دش‌واره‌ی درشت پویش انتخاباتی ابطال‌طلب‌های سکولار ایرانی هم‌این است که چه طور با قرآن خواندن رأی قرآن‌ستیزها و قرآن‌سوزها را جلب کند...

مناظره برای سنجش عقل نام‌زدهای انتخابات است. رسانه‌ی ملی ترجیح می‌دهد با این میزگردها که نامش را مناظره نهاده است به سنجش علم نام‌زدها بسنده کند...

فائده‌ی کشیده شدن انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم به دور دوم هم‌این است که تابوی مناظره‌ی دوبه‌دوی نام‌زدها در سازمان جام‌جم و شبکه‌های آن شکسته می‌شود...

آخوند پروانه‌یی رحماء علی الکفار است...

هن‌گامی که فقیهی در صف نام‌زدهای انتخابات وجود ندارد، ناگزیر به آن که فقه‌خوانده‌تر و فقه‌مدارتر است رأی مشورتی باید داد...

آن که اقامه‌ی سخت شریعت را انکار می‌کند فاقد فقاهت است، حتا اگر هفت ذرع دستار بر سرش سنگینی کند...

دموکراسی اسلامی هم‌این ناسازگاره‌یی است که می‌بینیم: با قرآن خواندن پی رأی جمع کردن از قرآن‌سوزها آمده‌اند...

دوتایی برنامه|کارنامه هم‌آن قدر سرکاری است که دوتایی اصول‌گرا|اصلاح‌طلب. دوتایی انتخابات چهاردهم ریاست جمهوری دوقطبی اقامه|اباحه است...

عید غدیر روز عزای عمومی سکولارهای شرمنده و درنده است...

پرونده‌ی اهل سنت سال‌ها است که در اختیار نهاد امنیت است؛ این است که پای انتخابات با قول و قرار قدرت کار جمع می‌شود. آن نام‌زد که از شورای امنیت آمده است اما شاید تنها نام‌زد است که اهل سنت را در هیأت هویت می‌فهمد و کاش نخبه‌های اهل سنت از بازی امنیت/قدرت به هویت/شریعت بیایند...

مشارکت عموم اهل سنت در انتخابات سال‌ها است که به اسلوب قبیله‌یی تمشیت می‌شود. چند نخبه امتیازهای تپل می‌گیرند و توده‌ها را پای صندوق می‌فرستند و مشکل حل نمی‌شود تا بساط باج‌گیری بر جا بماند. تفاوت آن نام‌زد جان‌باز، تا آن جا که طرف مشورت‌شان بوده‌ام آن است که اهل باج دادن نیست...

انتخابات بازه‌ی واسپاری دست‌آوردهای انقلاب به جمهوری است، رسوب نهضت در سنت، روایت اکثریت شدن روایت اقلیت. هم‌این است که جدای نام‌زدهایی که دش‌من شاد می‌کنند و آن‌ها که سیاه‌نمایی می‌کنند، کار آن دسته‌ که رأی‌آور نیستند اما افق‌گشایی می‌کنند و گفتارسازی می‌کنند را پاس باید داشت...