پروکسی و جنگ نیابتی و دخالت ایرانی و منفعت ملی و امپراطوری پارسی را کسانی کف منطقه‌ی مقاومت به کار می‌برند که هنوز درگیر الگوی جنگ‌های ملیند و فهمی از جنگ امی ندارند...

ما دخالت ملی در فلسطین نداریم؛ ما دخالت امی در فلسطین داریم. و تو بگو مدرکی بر دخالت‌ ایران در کار نیست...

صبح اربعین آن سی بانوی شیعه از خانه تا نقطه‌ی چاووش باکو پیاده‌روی کردند؛ پرچم به دوش. در ورودی آستان بی‌بی‌هیبت اجازه ندادند پرچم عزاشان را داخل بیاورند و دو پسر نوجوان پرچم‌ها را برای‌شان رد کرده بودند. پسرها را برده بودند و یک هفته در بازداشت دولت طاغوت کتک می‌خوردند...

بسم ربّ الشهداء و الصدیقین يا أَيُّهَا النَّبِيُّ جاهِدِ الكُفّارَ وَالمُنافِقينَ وَاغلُظ عَلَيهِم ۚ وَمَأواهُم جَهَنَّمُ ۖ وَبِئسَ المَصيرُ ای مجاهدین عزیز فلسطین و ای قهرمانان عزیز بی باک که در خط مقدم با دشمنان ظالم اسلام می جنگید! از طرف مردم آزاده آذربایجان و بویژه نهضت مقاومت اسلامی حسینیون به شما سلام و درود می‌فرستیم. مجاهدان عزیز و شیران جبهه حق! شما در مبارزه با دشمن صهیونیستی و متجاوزان قدس؛ سر ما را بالا و پیشانی ما را سفید کردید. قلب آزادگان در سراسر جهان با شماست. در این میان لشکر شیطان انس و جن در داخل امت دست به کارهای کثیف می زنند تا عمل مقدس شما را خدشه دار کنند. یکی از این گروه های بدعت گذار و ضد اسلام، بهائیان هستند. در کشور ما آذربایجان نیز این دشمنان اسلام به عنوان یاران صهیونیست ها به صورت شبکه ای اشغالگران قدس را تطهیر می‌کنند و مدافعان بیت المقدس را تخریب می کنند. این شبکه بهائی نقش مهم و استثنایی در تامین اکثریت سوخت لازم برای رژیم صهیونیستی از طریق نفت آذربایجان را دارد که سبب بمباران فلسطینیان عزیز و کشتار و جنایات خونین علیه بشریت میشود. این فرقه انحرافی از بدو پیدایش در خدمت صهیونیسم جهانی بوده و هم اکنون محل اصلی جاسوسی آنان در کوه کرمل در سرزمین های اشغالی فلسطین در مکانی به نام بیت العدل در شهر حیفا قرار دارد. با توجه به تهدید دشمن صهیونیستی به تخریب مسجدالاقصی و در خطر بودن اماکن مقدسه در فلسطین، از شما مجاهدین عزیز خواهش می‌کنیم که حملات موشکی هشدار آمیز به کوه کرمل و سه لانه فساد بهائیت از جمله بیت‌العدل را در دستور کار خود قرار داده و امنیت این غلامان حلقه به گوش صهیونیست ها را هدف قرار دهید. ما در این امر مهم و تمامی مقاطع مبارزه شما تا آزادی قدس شریف با تمامی امکانات، تجربیات و توان خود پشتیبان و آماده کمک به شما در تمام زمینه‌ها هستیم و آمادگی خود را برای حضور در فلسطین اعلام می‌نماییم. 21/07/1402 27/03/1445 13/10/2023 نهضت مقاومت اسلامی حسینیون آذربایجان مرکز مطالعات آذربایجان

رفتن روی مرز طربیل...

شریان‌های سیاه مرثیه صبح اربعین در کربلاء، قلب تاریخ، تمام می‌شود. شریان‌های سرخ حماسه از کربلاء به که جا می‌رود؟ به صفر مرز طربیل، به کرانه‌ی باختری روی اردن، به صحن مسجد اقصا...

چه گونه به طربیل برویم؟ از بغ‌داد؛ پای آن پل‌های شبدری ابتدای جاده‌ی الانبار سوار خودروهای غرب شویم و به طرف فلوجه و رطبه و صفر مرز عراق و اردن برویم؛ به طربیل...

امریکایی‌ها به شریان‌های پیاده‌ی مرثیه‌ی اربعین می‌گفتند: التنین الاسود؛ اژدهای سیاه. اژدهای سرخ که برای بلعیدن اسرائیل می‌رود اما از کربلاء به غرب خارج می‌شود و به رطبه و طربیل و زرقا و عمان می‌رود تا به رود اردن و کرانه‌ی باختری و قدس اشغالی برسد...

شلم‌چه و مرزش سال‌ها است که لجمن جبهه‌ی مقاومت نیست؛ لجمن این روزهای ما که جا است؟ صفر مرز عراق و اردن؛ طربیل...

راه قدس از کربلاء می‌گذرد و اکنون به کربلاء رسیده‌ییم. دو باره به نقشه‌ی راه باید نگاه کرد: راه قدس از طربیل می‌گذرد...

برای رسیدن به فلسطین و بیت‌المقدس سرراست‌تر آن است که به طرف خسروی و طربیل و کرانه‌ی باختری، سواره و پیاده، تحرک کنیم تا این که در این فرودگاه و آن بندر تحصن کنیم...

نیت ما در مناسک اربعین و پیاده‌رویش تاول زدن نیست، تمدن ساختن است...

آن طلبه‌‌ی شیعه‌ی فلسطینی ام‌سال در قم مقدسه سر درس نمی‌آید؛ به غزه برگشته است؛ و روزها است که مفقود است، و کسی نمی‌داند زنده است یا اسیر است یا شهید است...

آورد...

شب‌ها در بیت‌الطائب بعد از نماز جماعت، هر از گاه شیخ مهدی از خاطرات سال‌های جنگش می‌گفت، و گردان حبیب که او معاونش بود. یک در میان غصه‌مان می‌گرفت که چه‌ها می‌شد که بشود اما نشد. هم‌آن روزها از او این روایت را بس‌یار می‌شنیدیم: خدا به عجله‌ی بنده‌اش عجله نمی‌کند...

نقشه‌ی راه ما احیای بیاده‌ی قدس است؛ حرکت پیاده از خانه به عتبه‌ی بیت‌المقدس، با عبور از کربلاء، رطبه، طربیل، زرقا، عمان و رود اردن...

زورچپان را شنیده‌ییم. شهرک‌نشین‌های زورچپان صهیونی در فلسطین اشغالی را چه باید خواند؟ زورنشین...

طوفان بلاحدود...

از هم‌آن ایرانی‌هایی بودند که خودشان را در لشکر فاطمیون جا کرده بودند و در سوریه جنگیده بودند. آن گروه مشهدی اکنون با هم‌آن دست‌فرمان خودشان را به بغ‌داد رسانده بودند، به امید جنگ با اسرائیل. به شیخ به شوخی و جدی گفتم: این‌ها را باید به پشت مرز تنف فرستاد...

پرسید: پدر و مادرم نمی‌دانند به عراق آمده‌ام و تصور می‌کنند سر درس دانش‌گاهم، اکنون نمازم را باید کامل بخوانم؟ آخرین بار که این پرسش شرعی را پاسخ دادم در آن پادگان در گیلان در دوره‌ی کشوری آموزش رزمنده‌های راهی سوریه بود...

سال‌ها پیش از عشائر شیعه‌ی سامرا شنیده بودم که انفجار حرم عسکریین کار امریکایی‌ها بود. دی‌شب شیخ هم تأیید کرد که کار هم‌آن‌ها بوده است، و اگر نه سامرا دوسه سال در اشغال القاعده بود و کسی متعرض حرم نشد...

نیمه‌شب بغ‌داد نشست‌هامان تمام شد. رمق و مرق‌مان کشیده شده بود. شیخ علی اما تازه می‌خواست به کاظمیه برود و زیارت کند و از آن جا خودروی کرایه برای نجف بیابد تا فردا صبح سر وقت سر درس باشد؛ طلبه‌های ممحض مجاهد...

‏در بی‌کاری بعد صبحانه یک بار مسیر حرم کاظمیه به مسجد براثا به جامع ام‌طبول را با رفقاء مرور می‌کنیم. حرفم آن است که از جاده‌ی نجف به کربلاء دل بکنند و سال بعد موکب‌های دانش‌جویی‌شان را به این مسیر بیاورند و حتا اردوهای جهادی‌شان را به حاشیه‌های بغ‌داد...

عراقی‌ها اگر می‌توانستند در خیابان پاستور طهران یا خیابان انقلاب موکب فرهنگی بزنند و هفت رقمی زائر به آن جا بیاورند چه می‌کردند؟ و یانکی‌ها و فرنگی‌ها. این حال ما ایرانی‌ها با محور خسروی به بغ‌داد و با محله‌ی کراده‌ی بغ‌داد است که کاری با آن‌ها نداریم و موکبی در آن جا نداریم...