چه گونه به طربیل برویم؟ از بغ‌داد؛ پای آن پل‌های شبدری ابتدای جاده‌ی الانبار سوار خودروهای غرب شویم و به طرف فلوجه و رطبه و صفر مرز عراق و اردن برویم؛ به طربیل...

امریکایی‌ها به شریان‌های پیاده‌ی مرثیه‌ی اربعین می‌گفتند: التنین الاسود؛ اژدهای سیاه. اژدهای سرخ که برای بلعیدن اسرائیل می‌رود اما از کربلاء به غرب خارج می‌شود و به رطبه و طربیل و زرقا و عمان می‌رود تا به رود اردن و کرانه‌ی باختری و قدس اشغالی برسد...

شلم‌چه و مرزش سال‌ها است که لجمن جبهه‌ی مقاومت نیست؛ لجمن این روزهای ما که جا است؟ صفر مرز عراق و اردن؛ طربیل...

راه قدس از کربلاء می‌گذرد و اکنون به کربلاء رسیده‌ییم. دو باره به نقشه‌ی راه باید نگاه کرد: راه قدس از طربیل می‌گذرد...

برای رسیدن به فلسطین و بیت‌المقدس سرراست‌تر آن است که به طرف خسروی و طربیل و کرانه‌ی باختری، سواره و پیاده، تحرک کنیم تا این که در این فرودگاه و آن بندر تحصن کنیم...

نیت ما در مناسک اربعین و پیاده‌رویش تاول زدن نیست، تمدن ساختن است...

آن طلبه‌‌ی شیعه‌ی فلسطینی ام‌سال در قم مقدسه سر درس نمی‌آید؛ به غزه برگشته است؛ و روزها است که مفقود است، و کسی نمی‌داند زنده است یا اسیر است یا شهید است...

آورد...

شب‌ها در بیت‌الطائب بعد از نماز جماعت، هر از گاه شیخ مهدی از خاطرات سال‌های جنگش می‌گفت، و گردان حبیب که او معاونش بود. یک در میان غصه‌مان می‌گرفت که چه‌ها می‌شد که بشود اما نشد. هم‌آن روزها از او این روایت را بس‌یار می‌شنیدیم: خدا به عجله‌ی بنده‌اش عجله نمی‌کند...

نقشه‌ی راه ما احیای بیاده‌ی قدس است؛ حرکت پیاده از خانه به عتبه‌ی بیت‌المقدس، با عبور از کربلاء، رطبه، طربیل، زرقا، عمان و رود اردن...

زورچپان را شنیده‌ییم. شهرک‌نشین‌های زورچپان صهیونی در فلسطین اشغالی را چه باید خواند؟ زورنشین...

طوفان بلاحدود...

از هم‌آن ایرانی‌هایی بودند که خودشان را در لشکر فاطمیون جا کرده بودند و در سوریه جنگیده بودند. آن گروه مشهدی اکنون با هم‌آن دست‌فرمان خودشان را به بغ‌داد رسانده بودند، به امید جنگ با اسرائیل. به شیخ به شوخی و جدی گفتم: این‌ها را باید به پشت مرز تنف فرستاد...

پرسید: پدر و مادرم نمی‌دانند به عراق آمده‌ام و تصور می‌کنند سر درس دانش‌گاهم، اکنون نمازم را باید کامل بخوانم؟ آخرین بار که این پرسش شرعی را پاسخ دادم در آن پادگان در گیلان در دوره‌ی کشوری آموزش رزمنده‌های راهی سوریه بود...

سال‌ها پیش از عشائر شیعه‌ی سامرا شنیده بودم که انفجار حرم عسکریین کار امریکایی‌ها بود. دی‌شب شیخ هم تأیید کرد که کار هم‌آن‌ها بوده است، و اگر نه سامرا دوسه سال در اشغال القاعده بود و کسی متعرض حرم نشد...

نیمه‌شب بغ‌داد نشست‌هامان تمام شد. رمق و مرق‌مان کشیده شده بود. شیخ علی اما تازه می‌خواست به کاظمیه برود و زیارت کند و از آن جا خودروی کرایه برای نجف بیابد تا فردا صبح سر وقت سر درس باشد؛ طلبه‌های ممحض مجاهد...

‏در بی‌کاری بعد صبحانه یک بار مسیر حرم کاظمیه به مسجد براثا به جامع ام‌طبول را با رفقاء مرور می‌کنیم. حرفم آن است که از جاده‌ی نجف به کربلاء دل بکنند و سال بعد موکب‌های دانش‌جویی‌شان را به این مسیر بیاورند و حتا اردوهای جهادی‌شان را به حاشیه‌های بغ‌داد...

عراقی‌ها اگر می‌توانستند در خیابان پاستور طهران یا خیابان انقلاب موکب فرهنگی بزنند و هفت رقمی زائر به آن جا بیاورند چه می‌کردند؟ و یانکی‌ها و فرنگی‌ها. این حال ما ایرانی‌ها با محور خسروی به بغ‌داد و با محله‌ی کراده‌ی بغ‌داد است که کاری با آن‌ها نداریم و موکبی در آن جا نداریم...

با رفقائی که سابقه‌ی جنگ شهری در شام را دارند در شبستان مسجد نشسته‌ییم و امکان ورود ارتش اسرائیل به باریکه‌ی غزه را بررسی می‌کنیم. تنها گزینه‌یی که این ره‌یافت را ممکن می‌کند خریت آن ارتش است...

اسرائیل که از ورود نیروهایش به غزه می‌گوید هر از گاه داریا به یادم می‌آید؛ شهری روی زمین متعلق به ما بود و زیر زمین کمابیش متعلق به هم‌این حریف...

کیان رفوناپذیر اسرائیل اگر بر این واقعیت میدانی قدری تأمل می‌کرد که حماس سنی اندکی سلفی سرعت‌گیر توسعه‌ی روزاروز حرکت‌هایی شیعی در فلسطین مانند حرکت صابرین است، چندان برای نابودی این حرکت در غزه حرص نمی‌زد...

می‌گوید: این جاکلیدی را یکی از دوستان از فلسطین برایم سوغات آورده است. جاکلیدی: سوغات فلسطین...

نسخه‌ی رسیدن به فلسطین اشغالی و پس گرفتن مسجد اقصا چه است؟ خدای رحمت کند آن که برخیزد و یک قدم پیش آید...

مهم‌ترین مانع کار مردم‌نهاد ایرانی‌ها در عراق که است؟ ایرانی‌ها...

امریکایی‌ها استان الانبار را حیاط خلوت خود می‌دانند؛ هم‌این است که به کسی اجازه‌ی نزدیک شدن به خصوص تنف و عموم مرز اردن را نمی‌دهند و عراقی‌هایی در دولت هم نمی‌خواهند امریکایی‌ها را ناراحت کنند؛ می‌ماند حشد و حوضش...