جماعت تبلیغ سنی شب در مسجد می‌خوابد و از مردم چیزی نمی‌پذیرد و صبح در خیابان پی آن‌ها می‌رود. تبلیغ بیاده‌ی شیعی شب در خانه‌ی مردم و بر سر سفره‌ی مردم است؛ مردمی که عصر در خیابان پی او رفته‌اند...

تجمع سالانه‌ی بیاده‌ی اربعین به هم‌این راحتی تجمع سالانه‌ی جماعت تبلیغ را در عده ‌و عده پشت سر نهاده است. و این در حالی است که شبکه‌ی تبلیغ بیاده‌ی اربعین هنوز بیرون از شریان‌های عراق در کشورها و‌ شهرها و راه‌ها پهن نشده است...

تبلیغ رایان اگر تبلیغ با واسط باشد، تبلیغ عیان، تبلیغ مستقیم و بی واسطه است؛ این گونه شاید عیان‌‌ترین تبلیغ، تبلیغ شریانی بیاده است...

دو الگوی اکنونی تبلیغ اربعین، یکی ایستاده کنار جاده است که مبلغ در سایه‌ی موکب منتظر توقف زائر پیاده می‌ماند؛ الگوی دیگر رفیق نیمه‌راه است که مبلغ یک‌چند فرسنگ با زائر پیاده می‌رود و جدا می‌شود و سواره به موکب بر می‌گردد. الگوی سوم چه است؟ پیاده از خانه تا عتبه، طبیب دوار بطبه...

عجیب‌ترین خصیصه‌ی تبلیغ بیاده‌ی اربعین آن است که روی جاده‌ی خانه به عتبه، جایی در ناکه‌جایی در عراق یا ایران از غروب دی‌روز تا طلوع ام‌روز در خانه‌ی میزبانی شیعی و حتا سنی میهمانی و ساعت‌ها تبلیغ کرده‌یی و او و اهالی خانه هنوز نمی‌دانند که مبلغ و طلبه‌یی و برای‌شان هم‌آن زائری...

چهارده سال است که حاج احمد تیزچنگ و کاروان کوچک تب‌ریزی‌ها، در سکوت، آینده‌ی پیاده‌روی اربعین را روی جاده‌ی ابرشم می‌سازند؛ پیاده‌روی از حرم حضرت روح‌الله در ری تا صفر مرز خسروی و از آن جا به حرم حضرت سیدالشهداء در کربلاء.‌‌..

آسیابک یک روستای گم‌نام در حاشیه‌ی ساوه بود اگر سال‌ها محل شب‌مانی دومین روز پیاده‌روی کاروان اربعینی تب‌ریزی‌ها از مبدأ حرم حضرت روح‌الله نبود. سال‌ها است که روستایی‌ها برای شب حضور کاروان در روستا برنامه دارند و کاروان برای شب حضورش در روستا برنامه دارد...

پیاده از خانه، از شهر دبیران استان فارس تا عتبه‌ی حسینیه‌ی کربلای معلا. موسم اربعین ۱۴۰۲...

پیاده‌روی اربعین برای بس‌یاری هفدهم صفر از زیر پل ثورة‌العشرین نجف اشرف شروع می‌شود؛ برای برخی اول صفر از صفر مرز ایران و عراق؛ برای اندکی از یکی از روزهای محرم تا حتا شوال از در خانه‌شان...

شهر طهران فاصله‌ی نزدیک‌تر و هم‌وارتر نسبت به شهر دبیران به شهر کربلاء دارد. با این همه اگر روزی طهرانی‌ها با هم‌آن نسبت جمعیتی دبیرانی‌ها پیاده از خانه به عتبه‌ بروند، شاهد عبور آماری نزدیک به پانزده هزار زائر در موسم اربعین از نقطه‌ی چاووش شهر، حرم حضرت روح‌الله، خواهیم بود...

پیاده‌روی کامل از حرم حضرت روح‌الله در طهران تا حرم حضرت سیدالشهداء در کربلاء احیای تمدنی راه ابرشم با بازتعریف آن به عنوان شریان بیاده‌ی اربعین است...

سال‌ها پیاده‌روی کامل مردم شهر دبیران از در خانه به عتبه‌ی کربلاء به خودی خود مسیر و منتهای پیاده‌روی قاصر آن‌ها که از پیاده‌روی کامل اربعین جا مانده‌اند را به طرف نقطه‌ی چاووش شهر، امام‌زاده شاه علم‌دار، در ابتدای جاده‌ی عتبات عراق را سامان داده است...

صبح اربعین در دارالمؤمنین دبیران هیچ چیز نمادین نیست؛ جامانده‌ها از پیاده‌روی کامل، پیاده روی هم‌آن جاده‌ی عتبات که چهل روز پیش پیاده‌های کامل را بدرقه کرده‌اند به طرف حائر حسینی حرکت می‌کنند و در نقطه‌ی چاووش شهر سلام می‌دهند و بر می‌گردند؛ باشد که سالی این راه را کامل کنند...

پیاده‌روی اربعین طی سال‌ها جاده‌ی نجف تا کربلاء را بین‌الحرمین کرد، با هم‌آن حال و هوای بین‌الحرمین کربلاء. پیاده‌روی اربعین از در خانه تا عتبه، جاده‌های ایران تا عراق را هم‌این طور بین‌الحرمین خواهد کرد، از حرم مشهد تا حرم ری تا حرم قم تا حرم بغ‌داد تا حرم کربلاء...

در دارالمؤمنین دبیران هول ده‌ها روز پیاده‌روی در تابستان بی‌آبان شکسته است.‌ هم‌این است که در کاروان دوم شهر نوجوان‌هایی را هم می‌بینیم که پیاده از خانه به اربعین کربلاء می‌روند...

کاروان‌ها پیاده‌روی کامل اربعین در جنوب خوزستان انبوه و فراوانند. پارسال اما سید و رفیقش دو نفری از روستای بیت‌سعد دزفول، پیاده از خانه تا تنگه‌ی چذابه و تا عتبه‌ی حسینیه‌ی کربلاء رفتند...

عراقی‌ها نفسی پس از بیرون آمدن از خیمه‌ی عزای عاشوراء می‌گیرند و پس آن گاه به جاده‌ی بیاده‌ی اربعین می‌زنند؛ هم‌این است که دیدن زائرهای پیاده از ساحل خلیج فارس در فاو تا جاده‌ی ساحلی فرات در بصره و ناصریه و سماوه تا کربلاء در هفته‌ی سوم و چهارم ماه محرم عجیب نیست...

هشتمین گردهم‌آیی فعالان مردمی در عرصه‌ی اربعین؛ ۱۹ و ۲۰ مرداد ۱۴۰۲؛ نقطه‌ی چاووش طهران، حرم حضرت روح‌الله...

دست‌نامه‌‌ی پیاده‌روی عمیق نکته‌هایی در باره‌ی پیاده‌روی اربعین از خانه تا عتبه یک: تصریح حدیث آن است که زیارت پیاده‌ی حضرت حسین از خانه شروع می‌شود. با این همه ممکن است ما تنها یک بار توان پیاده از خانه رفتن به عتبه را داشته باشیم و کربلائی شویم. دو: یافتن مسیر پیاده‌روی کامل اربعین آسان است؛ کافی است در نقشه‌یی مانند گوگل مسیر خانه تا عتبه را ترسیم کنیم. دقت کنیم که مسیریابی روی وضعیت پیاده و نه سواره باشد. این مسیر گاه نیاز به تصحیح دارد؛ یکیش احتراز از ارتفاعات تند است و دیگری در مسیر بودن کانون‌های جمعیتی چون روستاها. سه: همیشه مسیرهای میان‌بر یا به قول عرب‌ها الطریق المختصر وجود دارد که مسیریابی رایان به ما نشان نمی‌دهد. در عیان عراق این مسیرها به تدریج پاکوب شده‌اند اما در ایران به‌تر است آن را به خبره بسپارید و اصل را بر پیاده‌روی در جاده‌های اصلی بگزارید و نرفتن به جاده‌های خاکی و کوهی. چهار: حتا اگر در عراق پیاده‌روی عمیق کرده‌یید، از فاو و بصره یا اهواز و عماره یا خانقین و بغ‌داد، همیشه در کفی میان‌رودان بوده‌یید. دش‌واره‌ی ایران اما ارتفاعات و گردنه‌های آن است که سرعت‌گیر و طاقت‌شکن است. در طراحی مسیر و بازه‌بندی رایان آن هم‌واره این پستی و بلندی‌ها را دقیق ببینید. پنج: سنت پیاده‌روی عمیق و پیاده از خانه به عتبه رفتن نزدیک یک قرن است که با زیارت سواره و سپس زیارت پروازی متروک شده است. با این همه پیاده‌روی‌هایی آیینی چون جاده‌ی سانتیاگو یا جاده‌ی رم در اروپا نزدیک‌ترین ماهیت به آن چیزی است که پیاده‌روی عمیق یا شریانی می‌خوانیم؛ از آن‌ها بخوانید. شش: یک قرن فترت زیارت پیاده‌ی عتبات از ایران باعث آن بوده است که خلاف عراق مسیرهای پیاده‌روی اربعین در ایران پاکوب نباشند و زیرساخت چندانی نداشته باشند. این یعنی اسلوبی که تا بازگشت زیرساخت‌ با آن باید پیاده‌روی اربعین کرد شبیه آنی است که عراقی‌ها به آن اربعین بدون موکب می‌گویند. هفت: جدای از پیاده‌روی‌های آیینی که در دنیای اسلام و بیرون از آن با مسافت‌های بس‌یار بلند به مقصدهای مقدس می‌رود، پیاده‌روی‌های موضوعی برد بلند طبیعت‌گردی هم کاری است می‌توان از آن آموخت. این دومی چیزی است که گاه hiking هم خوانده می‌شود و چه در اسلوب و چه وسائل به ما ایده می‌دهد. هشت: تابستان و زمستان اقلیم ایران و سپس هند و شام و ترکیه و اروپا خواه‌ناخواه پیاده‌روی عمیق به عتبات عراق را به پیاده‌روی بیرون از موسم اربعین خواهد برد. تا پیش از این هم اما حتا در موسم اربعین باز پیش‌فرض ما در خاک ایران این باید باشد که پیاده‌روی اربعین ما بدون موکب است. نه: پیاده‌روی بیرون از موسم به عتبات یا پیاده بدون موکب اربعین معناش پیاده‌روی با کوله و ابرکوله نیست. اندازه‌ی کوله‌ی هر زائر با اندازه‌ی اختلاط او با فرهنگ مسیر نسبت عکس دارد. این است که خود عراقی‌ها با یک عصا و چفیه و تسبیح فرسنگ‌ها مسیر پیاده‌روی فاو تا کربلاء را می‌روند. ده: آن‌ها که از مشهد مقدس یا قم مقدسه پیاده به زیارت عتبات عراق مشرف می‌شوند در گردنه‌ی آهوان یا گردنه‌ی آورزمان، به معنای واقعی کلمه، کوله را وبال گردن خود خواهند یافت. تلاش نخست ما در پیاده‌روی عمیق باید نیاوردن کوله باشد و اگر نشد بسنده به یک کوله‌ی حمله‌ی حرفه‌یی و کوچک.

یازده: مشکل دیگر کوله‌کشی در پیاده‌روی اربعین معطلی در سیطره‌های تمام‌نشدنی عراق است. کوله که نداشته باشید رد می‌شوید اما با داشتن حتا یک کوله‌ی کوچک گاه باید در باره‌ی آویشن داخل قوطی و مشکوک بودن بوی تند آن توضیح بدهید و بدا به حال‌تان اگر عربی‌تان به این توضیح‌ها قد ندهد. دوازده: بزرگ‌ترین مشکل کوله‌کشی آن است که در حرم نجف و کربلاء کسی آن را از شما تحویل نمی‌گیرد و اگر تنها باشید یا باید آن را بیرون حرم رها کنید یا در صف‌های هول‌ناک امانت‌داری‌های سرریزشده پیر شوید یا قید زیارت راحت و روان را بزنید. حسن کوله‌ی حمله البته جا شدنش در کفش‌داری است. سیزده: جای کوله روی جیب‌ها حساب کنید. شل‌وار خاکی کوه و پیراهن کتان کارآ است. چسب در جیب‌ها سالم و کیپ باشد و آن جیب گوشی و آن یکی که مدارک‌تان را می‌گزارید را با زیپ‌کیپ به قواره از داخل عایق کنید. خرده‌ریزهای سفت را در حوله یا چفیه در جیب بغل بپیچید تا نسابند و پاتان تاول نزند. چهارده: چه جیب سینه پیراهن را پر کنید و چه نه و حتا اگر زیرپوش‌تان نخی هم که باشد، سر هفته‌ی نخست پیاده‌روی عمیق به عراق در هم‌آن ایران نوک سینه‌هاتان تاول خواهد زد. یک‌دو روز با عرق تن‌تان به سختی می‌سوزد و بعد سفت و خوب می‌شود. اگر طاقت ندارید پیش از حرکت حنا بگزارید. پانزده: اگر جایی از پا و دست‌تان، اگر عصا می‌زنید، در مظان سابش و تاول زدن است پیش از حرکت حنا بگزارید؛ البته خیلی پیش از حرکت. حنا نهادن برای عراقی‌ها گویا نماد شادی است و به‌تر است تا پیش از ورود به بازه‌ی عراقی پیاده‌روی اربعین اثری از رنگ حنا روی دست و پای شما نماند. شانزده: سوراخ کردن تاول یا نخ کشیدن به آن زمانی خوب است که با دم‌پایی و بی‌جوراب پیاده‌روی می‌کنید و اگر کفش می‌پوشید و اگر محتاطید که خون‌آبه‌ی تاول نجس‌تان نکند آن جا که تاول زده است را محکم با چسب کاغذی ببندید تا جذب شود. چسب کشیدن برای نقاط در مظان تاول هم مفید و مجرب است. هفده: برای تاول نزدن پا استفاده از جوراب‌های حوله‌یی کوه یا دولا کردن جوراب نخی مجرب است، که لازمه‌ی آن بزرگ کردن یک شماره‌ی کفشی است که می‌پوشید. اگر گتر نمی‌کنید و ساق‌بند نمی‌پیچید برای گرم و سفت نگه داشتن پا جوراب ساق‌بلند پشم‌شتر نظامی گزینه‌ی خوبی است. هجده: پیاده‌روی عمیق اربعین از خانه تا عتبه دیر یا زود شما را به زانو در خواهد آورد. برای تأخیر آن زانوبند کشی مفید است؛ کمرتان را هم با چیز سفتی مثل چفیه ببندید تا از کمر نیفتید. کمربندهای باریک چرم به تدریج ناحیه‌ی لگن را می‌سابند و به‌تر است از کمربند پهن و بافت استفاده کنید. نوزده: زیر پیراهن کتان جای زیرپوش سفید تک‌پوش سیاه بپوشید. گاه پیش می‌آید که در مسیر و روی جاده باید پیراهن‌تان را بکنید و یا در منزل میزبان پیراهن شما را برای شستن می‌برند. مقاومت نکنید؛ جوراب و پیراهن‌تان را بدهید و اگر لباس یدک آوردند باقیش را هم بدهید تا شسته شود. بیست: حتا اگر پیراهن‌تان یقه‌‌آخوندی است باز داشتن یک‌دو دست‌مال سر حرفه‌یی کوه‌نوردی، با یک رنگ مناسب، لازم است تا پس از بازگشت از پیاده‌روی عمیق از خانه به عتبه، پوست‌اندازی نکنید. برای ساق‌های دست هم فکر کنید و حتا روی دست، اگر عصا می‌زنید.

بیست‌ویک: کلاه گرد با دکمه‌های تهویه و بند احتیاط بهینه‌ترین است. نمونه‌ی نظامی آن به کلاه تک‌تیرانداز هم شناخته می‌شود. مشکلش آن است که عراقی‌ها این آخری‌ها آن را نشانه‌ی شبه‌نظامی‌های ایرانی می‌دانند و اگر کسی گیر داد با جبل و صعود الجبل و قبعات لریاضة صعود الجبال بپیچانید. بیست‌ودو: پس از کفش حساس‌ترین تجهیز پیاده‌روی عتبات عصا است. عصای حرفه‌یی کوه‌نوردی بخرید. به‌تر است تنظیم ارتفاعش پیچی نباشد و اهرمی باشد. عمده‌ی حرکت ما روی جاده‌ی آسفالت است و عصا باید فنر خلاصی ضدشوک داشته باشد. اگر مستعد تاول کف دستید یک جفت دست‌کش یا نیم‌دست‌کش چسب نظامی هم بخرید. بیست‌وسه: اگر با دو عصاء حرکت نمی‌کنید، که باید گفت در محیط عراق هم‌چه کاری از اساس نشد است، عصاتان را مرتب دست به دست کنید؛ اگر نه به تدریج زانوی مخالف‌تان فشرده و دردناک می‌شود. بیست‌وچهار: پس از آب خنک حیاتی‌ترین امر در پیاده‌روی عمیق عتبات حمام گرم است. تعارف نکنید. نخستین کار شما پس از رسیدن به مضیف و منزل حمام است. با گرم و سرد کردن آب حمام درد و قبض ساق و زانو و کمر و شانه را باز کنید. لباس‌ها را در حمام جا بگزارید و صبح شسته به شما تحویل می‌دهند. بیست‌وپنج: از هفته‌ی دوم پیاده‌روی عمیق با درد زانو و قبض عضله باید کنار بیایید. جدای از حمام داغ، برخی با پمادهای شیمیایی درد را می‌خوابانند و نسخه‌ی گیاهی آن روغن مجرب سیاه‌دانه است. در مسیر هم اگر کسی ماساژ می‌دانست یا بادکش می‌کرد بی‌تعارف بخوابید. بیست‌وشش: حمام در پاره‌ی ایران پیاده‌روی عمیق عتبات، کمابیش هم‌آن معنایی را دارد که در خانه‌ی ما دارد.‌حمام در بازه‌ی عراق و به خصوص مسیر جنوب و حتا در شهرها، مفهومی کمابیش عشائری دارد؛ حمام صحرائی. با یک سطل آب ولرم باید حمام کنی و خبری از شیر مخلوط و دوش داغ و کف کاشی نیست. بیست‌وهفت: در پیاده‌روی عمیق عتبات بددلی را کنار بگزارید اگر نه دیر یا زود می‌برید. در پیاده‌روی در منطقه‌ی عشائری عراق گاه لازم می‌شود که با یک آف‌تابه‌ی کوچک طهارت کنید و وضو بگیرید و مسواک بزنید. خمیر مسواک‌تان هم هم‌آن صابون قالبی است که بعد طهارت با آن دست شسته‌یید. بیست‌وهشت: اگر قصد مسیر پرموکب نجف تا کربلاء را دارید که هیچ، اما اگر نیت پیاده‌روی عمیق از خانه تا عتبه را دارید فرض را بر این بگزارید که در بازه‌ی ایران هفته‌ی میان‌گین یک موکب می‌بینید. هم‌این است که در خانه دست کم عادت به آب تصفیه و آب خنک خوردن را کنار بگزارید. بیست‌ونه: پیاده‌روی عمیق اربعین از خانه تا عتبه از انبوه شهرها و روستاها درون خاک ایران تا عراق می‌گذرد. با این همه ما امکان توقف در میانه‌ی روز در آن‌ها را نداریم. این یعنی از کارهای اداری سفر تا حتا خرید دینار و سیم‌کارت عراقی را در مبدأ انجام دهیم و به مسیر و مقصد موکول نکنیم. سی: هفته‌ها پیاده‌روی عمیق اربعین از خانه‌ی ما در ایران تا عتبات عراق روزهای سایش هر آن چیزی است که با ما است؛ و سایش یعنی تاول. این گونه هر آن چه برای پیاده‌روی اربعین می‌خریم را با لبه‌های نرم و گرد بخریم: باطری، شارژر، قوطی، بطری.

سی‌ویک: اگر برای پیاده‌روی عمیق اربعین کوله بر نمی‌دارید خمیردندان را هم فراموش کنید؛ دوسه‌ هفته با صابون در مسیر مسواک بزنید. اگر نمی‌توانید، راه اساسی‌تر در خانه نهادن هم‌آن مسواک کنار خمیردندانش، و برداشتن چوب مسواک با خود است و مضمضمه‌ و استنشاق سرم آب‌نمک است. سی‌ودو: نزدیک به یک قرن است که زیارت پیاده‌ی عتبات عراق از ایران، متروک شده است. هم‌این است که برای رسیدن به ریزه‌کاری‌های آن باید کسانی را بیابیم که در الگوهای نزدیک آن کارآزموده‌اند: نظامی‌هایی که نیروی ویژه چون صابرین بوده‌اند و کوه‌نوردهایی که تا قله‌هایی چون دماوند رفته‌اند. سی‌وسه: در محاسبه‌ی زمان روی چهارپنجم سرعتی که در کفی عراق داشته‌یید در فلات ایران حساب کنید. یک‌دو روز را هم اضافه کنید برای زیارت یادمان‌های مسیر و حرم نجف یا کاظمیه. این طور به روز خروج می‌رسید که برای تندروهای قم مقدسه صبح اول صفر است و برای تندروهای مشهد مقدس عصر عاشوراء. سی‌وچهار: افق ما در پیاده‌روی عمیق اربعین از خانه تا عتبه طی کامل مسیر با پای پیاده است؛ این کاری است که به آن پیاده‌روی کامل می‌گویند؛ اگر نشد؟ پیاده‌روی حاسم، یعنی سوار شدن و شروع کردن پیاده‌روی از جلوتر یا خیلی جلوتر؛ و اگر نشد؟ پیاده‌روی قاصر؛ سلام دادن از هم‌آن جا و بازگشتن به خانه. سی‌وپنج: اگر تنهایید از هم‌آن عصای کوه‌نوردی به عنوان چوب پرچم هم می‌توانید استفاده کنید و البته برای ثابت کردن پرچم نیاز به سنجاق قفلی دارید. اگر چند نفر استید یک چوب‌پرچم تلسکوپی با خود ببرید که در اسکان و آستانه و سوار شدن بتوان کوچکش کرد و دست‌وپاگیر نباشد. سی‌وشش: اگر تنهایید هم‌آن توگوشی کفایت می‌کند. اما اگر چند نفرید هم‌راه داشتن یک بلندگوی شارژی برای مسیر بد نیست. فراموش نکنید در پیاده‌روی بیرون از موسم و اربعین بدون موکب، شما موکب سیار خودتان استید و روی جاده کسی نیست و پیشاپیش از شهر باید به سیاهه‌ی نوحه و لطمیه‌تان فکر کرده باشید. سی‌وهفت: خلاف بازه‌ی نجف-کربلاء، بازه‌های روزانه‌ی پیاده‌روی اربعین از خانه تا عتبه نظم خاص خود را دارد: احیای سحر، اذان صبح، صبحانه، مرور مسیر روز، زدن به جاده، طلوع روی جاده، توقف ظهر، نماز، ناهار، چرت، رفتن روی جاده، جانمایی شب‌مانی، توقف مقارن غروب، حمام، نماز، شام، گعده. سی‌وهشت: در طول مسیر عکس بگیرید و صوت ضبط کنید و‌ این مستندات و مدارک را هم‌آن جا گویاسازی و شناسه‌گزاری کنید. اگر خاطره می‌نویسید و آخر شب رمقی برای نوشتن ندارید، سکوت و خلوتی سحر پیش از اذان فرصت مناسبی است. اسامی را به دقت ثبت کنید و اماکن را با گوشی موقعیت‌گزاری کنید. سی‌ونه: در کوه‌نوردی می‌گویند: زیاد به قله نگاه نکنید؛ نمی‌رسید و به هم می‌ریزید. در پیاده‌روی عمیق می‌گوییم: زیاد به نقشه نگاه نکنید؛ پیش نمی‌رود و به هم می‌ریزید. صبح یک بار مسیر و شاخص‌ها و شیب‌هایش را مرور کنید و تلاش کنید تا ظهر گوشی‌تان را غلاف کنید. چهل: برای هر روز پیاده‌روی‌تان در دو بازه‌ی ظهر و غروب دو دسته خط قرمز و خط سبز و خط آبی بکشید و شاخص بگزارید. خط قرمز آن است که ظهر یا غروب باید از آن رد شده باشید ردخور ندارد، خط سبز آن سرقدم معمول شما است، خط آبی آن نقطه‌ی آرمانی و احتیاطی شما برای رسیدن در ظهر یا غروب است.

چهل و یک: در پیاده‌روی عمیق غروب پایان پیاده‌روی است و شب‌روی نداریم. اگر عقب مانده‌ییم صبح پیش از اذان باید جبران کنیم. چاره‌ی آخر در عقب‌ماندن‌های طولانی حسم کردن است؛ سوار شدن و از آن جا که می‌باید بودیم از سر گرفتن پیاده‌ رفتن. چهل‌ودو: روز نخست پیاده‌روی عمیق اربعین پیش یا پس از اذان صبح باید زمانی به راه افتاد که حوالی طلوع در نقطه‌ی چاووش محله یا روستا یا شهر باشیم. این نخستین نقطه‌یی است که در آن چاووش می‌کنیم و مشایعان ما را بدرقه می‌کنند و ما به جاده‌ی عتبات می‌زنیم و آن‌ها با پیاده‌روی قاصر برمی‌گردند. چهل‌وسه: پیاده‌روی قاصر هم‌گام با پیاده‌روهای کامل می‌تواند هم‌آن نقطه‌ی چاووش آستانه‌ی خانه باشد یا هم‌گام شدن با آن‌ها تا نقطه‌ی چاووش محله یا روستا یا شهر یا استان. پیاده‌روهای حاسم هم می‌توانند خود تا یکی از این نقاط چاووش پیاده‌روی کنند و پس آن گاه تا منزل نجف سواره شوند. چهل‌وچهار: شکل گرفتن شبکه‌یی از نقطه‌های چاووش روستا و شهر در شریان اربعینی ایران به زائران پیاده کمک می‌کند تا درون یا بیرون موسم زیارت اربعین از هر نقطه به طرف کربلاء به راه بیفتند و زیرساخت شب‌مانی و پشت‌بانی‌شان در هیأت مسجد چاووش در امتداد جاده‌ی عتبات معلوم و مشخص باشد. چهل‌وپنج: مسجد چاووش هر روستا و شهر، در ابتدای جاده‌ی عتبات، در موسم پیاده‌روی اربعین یا بیرون از آن موسم، و تکیه و موکب و مضیف درون آن چهارچوب ضیافت از زائرانی است که آن روز به آن جا رسیده‌اند؛ از چاووش خواندن در پیش‌واز آن‌ها در غروب تا سلام از دور هم‌راه آن‌ها در صبح بدرقه. چهل‌وشش: روز دوم پیاده‌روی عمیق خانه به عتبه سخت‌ترین روز است؛ انطلاق و التهاب و ازدحام روز اول تمام شده است اما تو هنوز در نزدیک خانه روی جاده‌یی تمام‌نشدنی و آف‌تابی که کوتاه نمی‌آید و رمقی که هر روز می‌گذرد کشیده می‌شود. برای روز دوم باید روضه و نوحه و باطری اضافه کنار نهاد. چهل‌وهفت: روی جاده‌ی عتبات در پیاده‌روی عمیق اربعین زائر به سرعت از همه چیز می‌افتد؛ از خوردن، از نوشیدن، از شنیدن، از گفتن، و از دیدن، و تنها راه می‌رود. هم‌این است که زائر باید خودش را مجبور کند که میوه بخورد، آب بخورد، روضه بشنود، ذکر بگوید، راه را ببیند. چهل‌وهشت: در پیاده‌روی عمیق اربعین در ایران، هر جا میوه دیدید دانه‌یی بخرید و بخورید. خجالت نکشید و زیاد نخرید که باید بار بکشید. میوه خوردن از غذا خوردن مهم‌تر است. ذخیره‌ی لیموترش‌تان را شهر به شهر تجدید کنید، چون به تدریج تنها آب مزه‌دار با لیمو از گلوتان پایین خواهد رفت. چهل‌ونه: با نسخه‌های کوه‌نوردی در پیاده‌روی عمیق، آب بخورید. آب را در دهان بگردانید و اگر پایین نمی‌رود بیرون بریزید. آب را مزه‌دار و نمک‌دار کنید. آب‌میوه بخورید. نوش‌آبه و آب‌میوه‌ی صنعتی نخورید. سرم کوه بسازید و هم‌راه ببرید. چای را ترک نکنید و صبح‌ها کمی آویشن در آن بریزید. پنجاه: صبح پس از نماز و صبحانه یک بار دیگر مسیر روز را مرور کنید و نقاط توقف ظهر و شب را به روز کنید و برای آن‌ها پی نقاط شاخص باشید. شیب‌بندی مسیر و گردنه‌ها را هم ببینید و برای آن‌ها برنامه داشته باشید. اگر یادمان یا مزاری در مسیر است برای توقف در آن‌ها زمان‌بندی کنید.