وقتی در فضای نیمه نخبگانی شنیده میشه که مشکل قوه مجریه، مدیریت است و سپس شاهد ورود افرادی به این عرصه میشویم که مهمترین سابقه آنان ساخت چند پروژه بزرگ و یا اداره یک سازمان یا وزارتخانه ی صرفا اقتصادی است؛ _و برخی دوستان هم از این پدیده استقبال میکنند!_ معلوم میشه که ما هنوز شان ریاست بر این قوه را نشناخته ایم! اداره دولت یعنی اداره سیاسی کشور یعنی اداره فرهنگ عمومی؛ یعنی یک نوع مدیریت معنوی که نه تنها بر ادارات بلکه بر اراده توده مردم، اثرگذار است. به نظر ما مراد قانونگذار از «رجل سیاسی» هم این است که شایستگی فرد از این لحاظات در اداره کشور، احراز بشود! به نظر میرسه که اگر از منظر عوام به این مقوله نگاه کنیم تشخیص صائب تری در شناخت «رجل سیاسی» خواهیم داشت. یعنی ویژگی های شخصیتی فردی که مردم دوست داشته باشند زمام خود و مملکت را به دست او بسپارند. علت استقبال مردم از آقای رئیسی همین است البته این نشانه صلاحیت است نه اصلحیت! اگر کسی این ویژگی را_ که در ادبیات سیاسی از آن به کاریزما تعبیر میکنن_ داشته باشد و در عین حال فرد خلاقی در حوزه اقتصاد و فرهنگ بوده و دارای بیانی گیرا _ و ترجیحا ادبیاتی تازه_ برای ایجاد شور و حرارت در میان ملت باشد بی شک گزینه «اصلح» خواهد بود. #ریاست_جمهوری_۱۴۰۰ #ویژگی_های_نامزد_اصلح #انتخابات #ناصر_صفری_افلاکی @fatemiyonlalejin