تا کجا؟ یکسال پیش در چنین روزهایی بود که فلسطین طغیان کرد. امروز که این کلمات را می نویسم ساعاتی از شهادت یحیی سنوار گذشته، محمد ضیف سرنوشت نامعلومی دارد، سید حسن نصر الله ترور شده، فواد شکر، ابراهیم عقیل و بزرگانی از حزب الله شهید شده اند، اسماعیل هنیه و فرزندانش ترور شده اند. رییسی و امیر عبداللهیان جایشان را به پزشکیان و ظریف داده اند، جریان عادیسازی اسراییل از سعودی و ترکیه حتی تا تهران بی پرده شده، 42000 انسان جلوی چشم دنیا کشته شدند، چند میلیون نفر آواره شده اند، غزه با خاک یکسان شده و تصاویر زنده زنده سوختن آدمها هیچ قیامتی نمی سازد. ما به اسراییل حمله مستقیم کردیم، آن هم نه یکبار بلکه دوبار، رسما پایگاه های تل آویو را هدف قرار دادیم، گنبد آهنین و فلاخن داود را افسانه کردیم، شمال اسراییل یکسال تخلیه شده است، ارتش اسراییل در مرز لبنان زمینگیر شده، زدن پهپاد آمریکایی کار روزمره یمن شده، انصار الله به راحتی به اسراییل موشک میزند، مسیر دریایی اسراییل از سمت یمن قطع شده، حزب الله با حمله پهپادی عملا از نیروی هوایی اش رونمایی کرده، اسراییل یکسال وجب به وجب غزه را گشته اما هنوز بیش از 100 اسیر را پیدا نکرده، شهادت یحیی سنوار نه با ترور بلکه به صورت اتفاقی رخ میدهد آن هم نه زیر زمین بلکه وسط خیابان با لباس نظامی و در حال جنگ بعد از یکسال! چه کسی باور میکند همه اینها فقط در عرض 365 روز اتفاق افتاده باشد؟! چنان باورنکردنی که حتی بعضی به شهید سنوار اتهام جاسوسی زدند که "چرا" این همه هزینه ساخت؟ چرا زندگی "عادی" ما را به هم زد؟ کمی به عقب تر برگردیم. وقتی نتانیاهو به عمان رفت و کلید تطبیع (عادیسازی) زده شد. با سودان توافق کرد، و چند ماه بعد با امارات چنان برادر شد که فقط در فیلم هندی امکان داشت.حالا از مسیر دهلی و عمان و دبی فقط یک سعودی مانده بود. اما بالاخره مدعی پرچم عرب و اسلام که نمی شود یکباره به تخت خواب یهود بپرد. پس اول دخترش بحرین را هدیه کرد تا واکنش ها را بسنجد. عادیسازی سعودی آخرین میخ به تابوت فلسطین بود. حتی در تهران هم زمزمه هایی از توسعه بن سلمان و لزوم "پذیرش نظم جدید" میدادند. 7 اکتبر فقط چند روز بعد از سخنرانی نتانیاهو در سازمان ملل رخ داد که علنا اعلام کرد: ما "عادی" شده ایم و فلسطین تمام. غزه شهر از یاد رفته، غزه شهر شکنجه شده، غزه شهر معامله شده به پا خواست. زندانیان تاریکخانه بشریت همه توانشان را جمع کردند تا یک بار شورش کنند. اینجا بود که فریادی از عمق چاه غزه بلند شد که ما هنوز زنده ایم حرامزاده ها! اتفاقا آنها که 7 اکتبر را دسیسه می دانند، درست میگویند. آن طوفان تمام صحنه را غیرعادی کرد. انگار پرده نمایش افتاد. برای چه شورش کردند؟ برای عادی نشدن. برای واقعیت.یعنی اگر سهم فلسطین مرگ است و سهم اسراییل زندگی، مقداری از سهمم را به شما می بخشم و مقداری از سهم شما را گرو میگیرم. خودتان را که دیگر نمی توانید نبینید. اگر بناست در سکوت بمیرم، با فریاد جلو گلوله میروم. فکر میکنید سنوار و ضیف شب قبل از هفت اکتبر نمی دانستند تصمیم شان چه عواقبی دارد؟ می دانستند. این حدس و تحلیل نیست. بیانیه شان را بخوانید، می دانستند غزه نابود میشود، می دانستند تک تکشان آواره میشوند. می دانستند ماه ها و شاید سالها باید بجنگند. (و تا امروز نشان دادند که آماده بودند) میدانستند باید مرگ تک تک عزیزانشان را ببینند. می‌دانستند بیمارستان ها میسوزد، مسجد و کلیسا صاف میشوند، شلیک های فسفری و خوشه ای و اورانیومی را می دانستند، قتل عام را می دانستند، ولی تا کجا؟ سوال اصلی این قضیه «تا کجا؟» است نه "چرا؟". تا کجا میشود ادامه داد؟ سوالی که ضیف و سنوار جوابش را میدانستند، پس آخرین تصمیم را گرفتند و تمام "عادیسازی" را به باد دادند. به قیمت نابودی شان. و این راز عظمت 7 اکتبر است. 👇 #ادامه

جنگ فوتبال نیست‼️ 🔺سوال کوتاهی امروز در فضای مجازی #داخلی و به خصوص #بین‌المللی می‌چرخد: ایران پیروز شد یا اسرائیل؟ برای جواب به یک نکته باید دقت کنیم: جنگ فوتبال نیست، نه در ایران و نه در جهان! 🔺در فوتبال هر طرف به دیگری گل می‌زند و در نهایت تعداد گل‌ها را #می‌شمرند تا پیروز را مشخص کنند. اما در جنگ در کل تاریخ، گل‌ها را نمی‌شمرند، بلکه #اهداف را حساب می‌کنند. 🔺در درگیری جنگ دوم جهانی بین آلمان و متفقین در جبهه غربی بارها صدها هزار نفر در مدتی بسیار کوتاه کشته شدند، اما متفقین هنوز برای آن فیلم می‌سازند و افتخار می‌کنند چون آلمان نتوانست مرز را جابجا کند. 🔺در درگیری تاریخی آلمان و انگلیس، هزاران بار طرفین یکدیگر را بمباران کردند و هزاران نفر در انگلیس کشته شدند و لندن تا مرز اشغال مانند فرانسه جلو رفت و اشغال نشد، ولی کسی تعداد فرماندهان کشته شده را نشمرد، و تعداد بمب‌ها و بمب‌افکن‌های موفق یا ساقط شده را جمع نزد؛ و لذا لندن و چرچیل را به عنوان پیروز معرفی کردند. 🔺صدها نمونه در تاریخ معاصر ما و حتی در #جنگ_سوم_جهانی فعلی دنیا وجود دارد. اوکراین تعدادی فرماندهان روسیه را ترور کرد، اما همه دنیا برای معرفی پیروز، تعداد ترور و #سطح_ترور را #نمی‌شمارد، #هدف را محاسبه می‌کنند. کوتاه و روشن: اوکراین می‌خواست به ناتو بپیوندد و نشد، روسیه می‌خواست مانع شود و بخشی از اوکراین را اشغال کند و کرد. تمام! 🔺لطفا #روش_تحلیل جنگ را امروز به هم نزنید. عزیزان دهه پنجاه و شصت یادشان هست که عراق هر روز تهران و دزفول را با بمب و موشک می‌زد. تا مدتی که اصلا ایران موشک نداشت. بعد هم ما هم می‌زدیم و عراق هم می‌زد. ولی در آخر هیچ تحلیل‌گری نیامد تعداد موشک و بمب را بشمارد، یا تعداد فرماندهانی که طرفین از دست دادند بشمارد تا بگوید کدام طرف برنده شد! واضح بود که عراق به اهدافش نرسید و تمام! 🔺 دوره پساجنگ امروز، دوره #جنگ_محاسبه است و تمرکز رسانه باید روی محاسبه اهداف باشد. پس با دقت روش محاسبه را #عمومی آموزش دهید. جواب سوال اول متن حالا برای همه روشن است. خود نتانیاهو هم معترف شد که به اهداف نرسیده و به‌خصوص موشکی ایران که می‌خواستند از بین برود تا دقیقه آخر تلفات سنگینی از آنها گرفت... و تمام! 🔺فراموش نشود که علاوه بر میدان، در #جنگ_رسانه هم در ۱۲ روز جنگ، ایران جلوتر از دشمن بود. اما باید این رسانه را #ادامه دهید.