✳️ نامردُمان جریان #جهانی_سازی ➖قصه تلخ زندگی مردمی که تحت استعمار «نظم نوین جهانی» بیگاری می‌کنند ▪️شاگرد نمونه جهانی‌سازی 🔹«شاگرد نمونه جهانی سازی» آخرین نشان افتخار از بسیاری نشان‌های اعطایی #بانک_جهانی به #اندونزی بود که در سال ۱۹۹۷ به آن کشور اعطا شد. اما فقط چند هفته بعد، سرمایه‌گذاری کوتاه مدت جهانی از این کشور گریخت، بازار سهام و ارز سقوط کرد و شمار مردمی که در فقر مطلق به سر می‌بردند به حدود ۷۰ میلیون نفر رسید. 🔸طراحی صنعتی این شهر خیره کننده است. حلقه‌ای از مجموعه‌های وسیع و نسبتا مدرن که منطقه‌های پردازش صادرات نام گرفته و تحت مراقبت شدید قرار دارد، جاکارتا را احاطه کرده است. این منطقه‌های پردازش صادرات صدها کارخانه را که برای شرکت‌های خارجی کالا تولید می‌کنند، در بر می‌گیرند: پوشاکی که مردم در خیابان‌های اصلی بریتانیا و پاساژهای بزرگ آمریکای شمالی و استراليا می‌خرند - از آخرین مدهای شیک گپ گرفته تا کفش‌های ورزشی نایک، آدیداس و ریبوک که جفتی ۲۰۰ پوند در خیابان آکسفورد لندن به فروش می‌روند در اینجا تولید می‌شود. ▪️بردگی اقتصادی؛ فاجعه‌ای که از آن بی‌خبریم 🔹در این کارخانه‌ها، هزاران کارگر روزانه معادل ۷۲ پنس، یعنی تقریبا یک دلار، درآمد دارند. این رسم حداقل حقوق در اندونزی است که به قول خود دولت، نیمی از پول لازم برای گذران زندگی است؛ درآمدی که به آن می‌گوییم بخور و نمیر. 🔸حقوق کارگران نایک حدود ۴ درصد بهای فروش کفش‌هایی‌ست که تولید می‌کنند، که با آن حتی بند آن کفش‌ها را هم نمی‌توانند بخرند. آن «موفقیت‌های یک اقتصاد شکوفا و پویا»ی كذایی ( یکی دیگر از تمجیدهای بانک جهانی درباره اندونزی) بیش از ۳۶ میلیون نفر از جمعیت آن کشور را بیکار نگه داشته است. 🔹من در جریان ساختن فیلم مستندم به اندونزی رفتم و از کارخانه‌ای که برای بریتانیا پوشاک گپ تولید می‌کرد دیدن کردم. آنجا، هزاران زن عمدتا جوان را دیدم که به طور زنجيره‌ای، زیر نور زننده چراغ‌های نئون، در گرمای ۴۰ درجه سانتی‌گراد کار می‌کردند. سرعت واقعا دیوانه‌وار تولید و خستگی و اندوهی که حضور خود را در آن کارگاه اعلام می‌کرد برایم به شدت تکان دهنده بود. صورت‌ها بی‌حرکت، نگاه‌ها پایین افتاده و حرکات دست‌ها و پاها ربات‌وار بود. 🔸این زنان در مورد طول ساعات کارشان - و از جمله نوبت طولانی دهشتناکی که ۳۶ ساعت متوالی، بدون خانه رفتن، طول می‌کشد - هیچ حق انتخابی ندارند. مدیران کارخانه به من اطمینان خاطر دادند که حتی اگر سفارش بسیار دیرهنگامی هم بدهم، هیچ مشکلی وجود نخواهد داشت، چون کارگران را وادار می‌کنیم بیشتر بمانند. 🔹کارگرانی که بعدا ملاقات کردم پنهانی به من گفتند که: «اگر قرار باشد شلوارهای «گپ» را تمام کنیم، نباید از کارخانه بیرون برویم. فرقی نمی‌کنند چقدر طول بکشد. باید آن قدر بمانیم تا سفارش را تمام کنیم. اگر بتوانیم به سرویس بهداشتی برویم، شانس آورده‌ایم. اگر سرکارگر بگوید "نه"، چاره‌ای جز این نداریم که کارمان را توی شلوارمان بکنیم. اینجا با ما مثل حیوانات رفتار می‌کنند، باید ساعت‌ها بدون اجازه یک کلمه حرف در سکوت جان بکنیم.» 🔸این مردم پولی برای تهیه مواد پروتئینی کافی ندارند و در عمرشان به ندرت یک تلفن می‌زنند. اینان نامردمان جریان جهانی‌سازی‌اند. 🔹این مردم در کنار گنداب‌های رو باز و سرریز شده زندگی و از آب‌های آلوده استفاده می‌کنند، و از جلوی خانه‌هایشان جوی‌های متعفنی - که بازمانده ابتکار فانتزی اربابان #استعمارگر پیشینشان، هلندی‌ها، در بازآفرینی اروپا در آسیاست - می‌گذرد. ◀️ این نمای کوچکی از فاجعه عظیم #جهانی_سازی است که ما مصرف کنندگان جهان از آن بی‌خبریم. ▪️خودنمایی سرمایه‌دارها در مقابل فقرا 🔸جاکارتا از سیمای پذیرفته شده شاگرد نمونه جهانی‌سازی برخوردار است. مثلا در مرکز این شهر مراکز خریدی وجود دارند که در آنجا، کت‌های چرمی ورساچه به قیمت ۲۰۰۰ ليره انگلیس به فروش می‌رسد. یک نمایشگاه اتومبیل‌های جگوار و رستوران مک‌دونالد بزرگی که در آنجا، بچه‌های تپل مپل روی زانوی پلاستیکی رونالد می‌نشینند، در کنار فقر اکثر مردم اندونزی، خودنمایی می‌کند. ▪️اجازه دهید شما را بیشتر غارت کنیم! 🔹سال گذشته، صندوق بین‌المللی پول به دولت جایگزین ژنرال سوهارتو، یک «بسته امدادی» چند میلیون دلاری پیشنهاد کرد. از شرایط این بسته پیشنهادی، حذف تعرفه واردات مواد غذایی پایه بود. قولنامه صندوق بین المللی پول، این گونه مقرر می‌داشت: «تجارت انواع برنج برای همه واردکنندگان و صادر کنندگان آزاد شده است. ۷۰٪ از یارانه کودها و آفتکش‌های زراعی هم قطع شد. به علاوه، این چراغ سبزی برای ورود شرکت‌های عظیم آمریکایی تاجر غلات بود. ◀️ آن #تجارت_آزاد که می گویند، این است! 📌برشی از کتاب «اربابان جدید جهان» نوشته «جان پیلجر» @Fetan2