اما هم عربیه هم نامفهوم خودمونی بخوایم بگیم؛ این دیدگاه ها به سه دسته تقسیم می‌شدن

دسته اول اونایی بودن که میگفتن نه بابا حیوانات اصلا حقوقی ندارن و برای استفاده ما آدما به وجود اومدن و هر کاری دلمون بخواد میتونیم انجام بدیم باهاشون. اونا به حیوونا به چشم هیولاهایی بی قانون نگاه می‌کردن

اسم این گروه رو میتونیم بذاریم پتک و سنگی ها به این صورت که میگفتن همون‌طور که پتک می‌تونه سنگ رو به هر شکلی دلش میخواد در بیاره ، انسان هم می‌تونه از حیوانات به هر شکلی که دوست داره بهره ببره

دسته دوم ، اوضاعشون یکم بهتر بود اونا میگفتن درسته ، حیوانات به خودی خود حقوقی ندارن ولی به خاطر ارتباطاتی که با انسان دارن ما باید رفتار درستی باهاشون داشته باشیم

دیدگاه کلی شون این بود « آدمی که با حیوونا رفتار بدی داشته باشه قطعا با بقیه آدما هم همینطور رفتار می‌کنه »

که حالا مخالفان و موافقان خودشو داشت اونایی که قبول داشتن این دیدگاه رو ، میگفتن آره مثلا کسانی که در کودکی حیوونا رو اذیت میکنن پتانسیل بیشتری برای خلافکار شدن دارن

ولی مخالفان، نازی ها رو مثال می زدن که چقدرر رفتار خوبی با حیوانات داشتن و از اون طرف به کشتار آدما می‌پرداختن

و در نهایت، گروه سوم

عقیده اینا این بود که حیوانات به عنوان موجوداتی زنده حق و حقوق هایی دارن

هر چند این گروه هم دو دسته شدن فایده گرا ها که میگفتن میشه از حیوانات برای بهبود زندگی بشر استفاده کرد و وظیفه گرا ها که میگفتن کلا ما مسئولیم نسبت به حیوانات و وظیفه داریم ازشون دفاع کنیم

مثلاً جرمی بنتام میگه «انسان نباید از خود بپرسد آیا جانوری سخن می‌گوید یا توانایی استدلال دارد، بلکه باید بپرسد که آیا درد می‌کشد یا نه؟»

یا پیتر سینگر (که کتاب هم درباره این موضوع نوشته) «انسان‌ها باید پیش از اقدام به انجام هر کاری با خود بیندیشند که آیا با این کار شادی در میان همهٔ جانداران حساس بیشینه می‌شود یا نه؟ »