نه میگم نه روانی ام.

ما دو گونه گیاه‌خوار داریم دوستان.

گونه اول: که در اینِستاگرام دیده شده اند. پالتو خز روباهی و چرم بوفالو به تن می‌کنند. و با لهجه زیبای بریتانیای میگویند گایز، من ویگان شدم vegan. یکی از زیر گروه های این گونه، افرادی هستند که به جای این‌که مردم رو به گیاه‌خواری دعوت کنند، عید قربان به خاطر قتل عام گوسفند ها گریه می‌کنند و نمی‌توانند از فضیلت های گیاهخواری به بقیه بگویند. این گونه تعداد زیادی از گیاهخوار ها را تشکیل داده اند. به این گونه ما جنگلی ها، میگویم گیاهخوار نما.

و اما، موضوع صحبت من اینا نیست✨ من می‌خوام از موجودی اکلیلی حرف بزنم. که خودش رو کشت تا مردم رو به گیاهخواری و حیوانات علاقه‌مند کنه.

انسانی شریف به نام آقای صادق هدایت.

من از اون‌جایی که هنوز به اون درجه نرسیدم که بتونم همه آثار هدایت رو بخونم و بفهمم و بگم، فقط یه کتاب خوندم از ایشون

و اون کتاب انسان و حیوان بوده. (و فهمیدنش برام دشواااارررررر بود✨)

آقای هدایت، این ریختی هستند.

و تو کتاب انسان و حیوان، با تکیه بر منابع کاملا علمی میاد میگه که وقتی یه ببر شما رو شکار کنه شما درد نمی‌کشید، اما وقتی شما (برای تفریح) یک ببر رو بُکُشید، اون درد می‌کشه. وحشتناک.

این درد نکشیدن به مغناطیس و فیزیک و فیزیولوژی آفرینش حیوانات شکارچی بر می‌گرده.

پس گونه دوم رو بگم.

گونه دوم، موجوداتی اکلیلی هستند، که بعد از رنج های بسیار، به این نتیجه رسیدن که گیاه‌خواری می‌تونه زندگی خودشونو، بهتر کنه و به همین دلیل ، به گیاهخواری روی میارن، ورزش میکنن، تلاش میکنن، فرهنگ سازی میکنن، و خلاصه آدم های انسانی هستند. و خیلی ساده، ور میدارن میگن ، بچه ها من گیاهخوار شدم/خام گیاهخوار شدم.باحاله، و امتحان کنید.