امروز قراره درباره کسی صحبت کنیم که با قطع شدن درختان گریه می‌کرد

بابا بسکی ، پدر طبیعت ایران

این مرد نجیب ، در بهمن ماه سال ۱۳۱۰ در سبزوار به دنیا اومد پس از گذروندن دبیرستان در رشته طب دانشگاه علوم پزشکی تهران، ادامه تحصیل میده و به درجه تخصص جراحی زنان می‌رسه

اون عاشق بود، عاشق طبیعت

«جوان بودم که او را بر صفحۀ تلویزیون دیدم. با ریشی انبوه و سپید؛ تولستوی‌وار. مهربان می‌نمود و شوریده‌وش و بی‌تکلف و عاشق. عاشق صادق. در صدایش حدّت و هیجان بود. سوز بود. درد بود. بغض و اشک بود. گرما و التماس بود.»

التماس چه؟ التماس اینکه مردم با طبیعت مهربان باشید. مردم با درخت مهربان باشید. با جنگل مهربان باشید. با حیوانات مهربان باشید.

مردم اگر با درخت و جنگل و چشمه و پرنده نامهربان باشید، خدا فلک طبیعت قهرش می‌گیرد. همه چوبش را می‌خوریم.

وقتی سخت به هیجان می‌آمد از مثنوی شعر می‌خواند... این درختانند همچون خاکیان...

کتاب‌دوست بود. انسان‌دوست بود. مالش را وقف مردم کرده بود. عمرش را هم. نیت عالی و همت بلند داشت. سازنده بود.

تکاپوگر

 بود

.