#رمان_کوتاه_ویروس #پارت_سیزدهم چند هفته ای بیشتر تا امتحانات باقی نمانده. پدر آرمین به او قول داده اگر معدلش بالای ۱۹/۵ شود، یک دستگاه ps4 برایش می خرد. آرمین معمولا در کلاس ها تمام درس را متوجه می شود و لذا کار سختی در پیش ندارد. از روزی که آن حرف های تازه را از ویروس شنید، مدام به آن فکر می کند. نمی‌تواند آن حرف ها را نادیده بگیرد. هر شب وقتی به تخت خواب میرود معمولا دو ساعت به این مسأله فکر می کند و بدون فکر کردن به آن نمی خوابد. در پرتو نور آبی کمرنگی که از شب خواب اتاقش منتشر شده به سقف نگاه می کند و حرف های ویروس در ذهنش تداعی می شود. آهسته پلک می زند. در این سکوت شب همه چیز آرام است و بهترین وقت است برای فکر کردن: «اگه واقعا همه چیز اونجوری که در ظاهر هست نباشه چی؟ اگه هر انسانی مجموعه ای از موجودات باشه چی؟ اگه پشت این بدن های آرام و ساده، یک دنیای پر جنب و جوش و زنده ی دیگه ای هم باشه چی؟ قضیه داره جالب میشه. هر طوری شده باید بفهمم حقیقت چیه.» ساعت موبایلش زنگ میزند و خبر از آمدن صبح میدهد. به این صدا آلرژی پیدا کرده و با شنیدنش، گره در پیشانی اش می اندازد. با چشمانی نیمه باز موبایل را به دست می گیرد و صدا را خاموش می کند. مادر صبحانه را آماده کرده. چند لقمه ای می خورد و بعد به مدرسه می رود. مدرسه قرار است بچه ها را به سینما ببرد. انیمیشن زیبای «soul» بر روی پرده ی سینما در حال اکران است. تمام بچه های کلاس از جمله آرمین ثبت نام کرده اند. آرمین می خواهد این سینما رفتن تسکینی باشد بر چند هفته اضطراب و دردی که از جانب ویروس متحمل شده بود. آرمین نمی‌داند که این تسکین بسیار موقتی ست و نمی تواند مشکل او را حل کند.