#رمان_کوتاه_ویروس #پارت_شانزدهم + دیگه باید برم آرمین _ کجا بری؟ هیچکدوم از سوالامو جواب ندادی. چجوری می تونم دوباره ببینمت؟ + من از تو دور نیستم. خودم به موقعش میام پیشت. ولی تا وقتی من بیام، هر وقت با من کار داشتی به یه جای آروم و ساکت برو، چشم هات رو ببند، و به من فکر کن، نباید به هیچ چیز دیگه ای فکر کنی، در این صورت من ظاهر میشم برات. این آخرین جمله ی ویروس در این گفتگو بود. بعد از گفتن آن، مستقیم به سمت آرمین می رود و با ساطع کردن اشعه ی خود به قفسه ی سینه ی آرمین، در یک چشم به هم زدن محو می شود. امروز برای آرمین روز سنگینی بود. دیگر انرژی ای در بدن نداشت. پاهایش سست شده بود و از ناحیه ی سینه احساس درد می کرد. روی تخت دراز می کشد. موبایلش را در دست می گیرد. چرخی در فضای مجازی می زند. به گروه های تلگرامی و ایتا سر می زند اما حال چت کردن ندارد و فقط چت های دیگران را می خواند. گوشی را کنار می گذارد. حواسش به اطراف نیست. در ذهن خودش گفتگویش با ویروس را دوباره مرور می کند. سوالاتی که وقت نکرده بود بپرسد را در ذهنش ردیف می کند. + این دفعه حتما باید بیشتر باهاش حرف بزنم. نمی دونم حرفاش راسته یا دروغ. اما فعلا چاره ای جز این ندارم که باهاش حرف بزنم. حرف زدن یکی از مهم ترین ویژگی های انسانهاست. خیلی از مشکلات در اثر حرف نزدن ها به وجود می آید. آرمین این شجاعت را داشت که ویروسش را به حرف بکشاند. و این نظر دانشمندان که حرف زدن مختص انسان است را به چالش بکشد. او توانسته بود با یک ویروس حرف بزند. اگر با ویروس حرف نمیزد، بیماری اش ناشناخته باقی می ماند. الان احساس بهتری نسبت به قبل دارد. جهل و تردید، عذاب آور است و علم و یقین، امید آفرین است.