باید توجه داشت که «آزمایش» خدا برای نمایان ساختن استعدادها و قابلیتها است. نمایان ساختن یک استعداد همان رشد دادن و تکامل دادن آن است. این آزمایش برای پرده برداشتن از رازهای موجود نیست؛ بلکه برای فعلیت دادن به استعدادهای نهفته چون راز است. در اینجا پرده برداشتن، به ایجاد کردن است. آزمایش الهی، صفات انسانی را از نهانگاه قوّه و استعداد به صفحه فعلیت و کمال بیرون می‌آورد. آزمایش خدا تعیین وزن نیست، افزایش دادن وزن است. استاد مطهری، عدل الهی، ص182 @fotuhat

🔶 در کار خیر حاجت ‌‏هیچ استخاره نیست‏ ‌‏قطعه شعری حضرت امام دارند بدین‌‎ ‌‏مضمون:‏ 🔵بهار آمده دستار زُهد پاره کُنید!‏ ‌‏🔷به پیش پیر مغان رفته اِستشاره کُنید!‏ ‌‏ 🔹سِزد ز دانۀ انگور سُبحه ای سٰازید!‏ 🔵‌‏برای رفتن #میخانه استخاره کُنید! دانه انگور را به دانه تسبیح تشبیه کردن، آن هم برای رفتن میخانه! مناسبت می و انگور و استخاره و تسبیح، داد مقدسین را در آورده بود. ‌‏ می گویند که عده ای نزد مرحوم حاج #شیخ_عبدالکریم، رئیس حوزه‌‎ ‌‏علمیه قم رفته، و به ایشان گفته اند: چه نشسته اید که آقا روح الله دیگر چه بی دینی که نکرده است! #فلسفه که می گوید! اهل #عرفان هم که هست! اين هم شعرش! او را از حوزه بیرون کنید. حاج شیخ عبدالکریم حائری ـ که خیلی مورد‌‎ ‌‏علاقه و احترام امام نیز بودند ـ در جواب خندیدند و گفتند: عجب، از قول‌‎ ‌‏من به ایشان سلام برسانید و بگویید: در کار خیر حاجت هیچ استخاره‌‎ ‌‏نیست.‏ ‌‎ ‎ 📚‌ديوان امام مجموعه اشعار امام خمينى سلام الله عليه، ص: ۳۰۵ 📖 یک ساغر از هزار: سیری در عرفان امام خمینی (س)صفحه ۵۳۲ @erfanvahekmat_com @fotuhat ‌ ‌

نکته ای مهم در مورد عرفان نظری👇

۱

۲

۳

۴ @fotuhat

محرم نزدیک است... @fotuhat ‌ ‌

💠گمان نمی کنم با چاپ کتابها و مقالات، گرهی از فکر و اندیشه باز شود. این همه کتاب نوشته و خوانده شد... چه فهمیده شد؟ کدام قلب آرام گرفت و کدام عقل سرشار شد؟ اغلبِ آنچه نامش را علم گذاشته ایم، بوالهوسی هایی هستند برای سرگرم شدن در بازیچه های این دو روزه ی دنیا. نه رازی از دهر می گشایند و نه حدیثی از حقیقت می گویند. همه هم این را می دانیم ولی به روی همدیگر نمی آوریم. فرقی هم نمی کند که نام این ملعبه ها، علوم مهندسی باشد یا علوم انسانی و یا علوم دینی؛ به قول شیخ بهایی: ایها القوم الذی فی المدرسة ..... کلما حصلتموه وسوسة @fotuhat

#قرآن 🔸 «محی الدین بن عربی از استاد خودش (ابومدین) نقل مي‌كند كه از او پرسيدند مريد كيست و پاسخ داد كه: مريد آن كسي است كه هر چه دلش بخواهد را از قرآن بيرون مي‌كشد.» 🔹 ابن عربي نگاهي عرفاني به قرآن دارد. او قرآن را تجلي انسان كامل يعني پيامبر و پيامبر را نيز تجلي خدا مي‌بيند چنان كه قرآن را كتاب جامع مي‌داند كه از سوي الله كه اسم جامع است بر انسان جامع يعني محمد نازل شده و هر يك آينه ديگري است. 🔸 به عقيده ابن عربي فهم قرآن و مضمون آن معرفتي الهي است و نصّ قرآن عين علم خداوند است كه هيچ چيز بر او پوشيده نيست. از اين رو نه تنها قرآن را مشتمل بر علم ما كان و ما يكون مي‌داند بلكه يكي از نشانه‌هاي رسيدن به حقيقت سلوك را فهم اين واقعيت و يافتن پاسخ تمامي سئوالات سالك از قرآن بر مي‌شمارد و در الفتوحات المكيه، ج2، ص 93 به نقل از شيخ ابومدين مي‌نويسد: «لايكون المريد مريداً حتي يجد في القرآن كل ما يريد»و اضافه می کند: «كل كلام لايكون له هذا العموم فليس بقرآن.» 🔹 ابن عربي اين ويژگي‌ها را مخصوص قرآن مي‌داند و در مقام مقايسه آن با ساير صحف آسماني مي‌گويد: «قرآن كتابي از جمله كتاب‌هاست جز اين كه داراي جامعيت است درحالي كه ساير كتب چنين نيستند... قرآن ام الكتاب است كه همه كتاب‌هاي نازله از آن خارج شده و به زبان‌هاي گوناگون بيان گشته‌اند.» 🔸 به عقيد ابن عربي، خدا در قرآن ظاهر شده است بنابراين، همان طور كه خدا اسما وصفات و شؤون گوناگون دارد و بر هر فردي به يك يا چند اسم تجلي مي‌كند، قرآن نيز كه تجلي خداست، نوع ظهورش نسبت به افراد مختلف فرق مي‌كند، و آيات آن به تنوع افراد، متنوع مي‌شود. پس معناي ظاهر ممكن است به حسب اشخاص و بسته به درجه فهم آنان، متفاوت باشد. ممكن است معنايي براي يك شخص ظاهر باشد، ولي براي ديگري پنهان و باطن باقي بماند. همان طور كه هركس در آينه هستي نگاه كند خود را در آن مي‌بيند، هر آن كس نيز كه به آينه قرآن بنگرد خود واحوالات خويش را در آن نظاره مي‌كند. 🔹 بنابراين، آينه قرآن بسته به حال و مقام هر فرد، چيزي را براي او ظاهر مي‌كند كه با ظهوري كه براي ديگران رخ مي‌دهد، متفاوت است، و حتي همين شخص ممكن است در حال و يا مقامي ديگر، معنايي ديگر برايش ظاهر شود. 🔸 اینک اضافه می کنم: به نظر می رسد که مراد ابن عربی و ابو مدین که در ابتدای متن عرض شد، این است که فرد باید به درجه ای از معرفة الله و بصیرتی در دین رسیده باشد که بتواند پاسخ تمامی سوال هایش را در قرآن بیابد و آیات قرآن را هستی مکتوب و جهان هستی را قرآن گشوده ببیند. 🔹 یکی از وجود بارز ائمه اطهار نیز همین است. امام باقر و صادق(ع) بارها و بارها به اصحاب می فرمودند که هر آنچه به شما می گویم ، بپرسید که از کدام آیه فهمیده ام تا به شما بگویم. بسیاری از مفسران در تفسیر آیه: تبیانا لکل شیء و آیه: لا رطب و لا یابس الا فی کتاب و آیه: ما فرطنا فی الکتاب من شیء و آیه و کل شیء احصیناه فی امام مبین و ... به این مطلب اشاره کرده‌اند و گفته اند که قرآن مشتمل بر علم ماکان و مایکون است ولی آن را نه هر کس بلکه تنها کسانی که به درجات معرفتی والایی رسیده اند درک می کنند. حضرت امیر (ع) نیز در چند جای نهج البلاغه قریب به همین مضمون را آورده اند. 💠 کانال فتوحات عرفانی: @fotuhat ‌ ‌

🔅《تمام آنچه انسان در این عالم -چه رسد به عالم آخرت- مشاهده می‌کند، در واقع اموری است که در ذات خودش و در عالم خودش می‌بیند. انسان چیزی بیرون از ذات و عالم خودش را مشاهده نمی‌کند... از شئون نفس انسانی آن است که به درجه‌ای می‌رسد که تمامی موجودات خارجی اجزای ذات آن می‌گردد و قوه او در تمامی موجودات ساری و جاری می‌شود و وجود او غایت خلقت می‌گردد.》 ملاصدرا رضوان‌الله‌تعالی‌علیه 💠 کانال فتوحات عرفانی: @fotuhat ‌ ‌ ‌ ‌

💠 غذای روح اینکه به من می‌گوید: فکر کن، من یک آیه خواندم، چگونه فکر بکنم؟ یعنی چه کار کنم؟ یعنی دانسته‌های خیالی خودم را بیان کنم یا به خاطر بیاورم. معنای فکر کردنِ امثالِ ما این است. درحالی‌که، حقیقتِ توجه، با مرورِ خیال فرق می‌کند. کاری که در اختیار من است و می‌توانم نسبت به یک آیه انجام دهم، اگر برداشتی از آیه داشته باشم، مرور دریافت‌ها و برداشتها ومُدرَکاتم نسبت به این آیه است، اگر برداشتی از آیه نداشته باشم چه کار می‌کنم؟ باید بروم ترجمه‌ی آیه را بخوانم، اشکالی ندارد، ترجمه‌ی آیه را بخوان. باید بروم تفاسیر را نگاه کنم، آن هم مانعی ندارد تفاسیر را هم نگاه کن. ولی آن غذای روح من، چه شد؟ آیا با این ترجمه و تفسیر، غذای روح من تأمین می‌شود؟ ممکن است بخشی از آن تأمین بشود، ممکن است تأمین نشود. چه کار کنم که غذای روح من تأمین بشود؟ غذای روح وقتی تأمین می‌شود که کانال ورودیِ مُدرَکاتِ بشر، کانال‌های حساب‌شده و دقیقی بوده باشد. "حضرت استاد حاج شیخ جعفر ناصری" 💠 کانال فتوحات عرفانی: @fotuhat ‌ ‌