شاید: كَأَنِّي بِقَوْمٍ قَدْ خَرَجُوا بِالْمَشْرِقِ يَطْلُبُونَ الْحَقَّ فَلَا يُعْطَوْنَهُ ثُمَّ يَطْلُبُونَهُ فَلَا يُعْطَوْنَهُ فَإِذَا رَأَوْا ذَلِكَ وَضَعُوا سُيُوفَهُمْ عَلَى عَوَاتِقِهِمْ فَيُعْطَوْنَ مَا سَأَلُوهُ فَلَا يَقْبَلُونَهُ حَتَّى يَقُومُوا وَ لَا يَدْفَعُونَهَا إِلَّا إِلَى صَاحِبِكُمْ قَتْلَاهُمْ شُهَدَاءُ أَمَا إِنِّي لَوْ أَدْرَكْتُ ذَلِكَ لَاسْتَبْقَيْتُ نَفْسِي لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ. قومی در مشرق خروج (قیام و انقلاب) می‏کنند. حق خویش را از دشمن مطالبه می‏کنند ولى به آنان داده نمى‏شود، برای بار دوم، حق خویش را از دشمن مطالبه می‏کنند اما به آنان داده نمى‏شود، وقتی چنين مى‏بينند، سلاح های خویش را بر گردن خويش مى‏افكنند (کنایه از قدرت نمایی نظامی یا حمله به دشمن)، پس آنچه مى‏طلبند به ايشان می‏دهند ولى از پذيرفتن آن خوددارى مى‏كنند تا اينكه قیام کرده و پرچم حکومت خویش را به امام عصر تحویل می‏دهند و کشته های این انقلاب و قیام، شهید محسوب می‏شوند، بدانيد اگر من آن زمان را درک کنم، حتماً خود را براى امام مهدی نگاه مى‏داشتم‏. نعمانی، الغیبۀ، ص 273 @fraame     ☫رسانه فریم☫