⚡️ روح نه مذکر است و نه مونث، در مراتب بالای دین، اصلا از جنسیت حرف نزنید
✔️آیت الله #جوادی_آملی در دیدار اعضای شورای سیاست گذاری حوزه های علمیه خواهران🔻
🔹لازم است نخبگان در حوزه ها بمانند و به امر تحقیق و تالیف مشغول باشند، نهال فروشی از بزرگترین آفات حوزه ها است، شما مسئول هستید که مواظب باشید استعدادهای راقی و برتر چه در طلبه های خواهر و چه در طلبه های برادر از دست حوزه نرود.
🔹این سرمایه وجود دارد که یک جریان عظیم ترجمان، آموزه های جهانی اسلام را که در جای جای قرآن کریم به آنها تاکید شده است، به درستی بفهمد و به درستی به جهانیان منتقل نمایند.
🔹روح، موجود مجردی است که نه مذکر است و نه مونث، تصریح و تاکید دین این است که در مراتب بالای دین، اصلا از جنسیت حرف نزنید، آنجا محل صحبت از جنس نیست و برای همه رسیدن به کمال مقدور است.
💠 #حضرت_زینب (سلام الله علیها) صاحب مقام ولایت بود
✍آیت الله #جوادی_آملی
🔸 زينب كبري بحق عقيله بني‌هاشم بود. "تاء" عقيله بني‌هاشم "تاء مبالغه" است نه "تاء تأنيث" ؛ هم حسين‌بن‌علی عقيله بني‌هاشم بود هم زينب كبری. اگر مي‌گوييم آدم خليفة الله است اين تاء، تاء مبالغه است. نه تنها چون زينب كبری زن است اين "تاء"، تاء" تأنيث است بلكه آن قدر عقل جمع بود و آن قدر عقل بني‌هاشم بود كه عقل جامعه را تأمين كرده است.
🔸 اينكه وجود مبارك سجاد علي بن الحسين (ع) مي‌فرمايد: "أنت بِحَمد الله عالِمَة غير مُعلَّمَة فَهمة غير مُفَهّمه" ولايت او را تثبيت كرده است. مگر آن روز به هركسي اجازه مي‌دادند حرف بزند؟ مگر آن روز هركسي مي‌توانست كوفه را منقلب كند؟ بين راه را منقلب كند؟ شام را منقلب كند؟ مجلس شام را منقلب كند؟! حضرت زين‌العابدين(ع) فرمود: عمه! تو بدون آنكه درس بخواني عالِمي "أنتِ بحمد لله عالمة غير معلمة، فهمة غير مفهّمة" وقتي امام زمان درباره زينب كبري(سلام الله عليهما) اين طور گواهی بدهد، معلوم می‌شود زينب صاحب مقام ولايت بود.
🔸 آنها مقتدرانه خيال مي‌كردند كه مي‌توانند با كشتن حسين بن علی(عليهما السلام) وحی و امامت و نبوت را به دست نسيان بسپارند. زينب كبری با سوگند در مَجلسَيْن اُموی ـ مخصوصاً در شام ـ صريحاً اعلام كرد، شما نمي‌توانيد نام ما را فراموش كنيد،؛ ما آمديم خون داديم و اين درخت تناور برای هميشه ميوه مي‌دهد، به خدا نمی‌توانيد نام حسين را خاموش كنيد، فرمود اين نام فراموش شدنی نيست.
📚 رسالت جامعه اسلامی در ساحت حسينی؛ ج۷