☀️ استاد احمد آرام عید بود. هفتم فروردین. رفته بودیم خانه استاد احمد آرام. روز تولد هشتاد سالگی شان بود. من هشت سالم بود. استاد گفت: دختر امروز تو هشت ساله ای و من هشتاد ساله و این هشت و هشتاد حک شد در مغز کوچک دخترک دوم ابتدایی. هر سال من و عارف از استاد عیدی می گرفتیم اما هیچ وقت عیدی های استاد را خرج نمی کردیم نگه می داشتیم. بعد ها عیدی ها را قاب گرفتیم. اولین بار طعم کاکائوی سفید را از شکلات خوری استاد آرام چشیدم بعدها طعم هزار واژه شیرین را. به خانه مان که می آمد از دم در کلاس درس شروع می شد و یادم هست که فرقی نمی کرد چه کسی را ملاقات می کند حتما درسی برای او داشت از ریاضی گرفته تا زیست شناسی و فیزیک و فلسفه و واژه شناسی. یک عالم چیستان و‌ معما برای ما بچه ها تعریف می کرد و ذهن هر کس را به فراخور سن و سال و‌ معلوماتش درگیر می کرد. کلاس پنجم بودم استاد وارد خانه شد دختری در خانه ما مهمان بود، اسمش فریبا بود. تا گفتم فریبا، استاد گفت: سلام علیکم خب عرفان بگو فریبا یعنی چه و از چه فعلی است؟ عارف فرار کرد چون می دانست بعد نوبت اوست. هر چه فکر کردم بلد نبودم استاد گفت: فریفتن. گفتم: آخر چه ربطی دارند اصلا شبیه هم نیستند! گفت: حالا اگر اسم دوستت رها بود از کجا آمده بود؟ ناگهان گفتم: لابد رَستن چون هیچ ربطی به هم ندارند! و احساس کردم همه خوشبختی دنیا را در این فعل پیدا کرده ام! دخترکی مشتاق بودم و استاد مرا دوست داشت از مشروطه و مدرسه دارالفنون تا روز امتحان انشای دکتر حسین فاطمی، از غلامحسین مصاحب و احمد بیرشک و شهید مطهری تا اصحاب چهارشنبه ها، از یونانیان و‌بربرها تا رنسانس و کارل پوپر… برایم خاطره می گفت. اما جذاب ترین قسمت برایم واژه سازی ها بود. یادم هست که برایم ماجرای ساخت کلمه آبشش و گلبرگ را تعریف می کرد و اینکه اولین بار که کتاب های طبیعی را برای دانش آموزان دارالفنون می نوشتند چگونه با احمد بیرشک و محمود بهزاد این واژه ها را ساخته اند. یکبار گفتم چه جالب پس من هم واژه بسازم! استاد گفت: بفرمایید بسازید مادرم لبش را گزید و‌ چشم غرّه رفت و گفت: دختر چقدر آبرو بری! آن روزها استاد درگیر کار سترگ لغتنامه پزشکی بود و برای هر بیماری معادلی فارسی می ساخت. آن شب که «چشم خست» را برایم توضیح می داد خوب یادم هست و معنای فعل« خستن» را. وقتی در ترکیه اولین بار تابلوی خسته خانه به جای بیمارستان دیدم یاد آن شب افتادم. … استاد در فروردین به دنیا آمد و در فروردین از دنیا رفت. بعدها وقتی به پاریس رفتم، دخی آرام (دختر استاد) و محمد فردوسی( دامادشان) مرا به رستورانی مراکشی بردند و گفتند: استاد این رستوران را دوست می داشت، اینجا بشین و غذایی بخور. من اما نشستم و های های گریستم برای جهان که تا ابد مردی بزرگ را کم خواهد داشت. #شب_احمد_آرام #مجله_بخارا ✍️#عرفان_نظرآهاری @ganjinah_hekayat