∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽∽ ✍ وقتی پای تـو در میان است ؛ 🌱 برای با تــو‌ بودن، برای از تــو ‌گفتن، برای از تــو نوشتن، باااااید از خیلی چیزها گذشت، باااید خیلی چیزها را تغییر که نه، باید استحاله کرد، باید دل کَند و دل بُرید، باید بی‌رحمانه و بدون ملاحظه‌ی این چیز و آن چیز، بدون مراعاتِ این کَس و آن کَس، افتاد به جانِ این دلِ ناماندگـارِ بی‌درمان... باید جایِ شخصِ شخیص تــو را در دل باز کرد... جایی که هییییییچ چیزی نتواند تلنگـری به ساحتش بزند؛ لطیف‌ترین و معتبرترین جای دل را باید برای تــو کنار گذاشت.💚 برای با تــو بودن، باااااید خیلی چیزها را از نـو ساخت؛ مخصوصا دل را... ❣     ┄┅═✧❁••❁✧═┅┄ @ghadamranje

✍ حضرتِ صاحب، سلام! خدمتتان عارضم که این منِ خیالاتیِ پرمدعایِ عاشقِ شما، که خوب می‌دانید چندسالی‌ست بدجوری به بودن و داشتن و خیال کردنتان مبتلا شده‌ام و این شهدِ شیرین ابتلا را به هزار درمانِ بی‌خاصیتِ طبیبان نمی‌‌دهم، مدتهای مدیدی‌ست در مواجهه با چالشِ دلهره‌آور اما شیرینِ دیدنتان، روزی هزار و یک فیلمنامه و سکانس می‌نویسم، روزی پنج هزار بار دیالوگ‌هایم را بالا و پایین می‌کنم و روزی صدهزار بار تست اجرا از خودم می‌گیرم؛ وسط اجرا کات می‌دهم، دوباره صحنه‌ها را بازنویسی می‌کنم و باز از اول... خب! همه چیز باید که عالی و نو و خلاقانه باشد، باید که شیرین و دلچسب و گوارا، و باید که در بهترین حالت موجودِ خودش... نمی‌شود که بعد از عمری، سوختن و دندان روی جگر گذاشتن، بدون آمادگی ذهنی و قلبی خدمتتان برسم، نمی‌شود که حالا بعد از عمری اگر قرار باشد دیدارتان نصیبمان بشود، در آخر تُپُق بزنیم و نتوانیم از شرم، سَر، بلند کنیم و روی ماهتان را ببینیم، نمی‌شود که... می‌شود؟ مگر اینکه زبانم لال قرار باشد صحنه‌ی دیدارمان طوری پیش برود که اصلا کار به صحبت و سلام و عرض ارادت ما نرسد و مثلا اراده‌تان اینطور باشد که فقط و فقط و فقط تماشایت آن هم از دور نصیبمان شود و آن‌همه فیلمنامه و سکانس آماده و دیالوگ تمرین شده و جمله‌های پس و پیش شده و واژه‌های گلچین شده، برود همانجایی که نباید و برای همیشه خاک بخورد... اما ملالی نیست؛ اصلا برای منِ شرمنده‌‌ی سرافکنده، یا به‌ قول فاطمه: خجالتیِ ضداجتماع؛ همان هم از سَرَم‌ زیاد است. اصلا منِ خجلت زده‌ی پریشانِ دلتنگ، این روزها به خواب و خیالی هم از تـو قانعم.❤️‍🩹     ┄┅═✧❁••❁✧═┅┄ @ghadamranje