نگاهی‌‌به‌‌‌نقش سلیمان‌بن‌صرد در حادثه‌عاشورا او از اصحاب رسول‌خدا(ص) و جزء افرادی بود که به امام‌حسین(ع) نامه نوشت و آن حضرت(ع) را برای بیعت و یاری به کوفه دعوت کرد. اما در کوفه ماند و در کربلا حاضر نشد.‌ پس از شهادت مظلومانه امام‌حسین(ع) در لشکریان توّابین قرار گرفت."(سیر اعلام‌النبلاء، ج۳، ص۳۹۴) اینکه چرا سلیمان‌بن صُرَد صحابی پیامبر(ص) از کوفه به کربلا نرفت؟ و سیدالشهداء(ع) را یاری نکرد؟ جای بحث و گفتگو دارد. آیا پس از آمدن عبیدالله‌بن زیاد به کوفه، سُلیمان مانند مختار زندانی شد؟ این احتمال در هیچ یک از منابع پیشینیان گزارش نشده است. آیا چون نیروهای امنیتی ابن‌زیاد راه ورود به کوفه را بسته و خروج افراد از این شهر را به شدت زیر نظر قرار داده بودند؛ نتوانست خود را به کربلا برساند؟ این احتمال هم معقول به نظر نمی‌آید. زیرا با‌وجود این‌همه سخت‌گیری‌ها و مراقبت‌های شدید نیروهای امنیتی ابن‌زیاد، حبیب‌بن‌مظاهر و مسلم‌بن‌عوسجه - که هر دو از صحابه نیک پیامبر(ص) بودند- از کوفه خارج شدند و خود را به امام‌حسین(ع) رساندند. آیا به پایان ماجرای خروج امام‌حسین(ع) از مکه به کوفه خوشبین بودند؟ یعنی گمان می‌کردند این ماجرا بدون جنگ‌ و درگیری و خونریزی تمام خواهد شد؟ این احتمال هم صحیح نیست. زیرا آن همه عِدّه و ‌عُده نظامی، و فضای رعب و وحشت و کشتار در کوفه که ابن‌زیاد به وجود آورده بود؛ امتناع شدید امام حسین(ع) از بیعت با یزید و پافشاری حکام اموی برای بیعت‌گرفتن از آن حضرت(ع)، بر کسی پوشیده نبود. بلکه قرینه مهمی بود بر اینکه یک جنگ و فاجعه بزرگ نظامی و جنایت جنگی به دست بنی‌امیه واقع خواهد شد. آیا این قرائن کافی نبود تا این دسته از صحابه که خود را شیعه می‌دانستند، از جان مایه گذارند و خود را برای یاری امام‌حسین(ع) و خاندان مکرم ایشان(ع) به کربلا رسانند؟! یا اینکه مرعوب شدند و دست از یاری امام(ع) کشیدند؟ همانطور که مُسَیَّب‌بن نَجَبه که از توابین و در طبقه تابعین بود،پس از حادثه کربلا در جمع توابین اینگونه اعتراف کرد: "ما نه با دست خود حسین(ع) را یاری کردیم، نه با زبان خود از او دفاع کردیم، نه با اموال خود او را حمایت نمودیم و نه عشایر خود را برای یاری او(ع) بسیج کردیم..." (الکامل، ابن‌اثیر، ج۳،ص۳۳۲) یا در کارنامه و پیشینه سلیمان‌بن صرد، به گزارش برخی مورّخان یاری نکردن امام‌علی(ع) در جنگ جمل دیده می‌شود که همان سبب شد تا امیرالمؤمنین(ع) وی را سرزنش و توبیخ نماید(انساب‌الاشراف، ج۳، ص۶۲؛ شرح ابن‌ابی‌الحدید، ج۳، ص۱۰۵) همچنین گفته شده که سلیمان‌بن صرد یکی از معترضان به صلح امام‌حسن(ع) بوده (مناقب ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۴۰) که مجموعه این موارد دلیل بر ضعف ولایت‌مداری و بصیرت سیاسی اوست. پس این دسته از صحابه پیامبر(ص) گرچه پس از شهادت امام‌حسین(ع) پشیمان شدند و توبه کردند، ولی به نظر می‌آید حضور نیافتن آنان در کربلا برای یاری سیدالشهداء(ع) دلیلی جز کوتاهی، سستی و ضعف بینش سیاسی ندارد. چنانچه در وقت نیاز، به موقع و به‌هنگام برای یاری امام‌حسین(ع) اقدام می‌کردند، آنگونه که حبیب‌بن مظاهر و مسلم‌بن‌عوسجه انجام دادند- شاید نتایج دیگری بر حادثه عاشورا مترتب می‌شد. محمّد جعفر طبسی http://eitaa.com/ghadirevelayat 🏴 🏴🏴 🏴🏴🏴 🏴🏴🏴🏴 🏴🏴🏴🏴🏴 🏴🏴🏴🏴🏴🏴 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴 🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴🏴