🗣 دروغ در اندیشه‌ی فردوسی در اندیشه‌ی روشن فردوسی، دروغ یکی از بیماری‌های ویرانگر رفتاری است که از دیرباز در زمان‌های گوناگون دامن‌گیر توده‌های مردمی بوده است. بی‌گمان مردمانی که دروغ میان‌شان رواگ یافته باشد؛ چپیره‌یی نابه‌سامان و ناسوده خواهند داشت و در سراشیبیِ فرود کشانده می‌شوند. به باور او مردمانی راه پیشرفت می‌پیمایند که فرهنگ راستی و درست‌کاری میان‌شان نهادینه باشد و فرافکنی در هر اِزلیم، کینه و ناباوری را پیشکش و هرگونه همکاری و هم‌راستایی و مهرورزی را میان آنان نابود می‌کند. او به نیکویی می‌داند که پیامدهای دروغ مردم را به مرداب گندیده می‌کشاند و آب‌های آلوده به آن‌ها می‌نوشاند و سرانجام تخم دروغ در سرزمین جان و روان آنان پرورش می‌یابد و به درختی تنومند مانیده می‌شود و میوه‌های تلخ و کشنده به بار می‌آورد. پس با این همه بایسته است که این بیماری زیان‌بار رفتاری از خوی همگان زدوده و بی‌درنگ درمان شود. از این روست که فردوسی بزرگ می‌سراید: رخ مرد را تیره دارد دروغ بلندیش هرگز نگیرد فروغ به گرد دروغ هیچ‌گونه مگرد چو گردی، شود بخت را روی زرد مکن دوستی با دروغ‌آزمای همان نیز با مرد ناپاک‌رای زبان که به راستی یار نیست به گیتی کس او را خریدار نیست چو خواهی که بخت از تو گیرد فروغ زبان را مگردان به گرد دروغ! نویسنده و فرستنده: #بلال_ریگی #پیام_پارسی ✍🏻 پی‌نوشت: چپیره ← جامعه ناسوده ← ناامن فرود ← سقوط اِزلیم ← ملت، ملیت کانال ادب سار 🔷💠🔹🔹