در هر شعر ، دو شکل داریم : شکلی ظاهری که شامل وزن یا بی وزنی ، تساوی مصرعها و یا کوتاهی و بلندی آنها ، قافیه ها - در صورتی که قافیه ای وجود داشته باشد - وصداها و حرکات ظاهری کلمات می شود. در واقع هدف تاثیر این شکل حس بینایی ماست ، به دلیل آنکه شعر را بر روی کاغذ می بینیم ؛ و حس شنوائی ماست ، به دلیل آنکه اغلب شعر را می شنویم ، و یا بلند می خوانیم. و اما شکل دیگری هم هست ؛ مهم تر و عمیق تر ، با دایره ای گسترده تر و فراخ تر که باید بدان نام قالب درونی و یا شکل ذهنی داد. شکل ذهنی عبارت از محیطی است که شعر در آن حرکت می کند و پیش می رود و اشیاء و احساسها را با خود پیش می برد. در جائی تصاویر می رویند و می بالند ، از هم جدا می شوند و یا در کنار هم حرکت می کنند و راه می سپرند وبالاخره در جائی نضج و اوج می پذیرند ، به هم می پیوندند و ویژگی های ذهنی خود را ایجاد می کنند. خواننده شعر، در بررسی این شکل ، با احساس ،اندیشه و تخیل شاعر سر وکار پیدا میکند و می خواهد بفهمد شاعر چگونه رفتاری با اشیاء در پیش گرفته است. طرز برخورد و رفتار شاعر با اشیاء و احساسها ، به شعر شکل ذهنی آن را می بخشد و این چیزی است که با حس سامعه و باصره نمی توان شنید و دید ولی با بصیرتی درونی می توان بدان پی برد ، آن را یافت و تحت تاثیر ذهن شاعر قرار گرفت. منظور از این شکل ذهنی، مضمون یا محتوی شعر شاعر نیست ،بلکه طرز حرکت مضمون و محتوی است و ارتباطی است که اشیاء با یکدیگر در شعر پیدا می کنند. شکل ذهنی همان چیزی است که به یک شعر یا یکپارچگی می دهد و یا آن را از وحدت و استحکام ساقط می کند؛ همان عاملی است که شعر را ساده یا دشوار ، شفاف یا مبهم ، عمیق یا پایاب می سازد. #طلا_در_مس #دکتررضابراهنی پنجم اسفند در گذشت شاعر