یاد آن شب که صبا بر سر ما گل میریخت     بر سر ما ز در و بام و هوا گل میریخت     سر بدامان منت بود و ز شاخ گل سرخ     بر رخ چون گلت، آهسته صبا گل میریخت     خاطرت هست که آنشب همه شب تا دم صبح     گل جدا، شاخه جدا، باد جدا، گل میریخت     نسترن خم شده لعل تو نوازش میداد     خضر، گوئی به لب آب بقا گل میریخت     زلف تو غرقه به گل بود و هر آنگاه که من     میزدم دست بدان زلف دو تا گل میریخت     تو به مه خیره چو خوبان بهشتی و صبا     چون عروس چمنت بر سر و پا گل میریخت     گیتی آنشب اگر از شادی ما شاد نبود     راستی تا سحر از شاخه چرا گل میریخت؟     شادی عشرت ما باغ گل افشان شده بود     که بپای من و تو از همه جا گل میریخت      #محمدابراهیم_باستانی_پاریزی      #۳دی / #زادروز