#شعر_فقیر ...آیا شعر در وضعیت کنونی خود آنقدر فقیر شده است که قادر نیست هیجانات خود را بروز دهد؟ اگر چنین است پس ریشه این فقر در کجاست؟ چرا کلمات مان بر اثر فقر خود قادر به بیان احساسات خود نیستند؟ اگر نگران این وضعیت برای شعر هستیم چرا کاری نمی کنیم که شعر را از این" وضعیت به مقام موقعیت" نایل گردانیم؟ ما تا اینجا هم آنقدر تعلل داشته ایم که حالا باید برای این رخداد شعری مرثیه سرایی کنیم. آیا ما فقط فقیر شده ایم یا این که بخیل هم هستیم؟ گویا دیگر در سلامت شعر مشارکتی نداریم. سکوتی طولانی که باید جایی شکسته شود تا شعر از این وضعیت آلکسی تایمیا(alexithymia)بیرون بیاید. عارضه ای در شعر که باعث گردیده این شعر نتواند ناتوانی هایش را تشخیص دهد و در تحویل احساسات خود به دیگران دچار ناتوانی شود. آیا شعر حقیقتا فقیر شده است و از میراث انسانی اش _والتر بنیامین_دست برداشته است؟ یا این که چنین چیزی واقعیت ندارد و اتهام آلکسی تایمیا به این شعر تصوری بیش نیست؟ کلمات که ناتوان می شوند احساسات خود را پنهان نمی کنند بلکه آن را از دست می دهند. لذا کمبودی در کلمات حاصل می شود که قادر به ابراز احساسات خود نیستند . این همان چیزی است که بدان آلکسی تایمیا می گویند. آیا شعر ما دچار این بیماری است؟ اگر هست چگونه می توان این بیماری را در کلمات درمان کرد؟ آیا این کلمات لال شده اند؟ یا این که زبان دارند اما دچار سکوت طولانی و خطرناک هستند؟ آیا این عارضه ، وضعیتی و موقت است یا این که شخصیتی ،ژنتیک ،و میراث تاریخی شعر ماست؟ نکند باید رسما و تاکیدا اعلام کرد که شعر ما آلکسی تایمیک است؟...(برگزیده نامه ها) #مراد_قلی_پور #شعر_فقیر #آلکسی_تایمیک