🎞 #تصویر_روز
🔹 دورنمای سال جدید سینمای ایران - بخش نخست
سینمای بی‌قهرمان در هزارتوی تکنیک و انفعال
🔸 محمدرضا محقق
جشنواره فیلم فجر به درستی ویترین یکساله محصولات سینمای ایران شناخته می‌شود. تولیداتی که می‌توان برآورد واقعی و عینی خروجی سینمای ایران را در میان آنها ردیابی کرد و به نظاره و تحلیل نشست.
اما دوره سی و هفتم را می‌توان در چند شاخصه و مولفه خلاصه کرد:
- تنوع نسبی در ژانر و وجود گونه‌های مختلف سینمایی در میان محصولات سال پیش رو
- ظهور و بروز استعدادهای جوان و خلاقیت‌های نو
- ارتقای تکنیکی و فنی سینما به خصوص در حوزه‌های همچون فیلمبرداری و طراحی صحنه
و البته نکات ریز و درشت دیگری که در مورد تعدادی از فیلم‌ها قابل گفت وگوست.
شکی نیست که این تنوع ژانری، خلاقیت‌های نوآورانه و ارتقای تکنیکی البته در صورتی بهره‌وری قابل دفاع تری در سینمای ایران خواهد داشت که این امکانات در راستای یک هدفگذاری و سیاستمندی ارزشمند رخ دهد که با هویت و فکر بومی و آرمان‌های ملی و نیازمندی‌های سرزمینی، نسبت مشخص و درستی داشته باشد و بتواند به نوعی وجه آینگی و بازتاب دهندگی بومی و قومی ایران اسلامی را در خود به ظهور و بروز برساند.شاید بتواند گفت اتفاقا پاشنه آشیل فیلم‌هایی که در جشنواره سی و هفتم فیلم فجر به عنوان دستاوردهای یکساله سینمای ایران دیدیم همین موضوع است.
درست است که آثار سینمایی ما در این دوره نسبت به سال‌های گذشته در حوزه‌های فنی دستاوردهای قابل توجه و گاه ستایش برانگیزی داشته است اما آیا این روند در مسیر نرم‌افزاری متعین و مشخصی هم بوده است و آیا این نرم‌افزار اساسا چه نسبتی با هویت ملی، ارزش‌های بومی و زیست بوم ایرانی و اسلامی دارد؟
نکته مهم و ظریف دیگر این است که ما در جشنواره فیلم‌های خوب و موفقی در حوزه تاریخ معاصر، مسایل انقلابی روز، رویکردهای نقادانه اجتماعی و سایر حوزه‌ها شاهد بودیم اما سؤال این است که این فیلم‌ها تا چه حد نتیجه سیاستگذاری و حمایت‌ها و هدایت‌های مدیریت فرهنگی و سینمایی کشور و تا چه اندازه دستاورد دغدغه و تلاش شخصی و فردی سینماگران بوده است و علاوه‌بر این، رویکرد و سیاستگذاری خود جشنواره در قبال این فیلم چگونه بود و آیا جشنواره توانست از پس نمایش و داوری و «جریان سازی» درخصوص زمینه‌سازی برای بازتولید این آثار ارزشمند گام موفقی بردارد یا خیر؟
واقعیت آن است که گفتمان مسلط بر جشنواره اخیر در نسبت با دوره‌های دیگر در مواجهه با فیلم‌هایی با این رویکرد، رویکردی منصفانه و واقعی‌تری بود. این را می‌توان از موقعیت فیلم ارزشمند و ارزشی شاخصی همچون «شبی که ماه کامل شد» دریافت اما در عین حال جای این سؤال باقی است که چرا به موازات این درخشش و تجلی و حمایت از چنان فیلمی، باید اثر «23 نفر» در حاشیه قرار بگیرد و در فضای تکنیکی و فرمی و جایزه‌های اصلی جشنواره جایی نداشته باشد، در حالی که اتفاقا این فیلم از منظر ارزش‌های سینمایی گامی مهم و موثر و شاخص به شمار می‌آید.
نکته دیگری که بایستی درباره نوع رفتارشناسی جشنواره و جریان‌سازی هایش بدان‌اشاره کرد موضوع اختلال و عدم توازن در نوع رویکردهای هنری و فرمی جشنواره نسبت به آثار است…
@gharar_at
🎞 #تصویر_روز
🔹 ترور سینمایی یک ملت توسط آمریکا
🔻@gharar_at
🎞 #تصویر_روز
🔹 تقدیر از سیما به خاطر پخش سریال «گاندو»
آن روی سکه ستون پنجم
🔸 سریالی متفاوت این شب‌ها روی آنتن شبکه سه سیما قراردارد که‌نمایی واقعی و مستند از نفوذ ستون پنجم دشمن در لباس‌های مختلف است.
جمهوری اسلامی ایران طی 40 سال گذشته با ددمنشی‌ها و دسیسه‌های استکبارجهانی در قالب‌های گوناگون اعم از تحریک همسایگان و جنگ بین ایران و عراق، تجهیز گروهک‌های ضدانقلاب در داخل کشور برای برهم ریختن اوضاع داخلی کشور، ترورشخصیت‌ها و مقامات نظام و مردم کوچه وبازار، تحریم‌های ظالمانه آمریکا و برخی از کشورهای اروپایی، ایجاد فتنه و آشوب توسط عوامل خودفروخته داخلی، تحریم‌های گوناگون و در نهایت طی سال‌های اخیرهم با شبیخون فرهنگی و جنگ اقتصادی روبرو بوده است. اما خوشبختانه همه این توطئه و دسیسه‌ها با مقاومت مردم مسلمان و دشمن‌شکن ایران اسلامی خنثی و استکبارجهانی بویژه آمریکای جهانخوار، خوار و مایوس شدند.
اما در این مسیر امروز آنچه بیش از همه زنگ خطری برای ایران اسلامی است توطئه نفوذ است که به شکل جدید و در قالب پوشش‌های گردشگری، اقتصادی، محیط زیستی، شرکت‌های خدماتی، تفریحی، صنعتی، کشاورزی، بهداشتی و.... است که به نظر می‌آید شبکه سه سیما با پخش سریال «گاندو» قصد دارد چهره واقعی نفوذی‌ها را داخل کشور برای مردم ما اطلاع‌رسانی کند.
این سریال براساس قصه‌ای واقعی از اسناد و اطلاعات موجود تهیه و تولید شده است که کارگردان دراین مجموعه تلاش کرده تا با جدیت و ظرافت خاص نقطه‌های تاریک و نامفهوم نفوذ دشمنان جمهوری اسلامی را در کشورمان به تصویر بکشد.
ازسوی دیگر دراین سریال سعی شده است تلاش و فعالیت سربازان گمنام امام زمان(ع) در لباس نیروهای امنیتی به خوبی برای بیننده‌ها تبیین شود. در واقع سریال «گاندو» می‌خواهد نمایی را از واقعیت‌های موجود در برخی از نهادها و شرکت‌های داخل کشور با پوشش‌های نمادین برای مردم واکاوی کند. همچنین در این سریال اگرچه شخصیت پردازی بازیگرانی که در نقش‌های آدم‌های نفوذی ظاهر شده‌اند خیلی قوی و محکم نیست اما به هرحال این سریال توانسته چهره‌های مفلوک داخلی را که به راحتی در خدمت دشمن قرارمی گیرند تصویر کند و لذا این مجموعه زنگ خطری برای مسئولان رده بالای کشورمان است که به طور جدی بایستی نگران این گونه دسیسه‌های داخلی باشند. این سریال شاید تلنگری بسیار خوب و روشنگر برای همه ما به خصوص مقامات ما باشد که بیدار شوند و در این مبارزه جدید که دشمنان انقلاب اسلامی به پا کرده‌اند باهمه توان مقابله شود.
«گاندو» قصه غصه برخی از افرادی است که خودشان از چهره‌های برجسته و صاحب مقام در نظام هستند اما امروز متاسفانه فرزندانشان (آقازاده‌ها) آگاهانه و یا ناآگاهانه وارد جریانی از مسیر دشمن شدند که موجب سرافکندگی آنها شده است. لذا این سریال درحقیقت نشانگر یک جبهه جدید از حملات دشمن به ارزش‌های ما در درون نهادها و شرکت‌های داخل کشور است که می‌بایست به مثابه هشت سال دفاع مقدس در این جبهه جدید هم وارد کارزار شد و جانانه مبارزه کرد و خاکریزهای دشمن را که برای خود ساخته بر سرش خراب نمود.
به هرحال سریال «گاندو» تصویری آشکار از شبیخون همه جانبه دشمنان انقلاب اسلامی در شکل و شمایل جدید است که اگر مراقبت نکنیم خطری جدی برای ما خواهد بود «گاندو» تصمیم دارد که آن روی سکه دشمنان نظام را در یک فضای مخفی رونمایی کند و اساس و هدف دشمنان را برای بیننده‌ها و مخاطبان خود برملا نماید.
http://kayhan.ir/fa/news/163718
@gharar_at