آیا توبه من پذیرفته نیست؟ امام علیه السّلام فرمود : آری خدا توبه پذیر است، توبه ات را می پذیرد و می آمرزدت؛ سپس عرض کرد گاهی که از کوفه خارج شدم ، ناگاه ندایی به گوشم رسید که گفت ای حر ! بشارت باد تو را به بهشت ( البته این بشارت به اعتبار آخر کار او بوده است ) من با خود گفتم این هرگز بشارت نخواهد بود من به جنگ پسر پیغمبر صلّی اللّه علیه و آله می روم بشارت معنا ندارد، اکنون فهمیدم که آن بشارت صحیح است. امام علیه السّلام فرمود آن بشارت دهنده برادرم #خضر علیه السّلام بود که تو را بشارت داد. به تحقیق که اجر و خیر را نایل شدی . و بالجمله از امام علیه السّلام اجازه گرفت و به میدان رفت و هشتاد نفر از آن کُفّار را به #جهنم فرستاد تا کشته گردید. اصحاب بدن او را آورده نزد امام علیه السّلام گذاردند، حضرت چهره خون آلود او را مسح می نمود و می فرمود : بَخٍّ بَخٍّ ما اَخْطَأَتْ اُمُّکَ حَیْنَ سَمَّتْکَ حُرّاً اَنْتَ وَاللّهِ حُرُّ فِی الدُّنْیا وَ اْلاخِرَهِ ثُمَّ اسْتَغْفَرَ لَهُ یعنی : به به ! مادرت به غلط نام تو را حرّ ننهاد ، به خدا قسم ! تو در دنیا وآخرت حری پس برایش #استغفار کرد . و در بعض مقاتل اشعاری از امام علیه السّلام نقل شده که در مرثیه حرّ، انشاء فرمود . غرض از آنچه نقل شد دانستن این است که جناب حر از خطای خود توبه کرده و امام علیه السّلام توبه اش را پذیرفت و در برابر آن حضرت جهاد کرد و امام علیه السّلام را یاری نمود تا کشته شد؛ پس با سایر شهدای کربلا در فضیلت شهادت یکی است. بلی سایر شهدا را جز فضیلت شهادت از جهت علم و عمل هر یک دارای فضیلتی بودند، گوییم جناب حرّ هم فضیلتی داشت که به قول مرحوم شیخ جعفر شوشتری نمی توان گفت کمتر از فضیلت سایر شهدا بوده و آن (حالت توبه) است. کسی که سرهنگ و چهارهزار تابع دارد و تمام وسایل عیش و نوش ، برایش فراهم و امید رسیدن به هدفهای بالاتری پس از واقعه کربلا دارد، ناگاه به یاد خدا افتد و از خوف الهی چنان بلرزد و ترسان شود که مورد حیرت قرار گیرد ، آنگاه با یک عالَم شرمساری از گناهش، صورت را پوشیده خود را بر خاک اندازد ، این حالت توبه که عبادت قلبیه است، نزد پروردگار خیلی پر ارج است تا جایی که محبوب حضرت آفریدگار می شود و بدون شک حالت توبه او، امام علیه السّلام را دلشاد کرد و در آن لحظه، همّ و غمهای امام علیه السّلام را برطرف ساخت و ازاین بیان دانسته می شود صحت جمله : یا کاشِفَ الْکَرْبِ عَنْ وَجْهِ مَوْلانَا الْحُسَیْنِ . یعنی: ای کسی که به واسطه توبه ات، غم را از دل امام علیه السّلام زُدودی و آن بزرگوار را شاد ساختی ( ضمناً ما هم باید #بدانیم اگر از گناهانمان توبه کنیم و همان حالت توبه نصیبمان شود ، #امام_زمان علیه السّلام از ما راضی و دلشاد خواهد گردید) . پس دانسته شد که جناب حرّ با سایر #شهدا در ثواب #زیارت قبر شریف و #توسّل به او در حوایج دنیوی و اخروی مساوی است و جمله : ( یا کاشِفَ الْکَرْبِ ) در خطاب به جناب حرّ یا #حضرت_اباالفضل علیه السّلام یا دیگری از شهدا هر چند معنای صحیحی دارد چنانچه ذکر شد لکن چون از معصوم نرسیده قصد ورود از شرع نباید نمود. برای مزید اطمینان به مقام جناب حر داستانی را که مرحوم سید نعمت اللّه جزائری در کتاب انوار نعمانیه بیان کرده نقل می شود : چون شاه اسماعیل صفوی بغداد را تصرف نمود و به کربلا مشرف شد، به زیارت قبر حضرت سیدالشهداء علیه السّلام از بعض مردم شنید که به جناب حرّ، طعن می زند. پس خودش نزد قبر حر رفت و امر کرد قبر را نبش کردند ، چون به جسد حر رسیدند ، دیدند بدن، تازه و مانند همان روزی است که شهید شده و دیدند که بر سرش پارچه ای بسته شده و به شاه خبر دادند که چون روز عاشورا در اثر ضربتی که بر سر مبارک حر رسیده بود، خون جاری می شد، امام علیه السّلام این پارچه را بر سر او بستند و به همان حالت دفن شده؛ پس شاه امر کرد که آن پارچه را باز کنند تا به قصد تبرک آن را برای خود بردارد. چون آن پارچه را باز کردند خون از همان موضع زخم جاری شد. با پارچه دیگری سر مبارک را بستند فایده نکرد و همینطور خون جاری می شد، به ناچار به همان پارچه امام علیه السّلام آن زخم را بستند و خون قطع شد؛ پس شاه دانست حُسن حال و مقام حر را پس قُبّه و بارگاه بر آن قبر بنا کرد و خادمی بر آن گماشت. باید دانست اینکه قبر شریف حر در یک فرسخی واقع شده دو وجه گفته شده : یکی آنکه عشیره حرّ آن جسد مطهر را در نزدیکی اقامتگاه خود برده و دفن کردند. وجه دیگر آنکه در هنگام نبرد با لشگریان، این محل که رسیده افتاده و شهید شده است و وجه اوّل اقرب است . 🇯‌ 🇴‌ 🇮‌ 🇳 https://eitaa.com/mabaheeth/52340 —— ⃟‌ ———————— 🤲 اللّٰهم عجّل لولیّک الفرج ╭═══════๛- - - ┅┅╮ │📳 @Mabaheeth │📚 @ghararemotalee ╰๛- - - - -