چرا باید تشکیلاتی باشیم؟ 🔸تشکیلاتی بودن یک ابزار است برای رسیدن به #هدف و حال این ابزار برای پیشبرد سیر تکاملی هدف ، نیازمند یک عامل یا عوامل انسانی است عامل یا عوامل انسانی همان ما هستیم که در یک مجموعه چند نفره در (مسجد) یا چند صد نفره (بسیج محلات) یا سایر مجموعه های فرهنگی و انقلابی ، برای میل و رسیدن به اهداف دور هم جمع شده تا فعالیت تشکیلاتی را با محوریت یک رهبر یا راهبر انجام دهیم. 🔸 در پله اول می بایست این عامل انسانی خود به درجه ای از خودسازی فردی رسیده باشد تا بتواند از ابزار تشکیلات برای رسیدن به اهداف استفاده کند. این #خودسازی را در نگاهی دیگر می توان خودشناسی نیز تعبیر کرد ، اینکه من بدانم خود وجودی ام در محیط پیرامونم به دنبال چه چیزی ست. لیکن این مرحله را می توان مرحله اول دغدغه مند ساختن تعریف کرد . برای مثال یک شخص مسلمان فکر میکند که در محیط زندگی خود با چه مواردی از رذایل اخلاقی روبرو ست ، همین تفکر و یافتن مشکلات و ناهنجاری ها نشان دهنده دغدغه‌ این شخص برای اصلاح جامعه است. و حال این شخص یا اشخاص دارای #دغدغه ، به صورت #جمع ، می بایست از ابزار تشکیلات استفاده کننده تا فعالیت هایشان دارای نتایج مثبت و اثری دائم برای جامعه باشد 🔸 عامل انسانی که در مرحله اول دغدغه مندی ست ، قبل از شروع کار بایستی خود را بسازد زیرا قدم اول در سازندگی ، ساختن خود است اگر انسان خود را نساخته باشد در ساختن دیگران موفق نمی شود ، ما باید و باید در مرحله اول به انچه که می گوییم رسیده باشیم ، مانند پیامبران اللهی که اول خود را ساخته بودند و بعد شروع به سازندگی دیگران می کردند. اگر پیامبر می گوید امین باشید اول خودش امین است و یا اگر می گوید صادق باشید اول خودش صادق است ، البته رهبران فعالیت های تشکیلاتی بایستی بیشتر به این نکته توجه کنند. حال اگر ما به مساله خودسازی توجه نداشته باشیم کارمان فایده لازم را نخواهد داشت چه بسا انرژی و وقت چندین ساله یک مجموعه برای رسیدن به یک هدف ارزشمند صرف شود ولی قدمی به سمت هدف تعریف شده برداشته نشود. این مطلب نه اینکه مختص به مسائل مذهبی باشد ، نه ، در هر کار گروهی و تشکیلاتی عامل انسانی بایستی این مرحله را طی کند یعنی باید خود را برای کار آماده کند ، یعنی عوامل موثر در رسیدن به هدف را در خود ایجاد کند. شرح هدف در کار تشیکلاتی سرفصلی است جداگانه ، که در پست های بعدی توضیح داده خواهد شد. #چهارشنبه_های_تشکیلاتی #تشکیلات #مربی #مربی_محور مربی محور ،نونگاهی اصیل به فرهنگ و تربیت دینی http://eitaa.com/joinchat/1945370624Cb6236abeaf

📌چرا #محمدبن_حنفیه در #کربلا نبود؟ محمدبن حنفیه برادر ناتنی امام #حسین(ع) است. مادرش، #خوله دختری از نسل مسلمه حنفیه یمنی است. لذا او را ابن حنفیه می نامند. 📢علل عدم حضور در کربلا: 1⃣برخی براین باورند که محمد در زمان قیام کربلا #بیمار بوده است. اما در هیچ منبع کهنی، به این مطلب اشاره نشده است، جز متنی با عنوان #حکایه_المختار_فی_اخذ_الثار# که به #لهوف ضمیمه شده و مال #سیدبن_طاووس نیست. مرحوم #مامقانی نیز بیمار بودن ابن حنفیه را در زمان قیام صحیح نمی داند. در گفت وگوی امام حسین(ع) با محمدبن حنفیه نیز سخنی از #بیماری نیست. 2⃣برخی علت نیامدن ابن حنفیه را #ماموریت_اطلاعاتی وی از طرف امام حسین(ع) در مدینه می دانند. تنها منبع این خبر #ابن_اعثم است. ◀️اما چرا هیچ شاهدی بر اطلاع رسانی او به امام وجود ندارد؟ به عقیده و تحقیق برخی مورخان معاصر ازجمله استاد #رجبی_دوانی، این روایت برای دفاع از محمد توسط ابن اعثم جعل شده است. ◀️برفرض پذیرش روایت، محمد تمایلی به همراهی با امام حسین(ع) نشان نمی دهد و امام نیز او را مجبور نمی کند. 📌در برخی منابع آمده است که امام حسین عليه السلام خطاب به ابن حنفیه نوشت: از حسین بن علی(ع) به محمدبن حنفیه و هرکسی که از #بنی_هاشم نزد او هست. هرکس به من بپیوندد به #شهادت می رسد و هرکس روی گرداند به #پیروزی دست نیابد. بنابراین، خطاب امام شامل وی هم می گردد. 📌محمدبن حنفیه هنگام حرکت امام حسین(ع) از #مدینه به #مکه نیز، همراه امام نبود. 📌در #جمع بندی می توان گفت: محمدبن حنفیه اگرچه حرکت امام را مشروع می دانست، اما در این قیام روحیه #خطرپذیری و تفکر #انقلابی نداشت. 📚صفار، بصائرالدرجات، ص۶؛ 📚ابن قولویه، کامل الزیارت، ص۱۵۷؛ 📚مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۱۵۷؛ 📚مامقانی، تنقیح المقال، ج۳، ص۱۱۱-۱۱۲؛ 📚ابن اعثم، الفتوح، ج۵، ص۲۱. 👈 🌹 قرارگاه شهدای مدافع حرم 🌹👇 https://eitaa.com/joinchat/2839674880C36ec351e59