پشتِ پلکت شعرهایِ ناب پنهان کرده ای جنگلِ آرامشی در قاب پنهان کرده ای دکمه یِ پیراهنت را باز کردی نور ریخت در گریبانت مگر مهتاب پنهان کرده ای؟ اینهمه جا خُمره یِ انگورِ چشمت را چرا زیرِ طاقِ کاشیِ محراب پنهان کرده ای؟ نُت به نُت سنتور را در مکتبِ مِشکاتیان پشت پلکا پلکِ چون مِضراب پنهان کرده ای روسری را پس بزن، یعنی چه از تاریخِ عشق نسخه هایِ خطی و نایاب پنهان کرده ای؟ باخبر هستم اگر می گویی آهسته سلام شوقِ خود را وقتِ دَقُّ الباب پنهان کرده ای بیخیالی ظاهرا میدانم اما مثلِ من کنجِ سینه یک دلِ بی تاب پنهان کرده ای خوش خرامی هایت آخر برملایش میکند بره آهویی که از قصاب پنهان کرده ای باغت آباد است اما ترس داری از حسود سیب هایِ نوبر از ارباب پنهان کرده ای آمدی دیشب به خابم، گفتمت غم را چرا پشتِ رخساری چنین شاداب پنهان کرده ای؟ بوسه بر شعرم زدی با بغض گفتی عاشقی عمری از من گرچه عشقِ ناب پنهان کرده ای @gilaasss

لب تو شیره ی انگور و گُل تریاك است گردنت شیشه و این شیشه پر از كنیاك است كیمیایی كه ترا ساخته چیز دگر است كس تصور نتواند كه تنت از خاك است ابر آرام نگیرد...دل دریا بكفد در تو زشتی چه كه زیبایی وحشت ناك است خودكشی كن كه شود نام جهان: تاكستان هر رگت منبع تغذیه ی صدها تاك است پنج انگشتت اگر شانه شود، موهایم از غم برف دوصد سال دگر بی باك است @gilaasss

زیبایی ات من را به یاد آن زمان انداخت روزی که چشمت چایی ام را از دهان انداخت تخم سکوت افتاده در بازار مسگرها چشمان تو یک شهر را از آب و نان انداخت دزدانه آمد هر سحر از بام تان بالا خورشید را آن چشم ها از نردبان انداخت ابرو کشیدی آهوان خسته رم کردند بهرام در غاری خزید آرش کمان انداخت من از قلم افتاده ای بودم که چشمانت نام مرا در کوی و برزن بر زبان انداخت هر جنگجویی که شبی مهمان چشمت شد از ترس جانش صبح زین بر مادیان انداخت مردان هنوز از رنج های ایل می گویند روزی که چشمت لرزه بر اندام خان انداخت @gilaasss

آورده بود خاطره‌ها را به یاد و مُرد سر را به روی دفتر شعرش نهاد و مُرد قبل از شروع شعر جدیدش نوشته بود نذر سلامتیّ سرت، إن یَّکاد و مُرد در زیر صفر مطلقِ سرمای رفتنت یخ زد نهال شاعری از انجماد و مُرد تصمیم بر سرودن شعری برای تو آخر به دست عاشقتان کار داد و مُرد! تنها نوشت "محشر" و در پانوشتِ متن آن را به چشم‌های تو کرد استناد و مُرد در قحطِ شانه‌های تو باید به هیچکس تکیه نکرد و روی دو پا ایستاد و مُرد @gilaasss

نه دستانش را گرفته‌ام نه در آغوشش کشیده‌ام و نه حتی او را بوسیده‌ام ،، من فقط از دور او را در خویش گریسته‌ام عشقِ میان ما معصوم‌ترین عشقِ تاریخ بود 'به احترامش بِأیستید.. @gilaasss

چه جمال جان فَزایی که میانِ جانِ مایی تو به جان چه می‌نمایی، تو چنین شکر چرایی ؟! @gilaasss

جاش در موزه ی لووْر است!!  نباید شستش شاهکاری که لبت با لب فنجان کرده @gilaasss

یا دکمه های پیرهنت را نبسته ای یا شیشه ی گلاب درش بازمانده است @gilaasss

دهانت غنچه، چشمت نرگس و رخ لاله حیرانم که در یک شاخ چون پیدا شد این گلهای گوناگون @gilaasss

یک نخی از چادرت در جوی کوچه غرق شد کوچه را عطر گلاب اصل کاشان برده است @gilaasss

جز دوتا سکته، سه تا غش، چند باری خودکشی رفتنت تاثیر چندانی به حال من نداشت! @gilaasss

کسی در باد می‌خواند به نام گیسوانت شعر و می‌جوشد ز دریای نگاه بی کرانت شعر اگر تندیس زیبای غزل! آغوش بگشایی شبی فواره خواهد زد میان بازوانت شعر تو حافظ، شمس، مولانا، تو بیدل، صائب و خیام که زانو می‌زند هر روز و شب در آستانت شعر تو شعر خلقتی آری، که در آیینه می‌باری نگاهت شعر، چشمت شعر، گیسو شعر و جانت شعر بیا گیسو رها کن تاشود طوفانی از مضمون و در آیینه‌‌ها پیچد به دور بازوانت شعر @gilaasss