{درسهایی از مناجات شعبانیه} 7/ ادامه مطلب... استاد در اينجا به من گفت: مى دانم كه خوب نمى توانى مطلب را بفهمى، بايد برايت بيشتر توضيح دهم خدا بود و هيچ چيز نبود. سپس نور مقدّس "خاندان عصمت و رسالت" (عليهم السّلام) را خلق كرد و آنها را آينه ى تمام نماى خودش قرار داد و تمام #صفات_افعال خودش را در آنها ايجاد كرد و آنها همه ى صفات و خصوصيات الهى به جز #صفات_ذات، مثل ازليت و تجرد مطلق را دارا شدند. چون خداى تعالى براى ارسال فيض، واسطه مى خواهد و چون آنها واسطه ى فيض بين بالا و پائين اند، يعنى واسطه ى بين خالق و مخلوقند و چون خداى تعالى بزرگتر از آن است كه مخلوقات پست هم بتوانند مستقيم با او در ارتباط باشند، (و به همين دليل در شريعت حتّى يك جمله بدون واسطه به كسى وحى نشده و تنها به نور مقدّس حضرت "خاتم انبياء" (صلى اللّه عليه و آله) وحى گرديده است)، بايد هدف و مقصود همه ى سالكين الى اللّه رسيدن به معرفت و كسب فيض و آينه ى تمام نماى اين ميزان اعمال و ايجاد صفات و خصوصيّات اين معدن عظمت و رحمت در خود باشند كه اگر كسى به سر منزل مقصود رسيد، به حقيقت "مناجات شعبانيّه" رسيده، يعنى حجب نور را پاره كرده و به معدن عظمت و رحمت الهى رسيده و روحش به عزّت و پاكى پروردگار پيوسته است. شايد تو در دلت خيال كنى كه چگونه من #سير_الى_الله را به رسيدن به انوار "معصومين" (عليهم السّلام) تفسير مى كنم. در جواب مى گويم: خيالت راحت باشد، اين هم سير الى اللّه است. زيرا رهبران معصوم ما خودشان فرموده اند: "معرفتى بالنّورانيّة معرفه اللّه عزّوجل" يعنى: "على" (عليه السّلام) فرموده: شناختن من در بُعد روحى بوسيله ى علمى كه نور است، همان شناختن خدا است. و خودشان به ما دستور داده اند كه در زيارتهايشان بگوئيم: "من عرفكم فقد عرف اللّه" كسى كه شما را بشناسد، خدا را شناخته است. ادامه دارد... (از فرمایشات حضرت آیت الله سید حسن ابطحی رحمة الله علیه) https://eitaa.com/ghazayeroohesalem