eitaa logo
قائمیه
29 دنبال‌کننده
4.6هزار عکس
4هزار ویدیو
128 فایل
پاسخگوی سوالات وشبهات سیاسی اعضای کانال👇 https://eitaa.com/ZaH530
مشاهده در ایتا
دانلود
🌺🍃🍂🌺🍃🍂 ماه رجب از جمله ماه های بسیار پرفضیلت است، و امتیاز خاصی دارد، تا آن جا که ماه رجب «ماه خدا» نامیده شده است. لذا اهمیت فوق العاده این ماه، و عبادت و خودسازی در آن کاملا روشن می گردد یکی از اعمال این ماه شریف، دعای معروف و پر فضیلت ماه رجب(یا من أرجوه لکل خیر...) است که معمولاً مؤمنان آن را بعد از نمازهای واجب می خوانند و به وسیله آن نورانیت مضاعفی می یابند؛ دعایی معتبر که همه عالمان جمع آوری کننده روایات ادعیه، آن را آورده اند و هم دعای ارزشمندی است برای همیشه و هر وقت و در صبح و شام ماه رجب و بعد از نمازها وارد شده است.  لذا شایسته است شرح و تفسیر دعاهای حضرات معصومین علیهم السلام نظیر دعای معروف ماه رجب و سایر دعاهای ارزشمند و دارای مضامین عالی آن بزرگواران، مورد توجه قرار گیرد و اینچنین با تبیین مضامین آن، از مفاهیم عالی ادعیه درس گرفته، و آموزه های آن را به دیگران انتقال یابد. ادامه دارد...
🌾«سید بن طاووس» از محمد بن ذکوان، معروف به محمد سجاد، (که بر اثر سجده های طولانی به این نام، نامیده شده بود) روایت کرده است، که به امام صادق علیه السلام عرض کردم: این ماه، ماه رجب است، به من دعایی بیاموز که خداوند متعال مرا با آن منفعت بخشد! 🎋امام علیه السلام فرمود: بنویس بسم الله الرحمن الرحیم و در هر شب و روز از ماه رجب، پس از هر نماز بگو: 🌷«یا من ارجوه لکل خیر، و آمن سخطه عند کل شر، یا من یعطی الکثیر بالقلیل، یا من یعطی من سئله، یا من یعطی من لم یسئله ومن لم یعرفه تحننا منه و رحمة، اعطنی بمسئلتی ایاک، جمیع خیر الدنیا وجمیع خیر الآخرة، و اصرف عنی بمسئلتی ایاک، جمیع شر الدنیا و شر الآخرة، فانه غیر منقوص ما اعطیت، و زدنی من فضلک یا کریم؛🌷 🔺 به نام خداوند بخشنده مهربان، ای کسی که برای هر چیزی به تو امیدوارم، و از هر شری از خشمت ایمنی می جویم، ای کسی که در برابر اطاعت اندکم پاداش فراوان بخشی، ای کسی که هر کس از تو درخواست کند عطا می کنی، ای کسی که از روی دلسوزی و رحمت به کسی که از تو درخواستی نکرده و تو را نشناسد نیز عطا کنی، به واسطه درخواستم از تو تمامی خیر دنیا و آخرت را به من عطا کن و تمامی شر دنیا و آخرت را از من باز دار، به یقین آنچه تو عطا کنی بی نقص و کامل است، و از فضلت بر من بیافزا، ای بخشنده».🔻 🔳سپس آن حضرت، محاسن شریف خود را، با دست چپ خود گرفت و در حالی که انگشت سبابه دست راست خود را حرکت داد، با حالت تضرع و التجا این دعا را خواند. سپس گفت: «یاذا الجلال والإکرام، یاذا النعمآء والجود، یاذا المن والطول، حرم شیبتی علی النار؛ ای صاحب شکوه و بزرگواری، ای صاحب نعمت ها و بخشش، ای صاحب لطف و کرم، آتش دوزخ را بر من حرام کن».
🔶«یا من ارجوه لکل خیر»🔶 🌾بی شک دعا در دل انسان نور امید می تاباند، انسانی که اهل دعا و متّکی به خداوند است علی رغم مشکلات زیاد؛ دشمنان جسور، فقر مالی و. .. اگر به درگاه خداوند روی آورد و به او امید ورزد و با او راز و نیاز کند، نور امید در دلش زنده می شود و به زندگی امیدوار می گردد و گویی حیات دوباره ای می یابد لذا در فراز آغازین دعای معروف ماه مبارک رجب می خوانیم: «یا مَنْ ارْجُوهُ لِکلِ خَیرٍ؛ ای کسی که برای هر چیزی به تو امیدوارم» این فراز نورانی، در حقیقت، امید مطلوبیت نزد پروردگار است؛🌼مناجاتی از جنس رجا و امید به لطف الهی.🌼 در این بین انسان می کوشد از طریق راز و نیاز با خداوند، قلب و جان خود را از آلودگی به گناه شسته و صفات برجسته انسانی را بر مدار انجام اعمال خیر در خود پرورش دهد، و با استمداد از قدرت و عظمت پروردگار، یأس و نا امیدی را از خود دور ساخته، و در راستای قرب الهی گام بردارد. 🌺 این ویژگی کامل مؤمنان است که با اعمال صالح خود به لطف پروردگار امیدوارند؛ همانگونه که خداوند در قرآن کریم به بیان حال مؤمنان پرداخته و می گوید: «وَ مَنْ یعْمَلْ مِنَ الصَّالِحاتِ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلا یخافُ ظُلْماً وَ لا هَضْماً؛ و اما کسانی که اعمال صالحی انجام دهند، در حالی که ایمان دارند، آنها نه از ظلم و ستمی می ترسند و نه از نقصان حقشان» 🌷اهمیت امید و ایمان به خداوند تا آنجاست که انسان اگر نتواند همه اعمال صالح را انجام دهد لا اقل بخشی از آن را بجا می آورد، چرا که ایمان و امیدواری به خداوند بدون عمل صالح، درختی است بی میوه، همانگونه که عمل صالح بدون امید و ایمان درختی است بی ریشه که ممکن است چند روزی سر پا بماند اما سرانجام می خشکد.  ☜به همین دلیل بعد از ذکر عمل صالح در آیه فوق، قید «و هو مؤمن» آمده است. چرا که تحقق عمل صالح، به طور مستمر و ریشه دار و عمیق؛ باید از امید و عقیده پاک و اعتقاد صحیح (بخوانید ایمان) سیراب گردد.
تفویض امور به خدا تأمل در فراز دعای«یا مَنْ ارْجُوهُ لِکلِ خَیرٍ؛ ای کسی که برای هر چیزی به تو امیدوارم» ☜ نشان دهندۀ «تفویض امر به خدا» به معنای واگذار نمودن کار خویش به او است، نه به این معنا که انسان دست از تلاش و کوشش بردارد،🔻 که این به طور مسلم تحریفی است در ✔معنای «تفویض»، بلکه به این معناست که نهایت کوشش و تلاش و جهاد را به کار گیرد، و هنگامی که در برابر موانع سخت قرار گرفت، وحشت نکند، دست پاچه نشود، و دلسرد نگردد، بلکه کار خود را به خدا واگذارد، و با عزمی راسخ به جهاد و تلاش ادامه دهد.🔷 🌷و این رویکرد مومنانه در واقع تعبیر واقعی معنای آیۀ « وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ؛من تمام کارهای خود را به خداوند یگانه یکتا واگذار می کنم که او نسبت به بندگانش بینا است»محسوب می شود. 🎋در باره اهمیت واگذاری کار خویش به خدا و توکل بر پروردگار همین بس که در حدیثی از امیر مؤمنان علی ع آمده است:«الایمان له اربعة ارکان التوکل علی الله و تفویض الامر الی الله عز و جل و الرضا بقضاء الله و التسلیم لامر الله؛ ✔ایمان چهار رکن دارد: ۱.توکل بر خدا ۲. واگذاری کار خویش به او ۳. راضی بودن به قضای الهی ۴.تسلیم در برابر فرمان خداوند ☜و اینگونه مومنان به لطف عمیم و بی پایان خداوند امیدوارند که بالاتر از آن چیزی نیست و همین امر مایه صبر و استقامت و ثبات آن ها در تمام حوادث زندگی است. 🍂🍃🍂🍃🍂🍃 🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂
《وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ》 🌺 آمَنُ از امن می آید ولی به معنای امنیت داشتن نیست بلکه بدین معناست که ای کسی که من امنیت را از تو می خواهم» یعنی من بنده با اینکه به تو امیدوار هستم، ولی گاهی دچار اشتباه می شوم و پایم می لغزد، من جوان، پیر، با ایمان، تحصیلکرده و… با این دنیای صد رنگ و با وضعیت جامعه صبح از خانه با امید و توکل به تو بیرون می آیم، ولی دچار غفلت و لغزش می شوم، من از خشم تو امنیت می خواهم. 🔥بلاهایی که بر سر انسان وارد می شود غالبا نتیجه اعمال خود او است؛ مجازات ها و کیفرهای رستاخیز بیشتر جنبه اثر طبیعی عمل و خاصیت گناه دارد و به عبارت روشن تر: رنج ها و دردها و ناراحتی هایی که گناهکاران در جهان دیگر می کشند اثر و نتیجه اعمال خود آنهاست که دامانشان را فرا می گیرد. ☜در قرآن می خوانیم:«فَالْیوْمَ لا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیئًا وَ لا تُجْزَوْنَ إِلَّا ما کنْتُمْ تَعْمَلُونَ؛ امروز (روز رستاخیز) به هیچ کس ذره ای ستم نمی شود و جز اعمال خود شما جزائی برای شما نیست!» ✔البته خداوند به لطف و کرمش به گنهکاران فرصت برای توبه و اصلاح می دهداما این حلم و فرصت الهی حسابی دارد، تا زمانی است که اجل آنها فرا نرسیده باشد، «اما هنگامی که اجل آنها فرارسد (هر کس را به مقتضای عملش جزا می دهد چرا که) خداوند نسبت به بندگانش بصیر و بیناست» هم اعمال آنها را می بیند و هم از نیات آنها با خبر است 🌾با همۀ این تفاسیر لطف خداوند شامل حال انسان است«و یعف عن کثیرو بسیاری را می بخشد» ✔گفته می شود به معنای اعتماد کردن نیز هست، همه امید من در خیرها تو هستی، در هر شری که قرار می گیرم همه اعتمادم به این است که از خشم تو در امان باشم، من کسی را ندارم که دستم را بگیرد، یعنی اگر منِ جوان نگاهم به نامحرم می افتد و پایم می لغزد و دلم می لرزد، امید و اعتمادم این است که تو کمکم کنی. 🍂🍃🌸🍂🍃
🔷🔸🔷🔸🔷 《یا مَنْ یُعْطِى الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ》 🌺ای کسی که عطیه تو(پاداشی که تو می دهی و چیزی مقابل آن نمی خواهی)دربرابر طاعت اندک ما بسیار است ما آدم ها معمولاً اینطور هستیم که اگر هدیه ای برای کسی می بریم، متوقع هستیم چیزی به جای آن بیاورند که اگر گران تر از آن نیست حداقل هم قیمت آن باشد. این عطیه نیست. 🌾عطیه بخششی است که مقابل آن چیزی نمی خواهی. ◼این فراز دعا می گوید: ای خدایی که می بخشی آن هم بسیار، کاری نداری که هدیه ای که من برای تو آوردم چقدر بوده است، تو کثیر پاداش می دهی. 🌼خدایی که قدرت و رحمت مطلق است، هر چه بخواهد می دهد یعنی منبعی است که ما هر چه از این منبع برداریم، تمام می شود، حساب بانکی هم داشته باشید بالاخره تمام می شود ولی خداوند هر چه افاضه می کند تمام نمی شود و زیادتر می شود. ☜منظور این است که در مقابل عبادت کم ما زیاد می دهی، من می خواهم بگویم که این تعریف در دنیای امروز به کار نمی آید، عبادت کردن ما عین فقر است، درک و فهم ما از بسیاری از مسایل کم است، نعمت های الهی را داریم، ولی قدر نمی دانیم، ما نعمت دست، چشم و گوش داریم و تا وقتی از دست ندهیم قدر آن را نمی دانیم، این فقر و قلیل بودن در تمام جوانب زندگی انسان از جمله ارتباط با خدا می تواند باشد؛ ولی در همه این کم ها خداوند کسی است که عطیه می کند و توقعی هم در مقابل ندارد.
《یا من یعطی من سئله 》 که باز اینجا می بینیم مثل آن جمله ی قبلی که به حسب ظاهر یک فرقی بین قلیل و کثیر هست، قلیل از یکی، کثیر از یکی هست. اینجا هم دو نوع سوال در دعا آمده است یک نوع آن سوالی که شخص واقعا از روی معرفت و فقر ذاتی خود می آید و این گدایی را و این سوال را به در خانه ی خدا می برد و از او طلب و سوال می کند این یک نوع سوال است. و یک جایی هم هست که این شخص اصلا سوال را به زبان نیاورده است ولی کرم او آنقدر بوده است که منتظر نشده است که او بیاید و ازش سوال کند چون سوال هم که بخواهد بشود باید یک مقداری شناخت وجود داشته باشد. پس سوال اول آن سوالی است که از روی شناخت است از روی معرفت است، خدا را می شناسد، خدا را می پرستد که خدا را منشأ عطا می بیند. می آید و می نشیند و گریه و زاری می کند، یعنی در حال تضرع و گریه به خداوند متوسل می شود و بعد هم خدا به او می دهد. ☜« یا من یُعطی مَن سئله »… ولی این دومی به مراتب خیلی از اولی بیشتر است. عطایی که در مقابلش هیچگونه سوالی نبوده است. از کسی که هیچگونه شناختی نسبت به او نداشته است و آنجا دیگر عطای محض بدون سوال است. بله خدا هر دو مدل دعا کننده را دارد. از آنجایی که خداوند خودش کریم است، اهل فضل است، منتظر نمی شود که بنده اش بیاید از او سوال کند. لذا وقتی مولوی می گوید: که من دو گروه را می شناسم؛ یک گروه که می آیند و حاجتشان را مطرح می کنند و یک گروه هم که اصلا دعا ندارند ولی هر دو سیراب می شوند. او منتظر نمی ماند که حالا شما بنشینید و سوال کنید. کسی که اهل کرم و فیض است که به این چیزها توجه ندارد. اگر هم شما سوال می کنی و حاجتی می طلبی این برای خودت است برای اینکه شما با او عشق و راز و نیاز کنی. دوست داری که به درگاه او بنالی و گریه کنی و با او حرف بزنی. این بنده دوست دارد در حال گریه و انابه نسبت به خالق خود باشد و به وسیله ی اینها به درگاهش نزدیک و احساس قربت داشته باشد. این نیاز به تضرع از جانب خود شماست و الا که از جانب او که نمی خواهد بین این یکی بنده با آن یکی فرق بگذارد. لذا می فرماید:« یا من یعطی من سئله » ..برای اهل سوال. ☜« و یا من یعطی من لم یسئله و من لم یعرفه ».. این هم برای آنهایی است که اصلا زبان سوال ندارند و از یاد خدا غافلند. حالا باز سوال کننده اینجا دو نوع است، یکی اصلا نمی تواند به زبان بیاورد و با دلش حرف می زند این یک مدل است. یک مدل دیگر هم آنهایی هستند که اصلا معرفت سوالی ندارند که چگونه و به چه صورت و با چه آدابی سوال کنند؟ نعمت ها و روزی های او می آید از راه می رسد و هیچی به هیچی.یعنی نه می داند از کجا آمده و نه معرفت طلب و حمد و ثنا را دارد. اما خدا که از دلش خبر دارد می داند که این نیاز دارد حالا چه بگوید و چه نگوید. خب باید نیازش را تأمین کند یا نه؟ لذا مقتضای تحنن و مقتضای رحمت الهی این است که خدا به اینجور افراد هم نگاه کند چون بعد از من لم یسئله، من لم یعرفه چه آمده است؟ ادامه دارد... 🍂🍁🍂🍁🍂 🍁🍂🍁🍂🍁🍁🍂 🍂🍁🍂🍁🍂🍁🍂🍁
《تحنناً منه و رحمه 》 🌻یعنی چه؟ یعنی نهایت حنان و مهربانی و عطوفت و رأفت و دلسوزی را نسبت به بنده ی خودش روا دارد. آن رحمتی که او نسبت به بندگانش دارد اقتضا می کند که خداوند عطای خودش را به اهل معرفت و اهل سوال محدود نکند. 🌾پس آنهای دیگر چه؟ آنها هم بندگان خدا هستند، خدا باید دست آنها را هم بگیرد. ✔لذا این معنای عطای خداوند است که هیچگونه محدودیتی و فرقی بین انسان ها ندارد. و ما نمی توانیم این محدودیت را برای خدا قائل شویم. چون او مصدر همه ی خیرات است، مصدر همه ی نیکیها و خوبیها است، ما به این اعتقاد داریم که در هر حالی که باشیم باید به سراغش برویم. درهر حالی نگوییم حالا ما گناه کردیم نمی شود! خطا کردیم، غفلت داریم، چی و چی داریم پس نباید به درگاهش برویم و ازش طلب کنیم. فضل و کرم او بی انتهاست هیچ محدودیتی ندارد. 🌷وقفتُ علی الکریم بغیر زادٍ من الحسنات و القلب السلیم فأن الزاد أقبح کلّ شیءٍ اذا کانت الوفود علی الکریم ☜ظاهرا این دو بیت شعر را حضرت علی علیه السلام روی قبر سلمان نوشته باشند، این جایی که می گوید:« وقفت علی الکریم بغیر زادٍ » می فرماید: سلمان بگو من هیچ زاد و توشه ای ندارم ولی خداوند کریمی دارم. هیچ حسنه ای، هیچ قلب سلیمی، هیچی ندارم. خب چرا اینجوری هستم؟ فإنّ الزادَ أقبح کلَّ شیءٍ برای اینکه من می خواهم در این مسافرت توشه ای بردارم، چیزی با خودم بردارم و می دانم که من کجا رفته ام و می خواهم به کجا بروم می خواهم بروم میهمان یک کریم بشوم. خب اگر او کریم است پس من دیگر چرا این توشه را با خود برمی دارم؟ وقتی به او برسم او به من چه می گوید؟ او چه خواهد گفت؟ نمی گوید آخر این چیست که با خودت آورده ای؟ فإنّ الزادَ اقبح کلَّ شیءً اذا کانت الوفود علی الکریم ☜وفود یعنی ورود. اگر وارد شدن به خانه ی یک کریم که کرمش هیچ حد و مرزی ندارد تو می خواهی سراغ یک چنین میزبانی بروی آنوقت باز هم یک چیزی زیر بغلت برمی داری آنجا بروی؟ می گوید: بابا اینها چیست که با خودت آورده ای؟ فإن الزادَ أقبحُ کلَّ شیءٍ. اقبح یعنی خیلی قبیح است. خیلی زشت است ولی خب این یک معرفتی می طلبد، این که حال همه کسی نیست! این حال کسی است که اصلا خودش را هیچ هیچ می بیند و خدا را هر چیزی و همه چیزمی بیند.
《اعطنی بمسئلتی ایاک جمیع خیر الدنیا و جمیع خیر الآخره 》 🌻… وقتی ما خدا را با آن صفات یاد کردیم چون این را به ما گفته اند، به ما تعلیم داده اند وقتی می خواهی از خدا چیزی بخواهی اول باید سراغ صفات خدا بروی. شروع به حمد و ثنای خدا کنی، خدا را با صفاتش یاد کنی بعد حاجاتت را بخواهی. 🌼 ما ابتدا در مقدمه ی دعا گفتیم:« یا من ارجوه کل خیر یا من آمن سخطه عند کل شر یا من یعطی الکثیر بالقلیل »… همه را گفتیم، صفاتش را گفتیم و حالا عرض حاجت می کنیم و می گوییم: 🌺خدایی که تو با این صفات و با این کرم و فضل هستی بزرگی کن و این چیز را به ما بده جمیع خیر الدنیا، جمیع را می خواهیم نه یک چیز ساده. چون قبلا خدا را با آن بزرگی، با آن کرم، با آن تجلیل، با آن معرفت یادش کرده ایم دیگر اینجا نمی آید یکی یا دو تا از او بخواهد، اینجا دیگر از این خدای حنان و منان و کریم و پر قدرت و پر عطا و با سخاوت همه چیز را از او می خواهد. (جمیع خیر الدنیا و جمیع خیر الآخره همه را از او می خواهد). 🌷زمانی که انسان به در خانه ی یک بزرگ و با سخاوتی می رود نباید چیزی را کم بگذارد. وقتی در خانه ی کریم رسیدیم نباید بگوییم حالا یکدفعه ی دیگر می رویم، دفعه ی دیگری می رویم، همانجا هر چه دارد بخواهد. این است که می فرماید: جمیع خیر الدنیا و جمیع خیر الآخره. بله چه خوب است که آدم دنیا و آخرتش یکی بشود، اینها را از هم جدا نکند. 🌱فرموده اند: یا احسن الدین و الدنیا و اجتمعا لا بارک الله فی دنیاً بلا دیناً می گوید چه خوب است آدم بتواند دنیا و آخرت را با هم جمع کند، دین و دنیا را با هم جمع کند. ولی مبارک نیست آن کسی که بخواهد دین فروشی کند، بخواهد خدا فروشی کند و آخرتش را به دنیا بفروشد. در اینجا ما هم دنیا را از خدا خواسته ایم « ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الآخره حسنه »…هم دنیا را خواسته ایم هم آخرت را از او می خواهیم. ☜اما اگر دنیا دنیایی باشد که ما را از آخرت بازدارد این دنیا برای یک سالک ارزشی ندارد. ◇ در زیارت امین الله می خوانیم در آن جمله ی آخر قبل از{ اللهم إن قلوب المخبتین }یک جمله ای دارد که (خدایا مرا به دنیا مشغول نکن که از یاد تو غافل باشم)..🔶 « مشغولهً عن الدنیا بحمدک و ثنائک »… از دنیایی که می خواهد مرا از تو باز دارد. از این دنیا فرار کن! شما این دنیا را نداشته باش، مرا با آن حمد و ثنایی که مرا از خودت باز نمی دارد مشغول کن. مرا به دنیایی ببر که من را به تو نزدیک می کند نه اینکه دور می کند. 🔶اینجا هم می گوییم هم دنیا و هم آخرت و هر دو را با هم جمع کرده ایم. بله جمیع خیر الدنیا و جمیع خیر الآخره خیر دنیا و خیر آخرت.🌹
«وصرف عنی بمسئلتی ایاک جمیع شر الدنیا و شر الاخره»  و بگردان از من به خاطر همان درخواستی که از تو کردم جمیع شردنیا واخرت ☜ « صرف»یعنی روی برگرداندن . من روم برگردونده باشد ، هیچ کدام از مشکلات دنیا و آخرت رو نبینم. شر چیست؟ عدم وجود خیر است جایی که خیر نباشد شروجود دارد◇ اینجاست که اگر ما از خیر پر شدیم که پر شدیم و اگر جایی از ما خالی ماند آن جای خالی را شر می آید و پر می کند. ☜این است که باید حواسمان را جمع کنیم. این گدایی دَرِ خانه ی خدا را و این دعاهای ماه رجب را همیشه داشته باشیم و اگر خدایی ناکرده یک جایی از گوشه ای از وقت ما خالی بماند باید آن را پر کنیم. 🔥 در حال حاضر در آخر الزمان در شر قرار گرفتیم، به عنوان مثال فرقه های ضاله، هر روز یک بحثی را مطرح می کنند و عده ای را به طرف خود می کشانند. جوانی که هر روز این دعا را می خواند می گوید که خداوند من را از این مصایب آخر الزمان دور کند 🌸چرا؟ «تحننا منه و رحمه» خودت گفتی این ماه ، ماه منت گذاشتن ، نرم گرفتن ، آروم بودن ، چشم پوشی کردن ، گذشتن ، بخشیدن خروار به دینار ، بخشیدن کوه به کاه . به این دلیل از خدا درخواست می کنیم  
🌺《فانه غير منقوص ما اعطيت و زدني من فضلک يا کريم》 ر این فراز علت درخواست قبل را بیان می­کنم؛ «این درخواست من نه بخاطر این است که آنچه تا به حال داده­ای کم و ناقص بوده بلکه به فضلت می­خواهم که به من زیاده بدهی، ای کریم!» برای اعطاء او هیچ استحقاقی در خود نمی­بینم مگر اینکه از فضل و زیاده­اش به من ببخشد. پس تنها امیدم به کرم و فضل اوست. برای همین در انتهای این فراز، او را با نام «کریم» می­خوانم. (او به معنای واقعی کریم است. کریم واقعی کسی است که اکرامش مبتنی بر هیچ منفعت و غرضی نیست؛ نه شهرت و نه شوق به ثواب و نه حتی تلذذ درونی.. 🌷براي اينکه اگر از در خانه ي خدا چيزي گرفتيم ، سر سوزني از اعطا کننده کم نمي شود . ما بنده ها اگر در خونه کريم ترين کريمان بريم ، اگر فقط يک ريال به ما کمک کنند ؛ يک ريال از اموالش کم مي شه ، اما در خونه خدا که ميريم و از اون خواسته اي داشته باشيم و بگيريم ، از او هيچي کم نميشه. 🌻دوستاي عزيزم بياييد در اين ماه عزيز بنشينيم و خيلي راحت با خداي خودمون صحبت کنيم و بگيم: اومدم غرق در گناهم ، و هيچي نياورده ام ،تنها اميدم آن است که ؛ اولاً : تمام گناهانم پاک شود ، ثانياً : همه چيز اعم از دريافت خوبي ها ي دنيا و آخرت و روي گرداني از بدي ها و مشکلات آن را مشمول حال من قرار دهي و مطمئن باشيم که بي جواب نخواهيم ماند . داد ِ او را قابلیت شرط نیست بلکه شرط قابلیت،داد ِ اوست... *مولوی سعي کنيم قدر اين ماه را بدانيم و ارزان از دستش ندهيم 
 《و زدنی من فضلک یا کریم 》… 🌹در اينجا عرض مي كند بر من بيفزا! آيا مگر در فقرات بالا كه درخواست جمع خيرات دنيا و آخرت و دفع جمع شرور دنيا و آخرت را كرده چيزي از قلم افتاده بود كه باز افزون مي خواهد؟ پاسخ اينكه اين از فراست و زيركي بنده خاص خداست كه مي داند با چه كسي طرف است. عرضه مي دارد خدايا آن خيراتي كه من مي فهميدم خواستم ولي نزد تو چيزهايي است كه من نمي فهمم چه رسد به اينكه بخواهم! آنها را هم به من عطا كن. شايد اشاره به آيه سوره «ق» باشد كه فرمود: لَهُم ما يَشاؤون فيها وَ لَدَيْنا مَزيد: براي آنها در بهشت هرچه درخواست كنند موجود است و البته نزد ما چيزهاي افزونتري هست» يا آيه وَ ما تَعْلَمُ نَفسُ ما اُخْفِي لهم من قُرّه اعين جزاء بما كانوا يَعْمَلوُن: و هيچ كسي نمي داند كه خدا چه چشم روشني هايي براي آنها آماده كرده است بخاطر آنچه عمل مي كردند 🌺 این یا کریم را برای چه می گوییم؟ این (یاکریم) را اولا شما آخر گفتید و اول نگفتید اولش ذکر صفات الهی بود بعد هم عرض حاجت بود آخرش هم به اسم کریم متوسل شدی. ☜این ( یا کریم ) در دعای صباح امام علی علیه السلام با خدا جل جلاله هم آمده است. آن هم آخرهای دعا آمده است. آنوقت که انسان تمام حاجت هایش و راز و نیازش را با خدا گفت، بعد می گوید: ( تو کریمی تو کرم داری با کرمت معامله کن.. اللهم عاملنا بفضلک و لا تعاملنا بعدلک ).. چون اگر بخواهی به ما نگاه کنی که استحقاق هیچ چیزی را نداریم، هیچ طلبی از تو نداریم، هیچ چیزی که نمی توانیم بخواهیم! پس هر چه هست کرم تو است.
یاذا الجلال و الإکرام ،یاذاالنّعماءوالجود،یاذاالمنّ والطّول تصویری که تا به اینجا از حق­تعالی برایم پیدا شد موجب می­شود در این فراز او را با این نام­های زیبا صدا کنم: «ای صاحب شکوه و جلال و بزرگواری، ای صاحب نعمت­ها و جود، ای صاحب منت وقدرت» حرّم شیبتی على النار گویا در این فراز پایانی دعایم عوض شده و تنها چیزی که می خواهم این است که «آتش جهنم را بر من حرام کنی.» وقتی «اوج فقر و حاجتم به او» و «اوج اکرام و محبت او به خود» را می­بینم تنها چیزی که می­خواهم این است که از او دور نباشم یعنی جهنم بر من حرام باشد.