‌علی؛ در هیبت عباس دوباره تجلی کرده... چشمان امام،هر لحظه از دیدن عباس روشن می‌شود و کمر راست می‌کند. صولتش،صلابت‌حیدر است و امیداهل حرم؛ هر بار حسین چهره‌اش را نظاره می‌کند رب اشرح لی صدری می‌خواند. عباس فانی در حسین است..... سرحد‌ادب وغایت‌بندگی همین‌جاست. جز او‌ کسی را نخواهی و نبینی؛اصلا جز او‌ نباشی! وجودت در او معناشود. بی‌حسین اصلاً عباسی نیست. عباس خود حسین است. و‌ اینک آخرین بازمانده برای حسین، مشک‌ را بر دوش کشیده و قصد فرات دارد... ‏تصویر آن شب که ؛ علی ؛ فزت و رب الکعبه می‌خواند، دربرابر دیده‌ها جان می‌گیرد و امام زیر لب و ان یکاد می‌خواند... ‏سپاه دشمن از عباس می‌هراسد و عباس می‌تواند از خیمه گاه تا نوامیس را بتازد و به سادگی وارد شریعه شود. دستانش خنکای آب روان را لمس می‌کنند « یا عباس! نحن بحماک ...» حاضر نمی‌شود تا حسین‌ و کودکانش تشنه‌اند، قطره‌ای آب بنوشد. عسی ان تکرهوا شیئا و هو خیر لکم... ‏«آب اگر به خیمه برسد حسین و عباس جان می‌گیرند و ما بازنده‌ میدان غاضریه‌ایم»! این را شمر میگوید و جنگ تن‌به‌تن که نه،جنگ یک تن به ده‌ها تن،شکل می‌گیرد.اما باز هم هراس‌نبرد دارند و با هر اشاره‌ای از سمت عباس به‌‌ عقب می‌جهند. اول نوبت دست راست و بعد دست چپ... الان انکسر ظهری و قلت حیلتی مشک هم ناله می‌کند و‌ اشک می‌ریزد. ‏ السلام علی ولدی العباس... السلام علی ولدی العباس... حسین که صدای مادرش زهرا را می‌شنود، درنگ نمی‌کند.... ‏ادرکنی یا اخی، ادرکنی یا اخی ‏جانم برادرم... ‏بانگ جرس، الرحیل ساز می‌کند و زمان وداع فرا رسیده است.... حسین دست بر کمر دارد و به آسمان نگاه می‌کند. هَوَّنَ عَلَىَّ ما نَزَلَ بي أَنَّهُ بِعَيْنِ اللّهِ «ای اهل حرم میر و علمدار نیامد...» #تاسوعا #قمرالعشيرة