#تجویدسطح ۲ #التقاء ساکنین.. هرگاه #تنوین که در حکم نون ساکن است به حروف #ساکن دیگری برسد" #التقاء ساکنین" ایجاد می‌شود (یعنی دو ساکن به هم رسیده است). 🌺 مانند: #عاداً الْاُولی که در این کلمه نون ساکن تنوینی (عاداً) به لام ساکن (الْاولی) رسیده است و چون ادای دو حرف ساکن پهلوی هم سخت است لذا قاعدة #التقاء ساکنین جاری می‌کنیم، یعنی یکی از #حرکتهای تنوین را به #نون کوچک مکسوره تبدیل می‌کنیم، یعنی «عاداً» می شود «عادَنِ» پس آن را این جور می خوانیم (عادَنِ الْاُولی) و اما این جور نوشته شده است (عاداًنِ الْاُولی یا عاداً اْلاولی) و همچنین است: 🌺غُلامٍ‌نِ اسْمُهُ یَحْیی ـ کَرَمادٍنِ اشْتَدَّتْ ـ اَموالٌ‌نِ اقْتَرَ فْتُمُوها 🌺که می‌خوانیم: غُلامِنِ اسْمُهُ یَحْیی ـ کَرَمادِنِ اشْتَدَّتْ ـ اَموالُنِ اقْتَرَ فْتُمُوها.

#تجوید‌سطح۲ #ادغام و احكام تنوين- #نون و ميم ساكنه نزد حروف هجاء  #ادغام #ادغام یعنی کوبیدن و یا داخل نمودن حرفی در حرف دیگر و یا چیزی در چیز دیگر و در اصطلاح تجویدی، داخل نمودن حرف ساکن در حرف متحرک ما بعد آن می‌باشد که حرف اول را مُدْغًم و دومی را مُدْغَم فیه گویند (مدغم یعنی کوبیده شده و مدغمٌ فیه یعنی کوبیده شده در آن).  

#احکام تنوین و نون ساکن نزد حروف هجاء به طور کلی #نون ساکن و تنوین نزد حروف هجاء چهار حکم پیدا می‌کند: اول: ادغام می شود نزد حروف #یرملون «ی- ر- م- ل- و- ن» که مثال‌های آن به ترتیب عبارتند: از: من یرزقکم- من رزق- ان منکم- من لدنا- من وال- لن نرسل- منادیا ینادی- توبة نصوحا که بدین صورت تلفظ می‌شوند: میرزقکم- مرزق- امنکم- ملدنا- موال- لنرسل.

#چهارم: #اخفاء می‌شود نزد حروف مابقی (یعنی بقیه حروف تهجّی) که پانزده حرف است (ت- ث- ج- د- ذ- ز- س- ش- ص- ض- ط- ظ- ف- ق- ک)، که قاری باید #نون ساکن نزد این حروف را به طوری ادا نماید که صدای آن کر شود و در واقع کاملاً  آشکار نشود. #مانند: و من توکل- من ثواب- من جاء- من زکوٰة- من قادر- من فعل- من ضل- فانطلق- من دون.

#تذکر1:  اگر ما قبل #نون ساکن در اخفاء مُرَقَّقْ حرفی مضموم باشد اخفاء ما بین تفخیم و ترقیق انجام می‌گیرد مانند: اُنْثی – یُنْجی – حَکیمٌ ذلِک، که به این اخفاء  بینٌ‌ٌالبین گوییم.   #تذکر2:  در مورد اخفاء«میم» نزد «باء» به طور کلّی لبها باید با یکدیگر فاصله داشته و هر دو اندکی به داخل دهان رفته و پس از ادای میم، کر شده بلافاصله بیرون آمده و حرف «باء» را ادا نمود. کشش و چگونگی آن (بدون تفخیم و ترقیق، بلکه حالتی بین این دو) در این جا نیز صادق است.