من احتمالا تا ابد داستایوفسکی person هستم. یه چیزی توی داستایوفسکی وجود داره که اون رو نسبت به تولستوی مدهوش‌کننده‌تر میکنه و این ویژگی صرفا به چینش کلمات محدود نمیشه(اینم دقت کنید که دارم جنگ و صلح رو از همون ترجمه‌ای میخونم که داشتم ابله رو میخوندم.). دیالوگ‌های هردوی این نویسنده‌ها حس مشترک "روس بودن" رو القا میکنن، اما رفاهی که تولستوی موقع مکتوب کردن افکارش داشته توی کاراکترا منعکس شده. برعکس اون، داستایوفسکی‌ای که در تب آلوده‌ترین حالت خودش دست به قلم برده و با وجود ضعف بدنی‌ای که تحمل میکرده، شاهکار خلق کرده و تاریکی روحش رو توی شخصیت‌ها قرار داده؛ نوشته‌های خیلی واقعی‌تری تحویل جامعه ادبیات داده. (حالا اینا ممکنه پیش‌داوری باشه.🙏🏻)

شیمی بخونیم❌ استرنجرثینگز✅

البته من بجای ادبیات دارم استرنجر تینگز میبینم ولیخ_

سپیده عشق

آسمان همچو صفحه دل من روشن از جلوه های مهتابیست امشب از خواب خوش گریزانم که خیال تو خوشتر از هر خوابیست خیره بر سایه های وحشی بید میخزم در سکوت بستر خویش باز دنبال نغمه ای دلخواه مینهم سر به روی دفتر خویش تن صدها ترانه میرقصد در بلور ظریف آوایم لذتی ناشناس و رویا رنگ میدود همچو خون به رگهایم آه... گویی ز دخمه دل من روح شبگرد مه گذر کرده یا نسیمی در این ره متروک دامن از عطر یاس تر کرده بر لبم شعله های بوسه تو میشکوفد چو لاله گرم نیاز در خیالم ستاره ای پر نور میدرخشد میان هاله راز ناشناسی درون سینه من پنجه بر چنگ و رود میساید همره نغمه های موزونش گویا بوی عود میاید بیگمان زان جهان رویایی زهره بر من فکند دیده عشق مینویسم به روی دفتر خویش «جاودان باشی ای سپیده عشق» #فروغ

بزرگترین مشکل ما دیکتاتوریه.

چون همه با این باور بزرگ میشن که عقیده خودشون درسته. چیزی که اونا دوست دارن صد درصد دوست داشتنیه و چیزی که ازش متنفرن، برای همه تنفر بر انگیزه. اگه فکر میکنن یه طرز نگاهی درسته پس غیرممکنه که خلافش ثابت بشه. اما انسان باید خودش رو توی جامعه قرار بده و این نگاه بسته رو بذاره کنار. باید با همه عقاید رو به رو بشه. وقتی کسی با وجود اینکه بین مردم قرار گرفته همچنان معتقده که فقط و فقط نظر خودش درسته و حالا میخواد این رو به بقیه تحمیل کنه، میشه دیکتاتوری. و بعد از این تبدیل میشه به تعصب چون از نظر خودش هرکسی که حرفی ضد عقایدش بزنه "کفر" گفته. تعصب و دیکتاتوری، دوتا عامل خیلی کشنده.