چرا جمهوری اسلامی آخرین حکومت ایران است؟ ✍️ این روزها که جنگ شناختی و رسانه‌ای دشمنان با جمهوری اسلامی به بالاترین سطح خود در طول تاریخ این حکومت و بلکه جهان رسیده، بعضاً، از سوی مخالفان و موافقان جمهوری اسلامی پیشبینی‌هایی دربارۀ‌ آیندۀ کشور شنیده می‌شود که شاید جالب توجه‌ترین آن‌ها ایدۀ اهالی ناجنبش «زن زندگی آزادی» و کسانی باشد که برای سرنگونی حکومت ایران تلاش می‌کنند. قاطبۀ این گروه بدون هیچ نظریۀ مشخص و برنامۀ‌ مدون و تصور کاملی از شرایط ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی، کودکانه و رؤیاپردازانه از بهشتی زیبا در فردای برندازی سخن می‌گویند که قرار است در آن به آسانی به همۀ کبودها و محرومیت‌ها و آرزوهای دست‌‌نیافتۀ خود، یکباره برسند. اما واقعیت این است که به دلایل ساده و واضح، فردای جمهوری اسلامی، اساساً چیزی به نام ایران وجود ندارد که بخواهد زمینۀ تحقق این رؤیاهای کودکانه باشد و جمهوری اسلامی، چه به مذاقمان خوش آید و چه خیر، چه به زودی و چه دیرپا، آخرین حکومتی است که در این پهنۀ‌ جغرافیایی وجود خواهد داشت؛ سه تا از ساده‌ترین دلایلش را در ادامه برمی‌شمارم: 1️⃣ جمهوری اسلامی، چه بر حق و چه ناحق، طرفداران باورمند و غیوری دارد که به لحاظ شمار در دنیا کم‌نظیر است. این گروه پرتعداد با ایمانی عمیق و خلل‌ناپذیر به اصل ارزش‌ها و آرمان‌های انقلاب، نسبتِ خود را با جمهوری اسلامی فراتر از یک عُلقۀ‌ سیاسی یا طرفدارانه تعریف کرده‌اند و حتی مجدانه‌‌تر از مسئولان و مدیران دولتی و اساساً پیش از آن‌ها، خود را صاحب اصلی انقلاب می‌دانند و برای حفظ و استمرار آن از هیچ ایثار و گذشتی، ولو به قیمت جان، فروگذار نخواهند کرد. حالا بیایید بر فرض محال و در ساحت انتزاع، لحظه‌ای را فرض کنید که ساختار سیاسی این نظام، به هر دلیل مفروضی فروریخته و چیزی از آن باقی نمانده است. فرض هم کنید که همین گروه موسوم به برنداز عامل آن بوده‌اند و اکنون در فردای پیروزی خود می‌خواهند حکومت جدیدی را در دست بگیرند. به نظرتان این خیل پرشمار و باورمند چه مواجهه‌ای با آن‌ها خواهند داشت؟ فکر می‌کنید با کمی اندوه و تأسف و کورسوی امیدی به فردا، آرام و سربه‌زیر به خانه بازخواهند گشت و نظاره‌گر نحوۀ عملکرد این گروه‌ تازه‌از‌راه‌رسیده خواهند شد؟ یا مثل معدود طرفداران حکومت پهلوی چمدان‌های پر از پول خود را با ترس و تشویش خواهند بست و به سودای حمایت‌های دوستان غربی خود از کشور خواهند گریخت؟ فکر می‌کنید در فردای برندازی، این گروه کثیرِ مؤمن‌تر و غیورتر از تک‌تک مسئولان حکومتی فعلی، فرصتی برای نفس کشیدن و تشکیل دولت و حکومت‌داری به نورسیده‌ها خواهند داد؟ فکر می‌کنید در آن روز، ایران امروز ما چه شکلی خواهد بود؟ 2️⃣ حالا که در حال فرض کردنید، فرض کنید به هر دلیل مُخیلی نظام سیاسی فعلی به‌تمامه سقوط کند و بی‌درنگ، همۀ، تأکید می‌کنم، همۀ طرفداران آن هم به شکل عجیبی یک‌شبه از صفحۀ روزگار محو شوند و با از راه سیدن گروه برندازان، حتی یک‌نفر هم از طرفداران حکومت پیشین در این عالم وجود نداشته باشد. به نظرتان در فردای برندازی، نحوۀ مواجهۀ بخش‌های مخلتف همین گروه جدید با یکدیگر چگونه خواهد بود؟ منظورم همین گروهی است که در تجمعاتشان تعداد و تنوع پرچم‌هایشان گاهی از تعداد پلاکاردهایی که علیه حکومت فعلی در دست دارند، بیشتر است؛ گروهی که در فضای مجازی و هنوز در گرگ و میش مبارزه با جمهوری اسلامی، گاهی چنان به یکدیگر می‌جهند و قصد دریدن هم را دارند که آدم از تصور رویارویی آن‌ها با یکدیگر هم به وحشت می‌افتد. همین گروهی که حتی در سخنان متوهمانۀ خود هم برای تقسیم شهرهای ایران میان خویش دچار درگیری‌های خشن‌اند. مدام علیه هم شعار می‌دهند و مدام علیه هم دست به افشاگری و رسواسازی می‌زنند و حتی از به‌هم‌ریختن کنسرت گوگوش و اجرای ساسی هم دریغ نمی‌کنند. مخالفان خود را زنده‌زنده در آتش می‌سوزانند، غیرهم‌فکرانشان را به قتل صبر می‌کشند و از کشتار بی‌گناهان و حتی همراهان خود برای فشار به جمهوری اسلامی هم ابایی ندارند. فقط لحظه‌ای تصور کنید که این کشور، با همۀ منابع و گستره و تلونش، یک‌جا در اختیار این درندگان گرسنه قرار بگیرد. فکر می‌کنید همین جماعت به یکدیگر بیش از چند هفته مجال زیستن خواهند داد؟ به نظرتان آن روز چیزی از ایران و ایرانی باقی خواهد ماند؟ 3️⃣ حالا فرض کنید، به هر دلیل قابل تخیلی، جمهوری اسلامی همین امشب سقوط کند و همۀ طرفدارانش هم تا قبل از سحر، از روی کرۀ زمین ناپدید شوند؛ فرض هم کنید که به شکلی ناگهانی و عجیب، همۀ اختلافات میان برندازان، تا پیش از ظهر روز بعد، به یکباره از بین برود و همۀ‌ این جماعت، در کمال آرامش و وفاق و مدارا، بر سر میز تصمیم‌گیری برای آیندۀ ایران حاضر شوند و همدلانه به توافق با یکدیگر برسند. فکر می‌‌کنید در آن روز زیبا و شیرین، همین قدرت‌های منطقه‌‌ای و جهانی که دهه‌ها برای

سر نگونی جمهوری اسلامی تلاش و هزینه کرده‌‌اند و در این راه از هیچ اقدامی فروگذار نکرده و حامی اصلی همین برندازان هم بوده‌اند، خیلی شیک و مجلسی دست روی دست می‌گذارند تا ببینند در این پهنۀ‌ جغرافیایی دست تقدیر قرار است برایشان چه رقم زند و بازی روزگار چه پیش خواهد آورد؟ خیلی مؤدبانه منتظر خواهند شد تا ببینند حکومت جدید آیا با منافع و سیاست‌های جاه‌طلبانۀ آن‌ها همسوست یا ممکن است در بخشی از نقاط دچار مشکل شوند؟ آیا منتظر خواهند بود تا ببینند این گسترۀ حیاتی و استراژیک برای جهان، با ظرفیت‌های شگفتی که داراست و استعدادی که مردمانش برای سرکشی و ناسازگاری و چالش‌برانگیزی دارند، چه برایشان به ارمغان می‌آورد و در دل این هندوانۀ دربسته چه خواهد بود؟ یا آن‌که برای همیشه مشکل این خطۀ پرخطر را برای خود حل خواهند کرد و با طراحی یک نقشۀ تازه، ولو خشن و بی‌رحمانه، ضمن بهره‌مندی از همۀ‌ مواهب و ثروت‌های سرشار این سرزمین، موانع و دردسرهای احتمالی پیش روی خود را نیز به کلی از سر راه برخواهند داشت؟ به نظرتان در آن روز و در آن طرح، اساساً چیزی به نام ایران و ایرانی وجود خواهد داشت؟ ⬛ بنا فقط به همین سه دلیل ساده، روشن است که جمهوری اسلامی آخرین حکومتِ برقرار در این پهنۀ سرزمینی خواهد بود؛ چه دیر و چه زود. این، واقعیتِ یکه‌ و خدشه‌ناپذیری است که همۀ موافقان و مخالفان جمهوری اسلامی لازم است به آن توجه داشته باشند و اندیشه و تدبیر خود را از پی مفروض گرفتن آن، تداوم بخشد. حال موافقان این حکومت و تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازان آن می‌توانند با عطف توجه به شرایطی که در آن قرار داریم و با انجام اصلاحات و رفع مشکلاتی که به‌شدت کشور درگیر آن‌هاست، با واقعیت روبرو شوند و یا آن‌که غیر مسئولانه به همین رویه ادامه دهند و آمادۀ رویارویی با هر اتفاقی باشند؛ و نیز مخالفان آن هم می‌توانند با همین واقع‌بینی برای اصلاحات و تغییرات مورد انتظار خود و از مسیر درست و واقعی تلاش کنند و طبق آنچه عموم صاحب‌نظران و استراتژیست‌های جهان پیشبینی می‌کنند و از نظم جدید جهانی در سال‌های آتی سخن می‌گویند، در این نظم جدید مشارکتی جدی داشته باشند یا آن‌که آن‌ها نیز خود را تسلیم آیندۀ محتوم و تاریک پیش رو سازند. همۀ این گزینه‌ها پیش روست و متوقف به تصمیم خود ما. حکم آنچه تو فرمایی. محمدرضا وحیدزاده ضمیمۀ روزنامۀ ایران / شماره: 8050، ۲۱ آبان ۱۴۰۱ 💠 @piyaderavi

خییییلی قشنگ بود دوستان👌🇮🇷🇮🇷

سومین هشدار به متولیان فرهنگی کشور بسم الله الرحمن الرحیم «إِنّما وَلیُّکُمُ اللهُ و رَسولُهُ والَّذینَ ءَامَنوا الَّذینَ یُقِیمُونَ الصَّلوةَ و یُؤتُونَ الزَّکوة و هُم راکِعونَ» این کمترین در دو هشدار پیشین به متولیان فرهنگی و فضای مجازی نشان داد که وضعیت کشور چیست و دشمن به دنبال چه هدفی است. اینک در سومین هشدار، قصد آن است که با تبیین فرایند حکمرانی در غرب و بدیل آن در حکمت اسلامی به ضرورت حکمرانی ولایی اشاره شود‌. غرب پنج مرحله حکمرانی را طی کرد: اول: حکمرانی هرمی با رویکردی مستبدانه و ارباب و رعیتی و اقتدار مطلق و بی قید و شرط که منجر به توزیع ظلم و جور در مردم شد. دوم: حکمرانی بازاری از طریق تفکیک قوا؛ گرچه تقسیم قدرت با این الگوی حکمرانی شکل گرفت؛ اما اختاپوس قدرت‌ها، جایگزین حکمرانی هرمی شد و در واقع اقتدار ظلم و جور توزیع گردید. سوم: حکمرانی حزبی؛ این الگو توانست احزاب متعدد و شفاف را با اساس نامه و مرام نامه و برنامه ریزی های تعریف شده در جامعه تشکیل دهد و مردم با تفکر و اراده به انتخاب حزب محبوب خود اقدام کنند؛ لکن قدرت اقتصادی در مدیریت احزاب، دوباره توزیع ظلم و جور را به شکل دیگری رهبری کرد. چهارم: حکمرانی با رویکرد جامعه مدنی؛ در این الگو، علاوه بر احزاب، تشکل های دیگر و مستقل از دولت مانند ngo ها و سندیکاها شکل گرفت و توزیع قدرت های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و مشارکت مردمی توسعه یافت؛ لکن نقش اختاپوس اقتصادی و سیاسی و فرهنگی در مدیریت تشکلهای مستقل از دولت، نقش مشارکت واقعی مردم را کاهش داد. پنجم: حکمرانی فضای مجازی و رسانه ای؛ این الگو به نوعی بازگشت به حکمرانی هرمی اقتدارگرای ظالمانه است؛ اما با ابزار رسانه و فضای مجازی و هوش مصنوعی که می تواند هم نیازسنجی کند و هم نیازسازی انسانها را به دست گیرد و با مدد هوش مصنوعی به مدیریت هوش طبیعی انسانها بپردازد و آدمیان را چون خیمه شب بازی، مختال فخور سازد و جبر اجتماعی رسانه ای پدید آورد. مردم در این الگو مشارکت دارند و حتا مشارکت حداکثری، اما با میل خود، ظلم و جور و فساد و اسارت را پذیرا می شوند. فرهنگ برهنگی و‌ برده داری مدرن را با تخیل و نسبی گرایی و تناسخ هویتی می پذیرند. بشر امروز گرفتار چنین حکمرانی گردید. این حکمرانی، مسلمان و غیرمسلمان و انقلابی و غیرانقلابی و اصول گرا و اصلاح طلب و رزمنده و شرمنده نمی شناسد و همه را اسیر حکمرانی رسانه ای می کند. حکمرانی مطلوب در اسلام، حکمرانی ولایی است. ولایت یعنی پیوند ناگسستنی ولی با مردم (مولی علیهم) و مردم با یکدیگر و مردم با ولی که از طریق بینش توحیدی، محبت اخوتی، تدبیر تعاونی و تلاش جهادی ممکن خواهد بود. این الگوی حکمرانی، چتر محبت و اخوت و تعاون را بر سر همگان حتا غیر مسلمان می گستراند و مقاصد اصلی خود را عقلانیت و معنویت و عدالت در راستای حیات طیبه می داند. حکمرانی ولایی در حکومت نبوی و علوی و قیام حسنی و حسینی علیهم السلام نمایان و درس آموز است. حکمرانی ولایی در زمانه ما باید با ابزار هوش حکیمانه(نه هوش مصنوعی) و رسانه و فضای مجازی (از زیرساختها و سخت افزار تا مدیریت و برنامه ریزی) همراه باشد. به همین دلیل است که گفته میشود اولویت اول در نظام اسلامی، حکمرانی فضای مجازی و رسانه ای است که البته با حکمرانی رسانه تفاوت دارد. حکمرانی رسانه ای یک‌ رویکرد حاکم بر حکمرانی سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و صنعتی و کشاورزی و غیره است. تحقق این ایده نشاید مگر با بر کنار رفتن متولیان فرهنگی بی تدبیر و خسته و فرسوده از صدر تا ذیل و جایگزینی مدیران فکور و عالم و معتقد به حکمرانی ولایی و نیز بکارگیری منظومه فکری امامین انقلاب در الگوی حکمرانی ولایی با هوش حکیمانه. امیدوارم حکمرانان و متولیان فرهنگی و فضای مجازی کشور، این هشدار و‌ راهکار را جدی بگیرند و از خواب تخیلی بیدار گردند و شبکه مردمی را در ذیل حکمرانی ولایی تشکیل دهند و مشارکت حداکثری نخبگانی و مردمی را در سیاستگذاری و تنظیم گری و خدمات عمومی و منطقه ای و بین المللی جاری سازند. بی شک، مسئولیت حوزه های علمیه از بقیه سازمانهای فرهنگی در تحقق این رسالت بیشتر خواهد بود. والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته عبدالحسین خسروپناه دزفولی طلبه حوزه علمیه قم ۲۴ آبان ۱۴۰۱ 🆔@Khosropanah_ir https://eitaa.com/joinchat/4290379807Ccd1f0861fd

✍بیش از مسئله ناکارامدی، کارآمدی مسئله اصلی است. دقیقا در مواقعی که کارامدی نظام در مرحله اثبات است و قطار پیشرفت کشور روی ریل قرار می گیرد، اغتشاشات شروع می شود. نمونه اش را در سال ۸۸ داشتیم. 🔹 ما با مسایل مهم تری نیز مواجه ایم. تلقی و احساس ناکارامدی. ما در هجوم تروریسم رسانه ای هستیم که نقطه قوت ها را تضعیف و نقطه ضعف ها را چندین برابر جلوه می دهد. 🔹 مسئله بعدی سبک زندگی است. اگر شما ایران را ابرقدرت جهان کنید، باز هم عده زیادی خواهان زندگی با ارزشهای مدرنیسم هستند. اغلب شعارها را اگر نگاه کنید، از نوع مطالبات ضدفرهنگی است، نه اقتصاد. 💠مهم تر از همه، اگر کارآمدی نظام اثبات بشه، تکلیف اون جریانی که در این سال ها به دنبال این بودند که اثبات کند، نظام دینی کارآمد نیست و ما باید هژمونی تمدنی غرب را بپذیریم، و تا حدود زیادی خود را با اندیشه و ارزشهای غربی هماهنگ کرده اند، چه می شود؟ اینحا است که اصولا اقتدار و کارآمدی نظام برای خیلی ها مسئله اصلی می شود، نه ناکارامدی.

بازم میگن ایذه هم کار خودشونه!! 🆔 @Shobhe_Shenasi

🔻چرا آمریکا و اذنابش با وجود اینکه می‌دانستند حتی کم‌حجاب‌ها هم با این مدل اعتراض‌های خشن همراهی نمی‌کنند، نقشه‌شان را اجرا کردند؟ 🔻چرا با وجود اینکه می‌دانستند عملیات تروریستی در شاهچراغ باعث نفرت مردم از آنها و اغتشاش‌گران می‌شود، این کار را کردند؟ | پاسخ از حجت‌الاسلام پناهیان را #ببینید #تمدن_نکبت 📡 @irantavana

. ♻️ سابقه سرود خواندن یا نخواندن تیم‌ ملی در سال‌های گذشته 🔰 حمید رسایی: نگاهی به تیم ملی فوتبال در سال‌های گذشته نشان می‌دهد، هیچگاه خواندن یا نخواندن سرود ملی در ابتدای بازی‌ها موضوع قابل اهمیتی و به معنای یک کُنش سیاسی نبوده است. اما این روال عادی در چند هفته اخیر، توسط جریان رسانه‌ای سعودی صهیونیستی، تبدیل به یک موضوع حیثیتی شد. در حقیقت آنها از این موضوع عادی که سابقه داشته و در ابتدا به هیچ وجه هم با انگیزه‌های سیاسی نبوده، در راستای اهداف خود بهره سیاسی بردند و متأسفانه خیلی از دلسوزان فعال مجازی با مواضع تند و شدید و غلیظ خود، با حمله به بازیکنان تیم ملی، در زمین آنها بازی کردند و به آن دامن زدند. هنگام پخش سرود، نخواندن آن الراما با هدف و انگیزه و به معنای بی‌احترامی نیست. همین 🔺کانال حمید رسایی در ایتا را دنبال کنید🔻 eitaa.com/joinchat/389677056C798a6dc5a1 eitaa.com/joinchat/389677056C798a6dc5a1

🎥 ببینید | تبیین نظریه تقدم حکومت بر احکام👌 🔸شهید حاج قاسم سلیمانی: نماز اگر قضا شد امکان مجدد آن وجود دارد، اما نظام اگر آسیب دید نماز آسیب می‌بیند دین آسیب می‌بیند، به این دلیل امام(ره) حفظ نظام را اوجب واجبات و واجب‌تر از نماز دانستند. 🔻پ.ن. 🔹تقدم حکومت بر احکام، دو صورت دارد: 1. تقدم به معنای برتری و ارزشمندی حکومت نسبت به دیگر احکام (تقدم ارزشی) که در روایات تعبیر «افضلهن الولایه» بر آن دلالت دارد. 2. تقدم به معنای مقدمیت رتبی و وابستگی دیگر احکام و اجرای آنهابه حکومت (تقدم رتبی)، که در روایات تعبیر «مفتاحهن الولایه» بر ان دلالت دارد. شهید سلیمانی(ره) تقدم حکومت بر احکام به معنای اول (تقدم ارزشی) را بیان می فرمایند که در فقه با تعبیر «اوجب واجبات» از آن یاد می شود.

ایران خوشحال عراق خوشحال افغانستان خوشحال قطر خوشحال آرژانتین خوشحال غزه خوشحال ... این یعنی تو یک تمدنی. فراتر از یک جغرافیا 🔴 #بیداری_ملت 👇 @bidariymelat