چگونه بین مفاهیم طب شیمیایی و اسلامی می توان تطبیق داد؟ تطبیق پلاسما با خلط دم منطبق بر چه اصولی است؟

خدا مادرت رو بیامرزه 💙

آیا خون از مره ها نیست؟ مگر شما خاک را به مواد آلی و معدنی تقسیم نکردید؟

لطفا متن روایت را میفرستید.

یا مکتوبتون را بفرستید لطفا.

امام محمد باقر ع فرمود: إِذَا أَدْخَلَ اللَّهُ أَهْلَ الْجَنَّةِ الْجَنَّةَ وَأَهْلَ النَّارِ النَّارَ جِي‏ءَ بِالْمَوْتِ فِي صُورَةِ كَبْشٍ‏ حَتَّى يُوقَفَ بَيْنَ الْجَنَّةِ وَالنَّارِ، ثُمَّ يُنَادِي مُنَادٍ يَسْمَعُ أَهْلُ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً، يَا أَهْلَ الْجَنَّةِ! يَا أَهْلَ النَّار!ِ فَإِذَا سَمِعُوا الصَّوْتَ أَقْبَلُوا، فَيُقَالُ لَهُمْ: أَ تَدْرُونَ مَا هَذَا؟ هَذَا هُوَ الْمَوْتُ الَّذِي كُنْتُمْ تَخَافُونَ مِنْهُ فِي الدُّنْيَا، فَيَقُولُونَ أَهْلُ الْجَنَّةِ: اللَّهُمَّ لَا تُدْخِلِ الْمَوْتَ عَلَيْنَا، وَيَقُولُ أَهْلُ النَّارِ: اللَّهُمَّ أَدْخِلِ الْمَوْتَ عَلَيْنَا، ثُمَّ يُذْبَحُ كَمَا تُذْبَحُ الشَّاةُ؛ هنگامی که خداوند بهشتیان را به بهشت و دوزخیان را به دوزخ وارد کرد، «مرگ» را در چهرۀ گوسفندی می‌آورند و آن را میان بهشت و دوزخ نگه می‌دارند. سپس منادی‌ای ندا می‌دهد و همۀ ساکنان بهشت و جهنم می‌شنوند: «ای اهل بهشت! ای اهل دوزخ!» وقتی آنان صدای منادی را می‌شنوند توجه می‌کنند. پس به آنان گفته می‌شود: آیا می‌دانید این چیست؟ این همان مرگی است که در دنیا از آن می‌هراسیدید. پس بهشتیان می‌گویند: خداوندا! مرگ را به میان ما راه مده؛ اما دوزخیان می‌گویند: خداوندا! مرگ را به میان ما بیاور. و آن‌ هنگام مرگ را مانند گوسفند سر می‌برند. کوفی اهوازی، الزهد، ص 100 و تفسير القمی، ج 2، ص 50 و 223. راوی میگوید: سَأَلْتُهُ (أی أبي عَبْدِ اللهِ ع) عَنِ الْمَوْتِ مِمَّا هُوَ وَمِنْ أَيِّ شَيْ‏ءٍ هُوَ ؟ فَقَالَ ع: هُوَ مِنَ الطَّبَائِعِ‏ الْأَرْبَعِ الَّتِي هِيَ مُرَكَّبَةٌ فِي الْإِنْسَانِ وَهِيَ الْمِرَّتَانِ وَالدَّمُ وَالرِّيحُ فَإِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ نُزِعْنَ هَذِهِ الطَّبَائِعُ‏ مِنَ الْإِنْسَانِ فَيُخْلَقُ مِنْهَا الْمَوْتُ فَيُؤْتَى بِهِ فِي صُورَةِ كَبْشٍ أَمْلَحَ أَيْ أَغْبَرَ فَيُذْبَحُ بَيْنَ الْجَنَّةِ وَالنَّارِ فَلَا يَكُونُ فِي الْإِنْسَانِ هَذِهِ الطَّبَائِعُ‏ الْأَرْبَعُ فَلَا يَمُوتُ أَبَداً؛ از امام صادق ع دربارۀ مرگ پرسیدم که از چیست، فرمود: مرگ از همان طبایع چهارگانۀ ترکیب شده در انسان است: دو مرّه و دم و ریح. وقتی قیامت شود، این طبایع از انسان جدا می¬گردد و مرگ از آن آفریده می‌شود. در آن هنگام مرگ را با چهرۀ گوسفندی خاکی‌رنگ می‌آورند و بین بهشت و دوزخ سر می‌برند. پس دیگر این طبایع چهارگانه در انسان نخواهد بود؛ بنابراین هرگز نخواهد مرد. مجلسی، بحارالانوار، ج ‏58، ص 286.