سخنی از بوستان سعدی
اَلا گر طلبکار اهل دلی
ز خدمت مکن یک زمان، غافلی
خورش دِه به گنجشک و کبک و حَمام
که یک روزت افتد همایی به دام
چو هر گوشه، تیرِ نیاز افکنی
امید است ناگه که صیدی زنی
دُری هم بر آید ز چندین صدف
ز صد چوبه، آید یکی بر هدف
لغات:
خورش: خوردنی، غذا.
حَمام: کبوتر.
دُر: مروارید.
چوبه: تیر.
کلیات سعدی، بوستان، باب دوم در احسان، ص ۲۷۲.
#بوستان‌سعدی
#احسان
حکایتی از بوستان سعدی
طبیب و کُرد
شبی، کُردی از دردِ پهلو نخُفت
طبیبی، در آن ناحیت بود و گفت:
ازین دست کاو برگِ رَز می‌خورَد
عجب دارم ار شب، به پایان بَرَد
که در سینه، پیکانِ تیرِ تتار
بِه از ثِقلِ مأکولِ ناسازگار
گر افتد به یک لقمه، در روده، پیچ
همه عمرِ نادان، برآید به هیچ
قضا را، طبیب اندر آن شب بمُرد
چهل سال ازین رفت و زنده‌ست کُرد
لغات:
نخفت: نخوابید.
رز: انگور.
به پایان بردن شب: کنایه از مُردن.
پیکان: نوک تیزِ سر تیر.
تتار: قوم تاتار.
ثقل: سنگینی.
مأکول: خوردنی.
کلیات سعدی، بوستان، باب پنجم در رضا، ص ۳۲۶.
#بوستان‌سعدی
#رضا
#طبیب‌وکرد