برای خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی
از بهاءالدین خرّمشاهی
آن که از روز ازل، با روح ما همراز بود
آسمان‌آشوب بود و طرحِ نوانداز بود
آن که شهد و شیر شعرش بود از شطّ شهود
شعر او تا عرش یا با عرش، در پرواز بود
شاخه‌ی شعرش، گل‌افشانی بهارانگیز داشت
طوطی طبعش، سخندانی هزارآواز بود...
آن که همچون عشق، درسِ شعرِ جان‌افروز او
گاه عالم‌سوز بود و گاه آدم‌ساز بود...
آن که با چندین هنر آراست طبع خویش را
اهلِ طنز و اهل غمز و اهل رمز و راز بود
آن که این اشعار، چون ذَمّ شبیهِ مدح اوست
خواجه شمس‌الدین محمد، حافظ شیراز بود
زنده‌میری، مجموعه شعر خرمشاهی، ص ۱۴۷ و ۱۴۸.
#حافظ‌شیراز
#شعر‌حافظ
#بهاالدین‌خرمشاهی
