تقدیم به انقلابِ مردمی ام
پرچمت را میکشم در باد و در باران به دوش
از زمان کودکی تا لحظه ی پایان به دوش.
آه ای ایران که بُردی در تمامِ عمرِخود.
داغ و دلخونیِ بی اندازه را آسان به دوش.
نان به نرخ روزخورها آمدند و برده اند.
کیسه کیسه اشک را از مردمانِ نان به دوش...
شانه های رهبرم میلرزد از سنگینیِ
پرچمی که دیگران نگْرِفته اند چندان به دوش...
میکِشد اما به همراه تو ای سید علی
تا قیامت دردها را مردم ایران به دوش...
چشمهامان کور چون گفتند در نزد علی ع.
میکِشیده بارها را بیشتر سلمان به دوش...
گریه کردم هر قدم با یاد او، چون مثل من
داغِ یک سردار را میبرد هر انسان به دوش...
#زهراسادات_موسویمقدم