قطعه‌ای از پروین اعتصامی سیر و پیاز سیر، یک روز طعنه زد به پیاز که: تو مسکین، چه قدر بدبویی گفت: از عیب خویش بی‌خبری زان ره از خلق، عیب می‌جویی گفتن از زشت‌رویی دگران نشود باعث نکورویی تو گمان می‌کنی که شاخ گُلی به صف سرو و لاله می‌رویی؟ یا که همبوی مُشک تاتاری یا ز اَزهارِ باغ مینویی؟ خویشتن، بی‌سبب بزرگ مکن تو هم از ساکنان این کویی ره ما، گر کج است و ناهموار تو خود، این ره چگونه می‌پویی؟ در خود آن بِه که نیک‌تر نگری اول آن بِه که عیب خود گویی ما زبونیم و شوخ‌جامه و پست تو چرا شوخِ تن نمی‌شویی؟ لغات: ازهار: گلها، شکوفه‌ها. مینو: بهشت. زبون: پَست. شوخ‌جامه: چرکین لباس، کثیف. شوخ: چرک. برگزیده‌ی متون ادب پارسی، دکتر نجف‌زاده بارفروش، ص ۵۵. #پروین_اعتصامی #سیر_و_پیاز