۞﷽۞
نقل شده است روزی "معروف کرخی" نشسته بو‌د؛ عدّه‌ای از جوانان در دجله سوار بر قایق بودند و ساز و آواز سر می‌دادند؛ چند نفر از مقدّسین آمدند به معروف کرخی گفتند: آقا آنها را نفرین کن، چه جوان‌های بدی هستند؛ معروف دست‌های خود را بلند کرد و فرمود: خدایا به عزّت خودت قسم می‌دهم کسانی را که در این دنیا این‌قدر خوشحال کردی؛ در آخرت هم همین‌طور آنها را خوشحال کن؛ آنها به معروف اعتراض کردند: ای معروف؛ تو یک عارف هستی؛ چرا چنین می‌گویی؟ چرا یک عدّه که مشغول گناه هستند را نفرین نکردی و برای آنها دعا کردی؛ معروف کرخی پاسخ داد: وای بر شما که نادان هستید؛ من آنها را دعا کردم؛ اگر قرار شود در آخرت خوشحال باشند؛ باید در این دنیا توبه کنند؛ این دعا یعنی خدا به آنها توبه عنایت کند؛ حالا ببينيد، منِ رو سیاه که معروف کرخی نیستم؛ خاک پای او هم نمی‌شوم؛ از کنار بعضی عروسی‌ها که عبور می‌کنم می‌بینیم بی‌بند و باری زیاد است؛ می‌گویم خدا آنها را مبارک گرداند؛ میگویند آقا شما چرا؛ می‌گویم پس چه بگویم؛ برکت مصادیق مختلف دارد؛ یعنی خدا آنها را متحوّل کند؛ به آنها آگاهی بدهد تا توبه کنند؛ آدم برادر و خواهر خود را نفرین نمی‌کند؛ بگو خدا آنها را خیر دهد، خدا متنبّه کند؛ گاهی مواقع آنها متحوّل می‌شوند..
«استاد سیّد عبدالله فاطمی نیا»
