💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۴ از این دورے و فاصلہ گرفتنم دلگیر اند و دوست دارند گاهے بہ دیدنشان بروم،حتے مهدے گفتہ بے صبرانہ براے آیندہ اے نزدیڪ منتظر ڪارت دعوت عروسے من است! نازنین میگفت شنیدہ ڪہ مهدے بہ فرزانہ میگفته:ما دیگہ سہ تا دختر داریم فرزانہ! هادے رفتہ اما آیہ هست! یہ وقت خودخواہ نشے اگہ این دختر خواست عروس یہ خانوادہ ے دیگہ بشہ دلخور بشے یا باهاشون قطع رابطہ ڪنے! آیہ دیگہ تا ابد دختر ماست،اگہ مصطفے بذارہ یہ چند وقتے ڪہ بگذرہ و حال همہ مون بهتر بشہ خودم واسطہ میشم براے ازدواجش! اگہ دلشون خواست و اجازہ دادن یہ مقدار از جهازشم تو با سلیقہ ے خودت بخر! مبادا بین آیہ با همتا و یڪتا فرق بذارے،مطمئن باش اینطورے هادے هم خوشحالہ و راضیہ! نازنین میگفت و من خجالت زدہ میشدم،با این حرف ها دیگر رویم نمیشد بہ دیدنشان بروم! بے معرفتے ڪردم،جواب محبت هایشان این نبود!تصمیم گرفتم خیلے زود بہ دیدنشان بروم نگاهے بہ ڪوچہ ے خلوت مے اندازم و مردد قدم برمیدارم،با هر قدم دلم یڪ جورے میشود! از چهلم هادے بہ بعد دیگر بہ این محلہ نیامدم،همین خاطرات ڪوتاہ زجرڪشم میڪرد! آذر ماہ هم رسید و هفت ماہ از پرواز هادے گذشت! زندگے است دیگر با تمام تلخے هایش ادامہ دارد... مقابل خانہ ے شان مے رسم،نفس عمیقے میڪشم! قبل از اینڪہ پشیمان بشوم انگشتم را بہ سمت زنگ‌ مے برم و آن را میفشارم. سوزِ هوا تنم را بہ لرزہ در مے آورد شاید هم هواے این خانہ دیگر بہ من نمے سازد! چند لحظہ بعد صداے همتا مے پیچد:بعلہ؟! بہ سمت آیفون ڪہ صورت برمیگردانم تقریبا جیغ میزند! _آیہ! تویے؟! هنوز انرژے و گرما در صدایش موج میزند،لبانم را از هم باز میڪنم:آرہ! در باز میشود و همتا سریع مے گوید:بیا تو! وارد حیاط میشوم،از قصد تنها آمدم دلم نمیخواست فڪر ڪنند بخاطرہ همراهے یا اجبار پدر و مادرم بہ دیدنشان آمدہ ام‌. در را مے بندم و قبل از اینڪہ با نگاہ ڪردن بہ حیاط بخواهم اجازہ حملہ ے خاطرات را بدهم با قدم هاے بلند خودم را نزدیڪ در ورودے ساختمان مے رسانم. همتا با لبخند گرمے براے استقبال ایستادہ،میخواهم براے سلام و احوال پرسے دهان باز ڪنم ڪہ اجازہ نمیدهد و سریع در آغوشم میڪشد! لبخند عمیقے لبانم را از هم باز میڪند،همتا همانطور ڪہ مرا محڪم در آغوشش مے فشارد مے گوید:دلم برات تنگ شدہ بود بے معرفت! محڪم دستانم را دور ڪمرش مے پیچم:شرمندہ ام بہ خدا! فڪر میڪردم با دیدنم... اصلا ولش ڪن! از آغوشش جدایم میڪند و با لبخند بہ صورتم زل میزند:سلام! بے اختیار میخندم:سلام! خوبے؟! من آیہ ام و شما؟! همانطور ڪہ مے خندد دستش را بہ سمتم دراز میڪند و مے گوید:همتام! ما قبلا همدیگہ رو جایے ندیدیم؟! با اتمام این جملہ هر دو بلند مے خندیم،با دست بہ داخل اشارہ میڪند:بیا داخل تا قندیل نبستیم! ڪفش هایم را در مے آورم و وارد میشوم،دماے خانہ گرم است اما براے من همچنان سرد! نگاهے بہ سالن مے اندازم و رصدِ طبقہ ے دوم را فاڪتور مے گیرم! همتا همانطور ڪہ بہ سمتم مے آید مے گوید:مامان و بابا رفتن بیرون‌الاناست ڪہ پیداشون بشہ،یڪتام تازہ از دانشگاہ اومدہ بود خوابیدہ الان بیدارش میڪنم! سریع مے گویم:نہ! بذار بخوابہ فعلا هستم! چادرم را از روے سرم برمیدارم و بہ دستش میدهم،گرم مے گوید:بشین! خونہ ے غریبہ ڪہ نیومدے،منم شیرڪاڪائو گرم میڪنم میام! همانطور ڪہ روسرے ام را در مے آورم بہ سمت مبل هاے راحتے میروم و مے نشینم. از اینجا همتا را مے بینم ڪہ در آشپزخانہ ایستادہ،همانطور ڪہ شیرڪاڪائو را داخل شیرجوش مے ریزد مے پرسد:حالت خوبہ؟ مامان و بابا چطورن؟ از نورا و یاسین چہ خبر؟ خانوادگے بے معرفت شدید! لبم را بہ دندان مے گیرم:همگے حالشون خوبہ و ڪلے سلام رسوندن،دلشون میخواست همراهم بیان اما من خواستم تنها بیام تا یہ دفعہ دیگہ دستہ جمعے مزاحم بشیم! شیرجوش را روے گاز میگذارد و بہ سمتم برمیگردد:خوب ڪارے ڪردے اومدے،نمیدونے چقدر دلمون برات تنگ شدہ بود! بابا گفت فعلا نیایم پیشت تا حالت بهتر بشہ و خودت بخواے ریختِ ما رو تحمل ڪنے! آرام میخندم و مے گویم:واقعا نمیدونم چطور عذرخواهے ڪنم! این مدت انقدر تو خودم بودم ڪہ... نمیدونم توے این چندماہ چہ اتفاقایے افتادہ! لبخند تلخے میزند،میخواهد حرف را عوض ڪند! _راستے از دانشگاہ چہ خبر؟! خانم وڪیل شدے؟! پوزخند میزنم:نہ! ڪنڪورو گند زدم امسالم پشت ڪنڪورے ام! بہ سمتم مے آید:فداے سرت! سال بعد حتما موفق میشے! ڪنارم مے نشیند،با دقت نگاهش میڪنم ڪمے لاغرتر شدہ و زیر چشمانش گود افتادہ اند! شلوار و پیراهن سادہ ے مشڪے رنگے بہ تن دارد،شرمگین مے پرسم:فرزانہ جون حالش چطورہ؟بابا مهدے خوبہ؟! #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۵ سرے تڪان میدهد و غمگین مے گوید:مامان اصلا حالش خوب نیست،حالش از اوایل بهتر شدہ ها اما مثل سابقہ نیست! بابا ڪہ مثل همیشہ محڪم و قویہ چیزے بہ روش نمیارہ هواے همہ مونو دارہ اما ڪمرش شڪستہ! بعضے شبا ڪہ همہ خوابن میرہ اتاق هادے و یہ دل سیر گریہ میڪنہ! بغض گلویم را مے فشارد،اشڪ در چشمان همتا حلقہ زدہ. سریع مے پرسد:تو چطورے؟! لبخند میزنم و جواب میدهم:نمیدونم! نہ میتونم بگم حالم بدہ نہ میتونم بگم خوبم! دستم را مے گیرد و میفشارد:دیشب خواب هادے رو دیدم گفت پنج ماهہ بهش سر نزدے! متعجب نگاهش میڪنم،قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمش مے چڪد:درستہ؟! سرم را پایین مے اندازم،با بغض مے گوید:تو خواب پرسیدم چرا بهت سر نمیزنہ؟! هیچ جوابے نداد،حالت چهرہ ش عادے بود نہ خوشحال بود نہ ناراحت! گفتم:خیلے ناراحتے؟! لبخند زد و جواب داد:نمیدونم! نہ میتونم بگم خوشحالم نہ میتونم بگم ناراحت! درست مثل الانِ تو آیہ! اینطورے جواب دادے خواب دیشبم اومد جلوے چشمم،گفت بهش بگو هروقت دلش ڪاملا از محبت بہ من پاڪ شد دوبارہ بهم سر بزنہ! گفتم:چرا خودت بهش نمیگے؟! گفت:بہ همون دلیل ڪہ خودش دیگہ نمیاد سر مزارم!‌ بهش بگے متوجہ حرفام میشہ! امروز موندہ بودم زنگ بزنم بهت بگم یا نہ ڪہ خودت اومدے! چشمانم را باز و بستہ میڪنم،هنوز حواسش بہ من هست هنوز از احوالاتم خبر دارد! لبخند تصنعے اے میزنم:نمیاد بہ خوابم ڪہ هوایے نشم ڪہ هواییش نمونم! ازم همینو خواستہ! نگاهش را از چشمانم مے گیرد و لب میزند:هنوزم باورم نمیشہ ڪہ دیگہ هادے نیست دلم براش تنگ شدہ آیہ! بغضم شدت مے گیرد اما اجازہ ے بارش را بہ چشمانم نمے دهم،بدون حرف بہ همتا چشم دوختہ ام! _وقتے میرم سر مزارش باهاش دعوا میڪنم ڪہ چرا نیست ڪہ چرا رفت؟! بعدش قوربون صدقہ ش میرم و میگم دلم براش تنگ شدہ! براے خودش،صورتش،قد و بالاش،صداش و مخصوصا چشماش! براے اخم ڪردناش،خندیدانش،شوخے ڪردناش،مهربونے هاش،حتے براے خستگے و بد عنقے هاش! دلم لڪ زدہ براے اینڪہ بہ شوخے بگم خان داداشو هادے جواب بدہ جانم! دلم خونہ آیہ خون!‌ ڪاش فقط نبودنِ هادے دردمون بود،پچ پچ و زخم زبوناے مردم بہ گوشمون میرسہ! نمیدونم ڪدوم از خدا بے خبرے تو دانشگاہ پخش ڪردہ هادے شهید شدہ بچہ ها میرن و میان تیڪہ میندازن! چند روز پیش یڪے از بچہ ها بہ یڪتا گفتہ بود خوش بہ حالت! دیگہ براے ڪنڪور ارشد راحتے!‌ یڪتا پرسیدہ بود چرا گفتہ بود بهت سهمیہ میدن! شماها نور چشمے حساب میشید! بہ مامان و بابامم طعنہ میزنن،بہ بابام میگن جوونتو چند فروختے؟! بہ اینجا ڪہ مے رسد تاب نمے آورد و اشڪانش جارے میشوند. _ڪم موندہ بگن این خونہ و مغازہ ها رو یہ شبہ بہ بابام عوضِ شهادت هادے دادن! آخہ بابام بہ پول ڪسے احتیاج دارہ؟! بابام همہ ے این مدت سعے ڪرد یہ سریا ڪہ براے مصاحبہ و مستند دنبالت بودنو ازت دور ڪنہ ڪہ وارد این بحثا نشے! سرے تڪان میدهم و مے گویم:خودمم نمیخوام وارد این بحثا بشم! بہ قول هادے ڪار خوبہ خدا درست ڪنہ بندہ هاش چے ڪارہ ان؟! زخم زبونا و تهمتا رو نشنیدہ بگیر مثل خود هادے! میگفت ڪسے ڪہ با خدا معاملہ ڪردہ این چیزا براش مهم نیست! سر بلند میڪند و بہ چشمانم زل میزند،میخواهد دهان باز ڪند ڪہ صداے باز و بستہ شدن در حیاط مے آید. سریع از روے مبل بلند میشود و با دست اشڪ هایش را پاڪ میڪند،از پنجرہ نگاهے بہ حیاط مے اندازد و مے گوید:مامان و بابام اومدن! از روے مبل بلند میشوم و مے پرسم:بہ نظرت منو ببینن ناراحت نمیشن؟! اخم میڪند:چرا ناراحت بشن؟! میخواهم جواب بدهم ڪہ صداے باز شدن در مے آید،همتا بہ سمت در ورودے مے رود و پرانرژے مے گوید:درود بر آقا و خانم عسگرے! مهمون داریم چہ مهمونے؟! صداے فرزانہ مے آید:ڪے اومدہ؟! سرفہ اے میڪنم و با تردید بہ سمتشان مے روم،نگاہ فرزانہ و مهدے روے من میخڪوب میشود! انگشتانم را درهم قفل میڪنم و لب میزنم:سلام! فرزانہ متعجب نگاهم میڪند چند لحظہ بعد اشڪ در چشمانش حلقہ میزند،مهدے سریع بہ خودش مے آید و لبخند پر محبتے میزند:سلام آیہ خانم! تو ڪجا اینجا ڪجا؟! خجالت میڪشم،ڪمے سرم را پایین مے اندازم و چند قدم نزدیڪ میشوم. مهدے سریع بہ سمتم مے آید و بدون مقدمہ در آغوشم مے ڪشد:خوش اومدے بابا جان! محڪم در آغوشم گرفتہ،بدنم ڪمے لرز دارد مرا بہ یادِ آغوشِ هادے ڪہ هیچگاہ بہ رویم باز نشد مے اندازد! بوسہ ے عمیقے روے پیشانے ام مے نشاند و مے گوید:حالت خوبہ؟ مامان و بابا ڪجان؟! ڪمے پیراهنش را مے بویم،بوے هادے را میدهد! لب میزنم:گفتم تنها مزاحم بشم،شما حالتون خوبہ؟! مے خندد:شما؟! گونہ هایم گل مے اندازند،همانطور ڪہ از آغوشش جدایم میڪند مے گوید:منم خوبم البتہ با دیدنِ تو! #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۶ بہ سمت فرزانہ برمیگردد و مے گوید:مگہ دلت نمیخواست ببینیش خانم؟! چرا وایسادے یہ گوشہ بغ ڪردے؟! حالا فڪر میڪنہ چون بے معرفتے ڪردہ و ما رو یادش رفتہ دلمون نمیخواد اینجا باشہ! نگاهم بہ موهاے مهدے مے افتدد یڪ دست سفید شدہ اند! فرزانہ بہ چشمانم زل میزند،ڪنار چشم هایش ڪمے چروڪ افتادہ و خبرے از شادے و نشاط چند ماہ قبل در چهرہ اش نیست،دیگر چشمانش فروغے ندارند! پیش قدم میشوم و در آغوشش میڪشم،لب میزند:خوش اومدے! فڪر ڪردم دیگہ پیش مون نمیاے! شرمگین مے گویم:شرمندہ ام! این مدت اصلا تو حال خودم نبودم! گونہ هایم را گرم مے بوسد و لبخند ڪم رنگے میزند:شایدم دلت نمیخواست ما رو ببینے! شاید تو همون مدت ڪوتاہ مادرشوهر خوبے نبودہ باشم اما عزیزِ هادے برام عزیزه‌ اینجا همیشہ خونہ ے توئہ! لبخند ڪم رنگے میزنم،بیشتر از هرڪسے غم رفتن هادے من و فرزانہ را از پاے درآوردہ! بعد از احوال پرسے و ڪمے صحبت ڪردن و نوشیدن شیرڪاڪائو قصد میڪنم براے خداحافظے ڪردن ڪہ فرزانہ اصرار میڪند شام را ڪنارشان بمانم،قبول میڪنم و براے شام مے مانم. همہ چیز عالیست،جمع پنجرہ نفرہ مان،محبت ها و شوخے ها اما آن ڪس ڪہ باید باشد نیست! آن ڪس ڪہ من را بہ این خانوادہ پیوند میداد رفتہ! بہ رویمان نمے آوریم اما هر پنج نفرمان مے دانیم جو در ڪنار هم بودنمان سنگین است و این جمع نمے تواند مثل سابق برقرار باشد... رفت و آمدِ ڪم و دورے بهترین تصمیم است! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ با دقت پروندہ ها را مرتب میڪنم و داخل قفسہ ها مے چینم،وارد اواسط آذر ماہ شدہ ایم. روزبہ براے بازدید از یڪے از پروژہ ها از شرڪت بیرون رفت و خواست پروندہ ها را مرتب در ڪتابخانہ اش بچینم. براے گذاشتن پوشہ اے داخل قفسہ نیم خیز میشوم ڪہ چند تقہ بہ در میخورد،همانطور ڪہ پوشہ را بین پوشہ هاے دیگر جاے میدهم بلند مے گویم:بفرمایید! در باز و بستہ میشود و صداے مطهرہ مے پیچد:سلام! متعجب مے ایستم،مطهرہ با چهرہ اے گرفتہ و چشمانے غمگین در چند مترے ام ایستادہ! گیج بہ سمتش قدم برمیدارم و مے گویم:مطهرہ! چے شدہ؟! این را ڪہ مے گویم بغضش مے ترڪد و اشڪ هایش آرام روے گونہ هایش سُر میخورند! نگران بہ سمتش مے دوم و با هر دو دست شانہ هایش را محڪم مے گیرم. _چے شدہ مطهرہ؟! چرا گریہ میڪنے؟! اصلا اینجا چے ڪار میڪنے؟! اشڪ هایش شدت مے گیرند و هق هق میڪند پوفے میڪنم و مے گویم:جون بہ لب شدم! حرف میزنے یا نہ؟! چشم هاے اشڪ آلودش را بہ چشمانم مے دوزد،بریدہ بریدہ مے گوید:او...او...اومدم...وَ...وسایلمو جمع ڪنم برم! چشمانم گرد میشوند! _ڪجا برے؟! اتفاقے افتادہ؟! بدون جواب دادن دستہ ڪلیدے بہ سمتم مے گیرد و هق هقش شدت! _این ڪلیداے میز و ڪمداست! شانہ هایش را محڪم‌ تڪان میدهم:ڪم‌ موندہ سڪتہ ڪنم! براے مامان و بابات اتفاقے افتادہ؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد،بلند مے پرسم:پس چے؟! چشمانش را مے بندد و سرش را روے شانہ ام مے گذارد،همانطور ڪہ هق هق میڪند آرام مے گوید:ازم خواست از اینجا برم!‌ روزبہ گفت دیگہ اینجا نباشم! گیج تر میشوم،ڪمڪ میڪنم روے یڪے از مبل ها بنشیند. آرام مے پرسم:یہ دقیقہ آروم باش عزیزم! درست و واضح بگو چے شدہ؟! مطهرہ با دست اشڪ هایش را پاڪ میڪند اما باز چشمانش مے بارند! با صدایے لرزان مے گوید:دفتر خاطرہ مو ڪہ دیدے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،ادامہ میدهد:اڪثرا همراهم هست،خاطرات روزانہ مو توش مینویسم و تاریخ میزنم حتے اگہ اون روز اتفاق خاصے برام نیوفتادہ باشہ! چند روز پیش نمیدونم‌ چطور حواس پرتے ڪردم و اشتباهے با یہ سرے مدارڪ دادمش بہ مهندس ساجدے! عصر ڪہ برگشتم خونہ متوجہ شدم نیست،فڪر میڪردم جایے از ڪولہ ام افتادہ یا جا گذاشتم. اهمیت ندادم تا فرداش ڪہ مهندس ساجدے دفترو گذاشت روے میزم و گفت:فڪر ڪنم این براے شماست اشتباهے بین مدارڪ گذاشتہ بودید! گیج نگاهش ڪردم بدون حرف و هیچ واڪنش خاصے رفت اتاقش،منم گفتم حتما چیزے نخوندہ دیگہ! دیروز ڪہ میخواستم برگردم خونہ خواست چند دقیقہ برم دفترش،سنگین و شماتت بار نگاهم میڪرد! سرمو انداختم پایین پرسیدم چہ اشتباهے ازم سر زدہ؟! براے اولین بار لحنش رسمے نبود،از فعل هاے مفرد استفادہ ڪرد! مثل پدرے ڪہ میخواد دختر ڪوچولوش رو نصیحت و سرزنش ڪنہ! گفت:سرتو بلند ڪن و بہ من نگاہ ڪن! گیج شدہ بودم،متعجب سر بلند ڪردم اما مستقیم نگاهش نمے ڪردم. نگاهش سنگین بود جدے گفت:بهترہ از اینجا برے! گیج تر شدم من من ڪنون پرسیدم براے چے؟! از روے صندلے بلند شد و اومد بہ سمتم. تو چند قدمیم وایساد ضربان قلبم رفت بالا آیہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۷ با همون لحن جواب داد:بخاطرہ خودت میگم دختر جون! اینجا موندنت بہ نفعت نیست،این احساساتے ڪہ بخاطرہ ش اومدے اینجا هرچقدر جلوشون رو نگیرے بہ ضرر خودتہ! چون برات احترام قائلم میخوام از اینجا برے و فڪر و خیال اشتباهے نڪنے! دلم میخواست زمین دهن باز ڪنہ و منو ببلعہ! ڪم موندہ بود پس بیوفتم اما خودمو زدم بہ اون راہ! با خجالت گفتم نمیفهمم از چے حرف میزنہ ڪہ اخم ڪرد و گفت دفتر خاطراتمو ڪہ دیدہ براے اینڪہ ببینہ توش نشونے اے هست یا نہ بازش ڪردہ ڪہ یڪے دو صفحہ ڪہ راجع بہ علاقہ م بهش و سعے ام براے استخدام شدن توے شرڪت نوشتہ بودم خوندہ و دفترو بستہ! گفت جز همون صفحہ هایے ڪہ بہ چشمش خوردہ چیز دیگہ اے نخوندہ و من دنبال سراب اومدم! خواست هرچہ زودتر از اینجا برم گفت باهات صحبت میڪنہ یہ مدت هر روز بیاے تا منشے جدید استخدام ڪنہ یا خودت منشے دائم بشے! دوبارہ هق هقش شدت مے گیرد،ناراحت نگاهش میڪنم میدانستم‌ یڪ همچین اتفاقے مے افتد! با هق هق ادامہ میدهد:آخرشم گفت تو تازہ هیجدہ نوزدہ سالتہ دو روز دیگہ ڪہ سنت بیشتر بشہ همہ ے این احساسات از بین میرن! من نمیخوام تو این دوران قلبت آزردہ بشہ و لطمہ ے روحے بخورے! میخوام برے و ازم دور باشے چون هم خودت هم پدرت برام قابل احترامید نمیخوام خدایے نڪردہ ڪدورت و دردسرے پیش بیا! دارم اینا رو مثل یہ برادر بزرگتر بهت میگم! هیچے نتوستم بهش بگم،صورتم مثل لبو سرخ شدہ بود. فقط با عجلہ از اتاقش بیرون رفتم و تا خونہ دوییدم! دیشب اصلا نتونستم بخوابم،صبح پیام داد بیام وسایلم رو‌ جمع ڪنم و باهات حرف بزنم! چند ساعت بود جلوے شرڪت وایسادہ بودم روم نمیشد بیام بالا ببینمش! دیدم از شرڪت اومد بیرون سریع اومدم بالا تا قبل برگشتنش وسایلمو بردارم و ڪلیدا رو بدم! دارم از خجالت آب میشم آیہ! یاد دیروز ڪہ مے افتم دلم میخواد بمیرم! هق هقش دوبارہ شدت میگیرد،سرے تڪان میدهم و ڪنارش‌ مے نشینم. همانطور ڪہ ڪمرش را نوازش میڪنم مے گویم:من ڪہ بهت گفتم مطهرہ! گفتم ڪار درستے نیست گفتم نتیجہ ے خوبے ندارہ! مظلوم نگاهم میڪند و لبش را میگزد:خاڪ بر سر خرم! دیگہ روم‌ نمیشہ اسمشم بیارم،بہ بابام چے بگم؟! نفس عمیقے میڪشم و با آرامش مے گویم:بذار چند روز بگذرہ بگو میخواے تمرڪزت فعلا فقط روے درس و دانشگاہ باشہ! با دست اشڪ هایش را پاڪ میڪند و بینے اش را بالا میڪشد،بہ چهرہ اش‌ نگاہ میڪنم و بہ شوخے میگویم:واقعا هم عین لبو شدے! واڪنشے نشان نمیدهد و از روے مبل بلند میشود،چند نفس عمیق میڪشد و مے گوید:تا نیومدہ برم! روم نمیشہ حتے از بقیہ خداحافظے ڪنم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۸ مهربان گونہ اش را مے بوسم و مے گویم:فعلا برو چند روز ریلڪس ڪن‌بعدا سر فرصت و حوصلہ میاے با همہ خداحافظے میڪنے! سریع مے گوید:عمرا دیگہ پامو چند صد مترے اینجا هم بذارم! لبخند میزنم:چے بگم؟! فقط میتونم بگم از روزبہ ممنون باش عاقلانہ و برادرانہ برات تصمیم گرفت! ازم ناراحت نشو مطهرہ اما اگہ این ڪارو نمیڪرد تو بیشتر وابستہ و غرق علاقہ و خیالش میشدے! هرچے بیشتر وابستہ میشدے ڪار سخت تر میشد،اونم توے علاقہ ے یڪ طرفہ! هر طور حساب ڪنے بازندہ ے بازے تو بودے عزیزدلم! بہ این فڪر ڪن میتونست اصلا بہ روت نیارہ و بے تفاوت از ڪنار چیزایے ڪہ فهمیدہ بگذرہ یا از احساساتت سواستفادہ ڪنہ! میدونم غرور و احساست جریحہ دار شدہ اما مهم اینڪہ توے این اتفاق براے تو یہ خیرے هست! دلخور نگاهم میڪند و چیزے نمے گوید،آرام لب میزند:من دیگہ برم! ڪنارش قدم برمیدارم و تا دم آسانسور بدرقہ اش میڪنم،سوار آسانسور ڪہ میشود لبخند تلخے حوالہ ام میڪند و با گفتن خداحافظے سرد و چشمانے اشڪ بار میرود! دلم بہ درد مے آید،حالش را خوب میفهمم اما خدا را شڪر ضربہ ے سنگین ترے نمیخورد و همہ چیز با چند وقت حال ندارے و ناراحتے حل میشود! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ نگاهے بہ آسمان ابرے مے اندازم و وارد خانہ میشوم،خاطرات پنج شش سال پیش تمام ناشدنے ست! نگاه‌ نگران پدر و مادرم را حس میڪنم،سعے میڪنم لبخند بزنم:من میرم یڪم بخوابم غذا آمادہ شد لطفا بیدارم ڪنید ڪہ خیلے گرسنہ ام! سپس وارد اتاق میشوم،روے تخت بہ سمت پهلوے چپ دراز میڪشم و چشمانم را مے بندم. یاد اولین بارے ڪہ باهم بہ ڪافے شاپ رفتیم مے افتم،هرچہ منتظر بودم تا چیزے سفارش بدهد چیزے نمے گفت! بدون حرف دستش را زیر چانہ اش زدہ بود و بہ چشمانم چشم دوختہ بود! آخر طاقت نیاوردم و خودم منو را باز ڪردم،جدے پرسیدم:چے میخورے؟! من ڪہ قهوہ میخورم! سریع گفت:منم! پرسیدم:توام قهوہ مے خورے؟! با لبخند جواب داد:آرہ! منو را بستم و تاڪیدے پرسیدم:پس بگم دوتا قهوہ فرانسہ بیارہ؟! جدے گفت:نہ! متعجب پرسیدم:مگہ نگفتے قهوہ میخورے؟! _آرہ چشماتو گفتم! قهوہ ے من چشماے توئہ...خوابو خستگیو از سرم مے پرونہ! چشمانم را بستم و با ذوق گفتم:روزبہ! بہ جاے "جانم" جواب داد:آیہ! تو با دنیا برام برابرے...! شڪم بر آمدہ ام را نوازش میڪنم و آب دهانم را با شدت فرو میدهم،دوستش داشتم...بہ اندازہ ے تمامِ غم هایم...! #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۶۹ آسانسور ڪہ حرڪت میڪند بہ سمت دفتر راہ مے افتم و ڪلیدها را در دستم مے فشارم! دل نگران مطهرہ هستم،آشفتہ روے صندلے مے نشینم و چشمانم را مے بندم. نمے دانم چند دقیقہ میگذرد ڪہ صداے قدم هاے ڪسے در سالن پخش میشود،چشمانم را باز میڪنم روزبہ بہ همراہ آقاے سرمدے یڪے از نقشہ ڪش هاے شرڪت بہ سمت دفترش مے آید. نفس عمیقے میڪشم و مشتم را باز میڪنم،دستم عرق ڪردہ! روزبہ و سرمدے میخواهند وارد اتاق بشوند ڪہ از روے صندلے بلند میشوم و آرام صدایش میزنم! _آقاے ساجدے! روزبہ بہ سمتم سر بر مے گرداند و بہ چشمانم زل میزند،گلویم را صاف میڪنم و دستہ ڪلید را بہ سمتش مے گیرم:خانم هدایت اینا رو آوردن! بدون اینڪہ نگاهش را از صورتم بگیرد دستہ ڪلید را مے گیرد و سرمدے را مورد خطاب قرار میدهد. _محمد! تو برو داخل الان منم میام! سرمدے باشہ اے مے گوید و وارد اتاق روزبہ میشود،روزبہ نگاهے بہ ڪلیدها مے اندازد و مے گوید:قرار بود بیان براے فسخ قرارداد و گرفتن سفتہ هاشون! خودم را بہ آن راہ میزنم! _فقط ڪلیدا رو بہ من دادن! با آرامش مے گوید:باهاشون تماس بگیرید و بگید هر زمان فرصت داشتن بیان براے فسخ قرارداد و بردن مدارڪشون! راستے باید گفتہ باشن دیگہ نمیان شرڪت! سرم را همراہ زبانم تڪان میدهم:بلہ! _خوبہ! لطفا یہ مدت هر روز بیاید شرڪت تا ببینم چے میشہ. ایرادے ڪہ ندارہ؟ _نہ! نگاہ آخر را بہ صورتم مے اندازد طورے ڪہ انگار مے گوید:"خودتے! میدونم همہ چیو میدونے!" سرم را پایین مے اندازم و واڪنشے نشان نمے دهم،چند لحظہ بعد صداے بستہ شدن در مے آید! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ ڪلید را در قفل مے چرخانم و خستہ وارد حیاط میشوم،همانطور ڪہ چادرم را از روے سرم برمیدارم زیر لب زمزمہ میڪنم:باید برم بہ مطهرہ سر بزنم! نزدیڪ در ورودے ڪہ میرسم صداے نالہ و گریہ ے مادرم مے آید،با عجلہ ڪفش هایم را در مے آورم و وارد خانہ میشوم! مادرم روے مبل نشستہ و اشڪ مے ریزد،رنگ و رویش پریدہ! نورا ڪنارش نشستہ و سعے میڪند لیوان آب را نزدیڪ دهانش ببرد،یاسین هم ڪنار مبل بغ ڪردہ! گیج و نگران مے پرسم:چے شدہ؟! همہ ے نگاہ ها بہ سمت من بر مے گردد،نورا درماندہ نگاهم میڪند و میخواهد دهان باز ڪند ڪہ مادرم سریع از روے مبل بلند میشود و با حرص میگوید:تو میدونستے آرہ؟! گیج نگاهش میڪنم:چیو میدونستم مامان؟!امروز چرا همہ یہ جورے شدن؟! با قدم هاے بلند نزدیڪم میرسد،چشمانش بہ خون نشستہ اند و پف ڪردہ اند! تقریبا فریاد میزند:میدونستے این پسرہ شهاب چہ آتویے از بابات دارہ؟! لب میزنم:شهاب؟! سپس نگاہ آشفتہ ام را بہ سمت نورا و یاسین مے ڪشانم،مادرم بازوهایم را میگیرد و محڪم تڪانم میدهد! _میگم میدونستے؟! گفت چند وقت پیش همہ چیو بهت گفتہ چرا هیچے نگفتے؟! زمزمہ میڪنم:چے گفتہ؟! فریاد میزند:همہ چیو! هر بلایے ڪہ بابات سر مادرشو من آوردہ! میگفتم چرا بابات عین چے از این پسرہ میترسہ! نورا سریع مے گوید:مامان! تو حرفاے یہ غریبہ رو همینطور باور میڪنے؟! بذار بابا بیاد ببینیم چے بہ چیہ! مادرم بے حال روے مبل مے نشیند و با هر دو دست سرش را مے گیرد:یہ چیزایے فهمیدہ بودم بہ روے خودم نمے آوردم میگفتم اشتباہ میڪنم! نگاهے بہ یاسین مے اندازم و میگویم:داداشے تو برو اتاقت! یاسین نگاهے بہ جمع مے اندازد و بہ سمت اتاق مے دود! ڪنار مادرم مے نشینم و مے گویم:آخہ چے شدہ؟! مادرم جوابے نمیدهد و هق هق میڪند،نورا نفسش را با شدت بیرون میدهد و اشارہ میڪند دنبالش بروم! مردد از روے مبل بلند میشوم و همراهش بہ آشپزخانہ میروم،نورا همانطور ڪہ داخل پارچ آب چند حبہ قند مے اندازد مے گوید:امروز این پسرہ اومد جلوے در گفت با مامان ڪار دارہ،مامان رفت جلوے در نیم ساعت بعد یہ جورے اومد خونہ گفتم خدایے نڪردہ خبر مرگ ڪیو بهش دادن! نورا همہ ے حرف هایے ڪہ شهاب زدہ بود تڪرار میڪند،بہ علاوہ اینڪہ شهاب گفتہ همہ چیز را بہ من گفتہ بودہ! نورا بہ زور مادرم را مجبور میڪند آب قند و سپس دم ڪردہ ے گل گاو زبان بنوشد و بخوابد،گیج و سر در گم بدون اینڪہ لباس عوض ڪنم روے مبل مے نشینم و زانوهایم را در بغل مے گیرم‌. نورا هم متفڪر رو بہ رویم مے نشیند و بہ فرش خیرہ میشود. نفس عمیقے میڪشم و چشمانم را مے بندم. اگر از پدرم مطمئنیم این همہ شڪ و نگرانے براے چیست؟! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ شب پدرم بہ خانہ آمد و نورا همہ چیز را برایش گفت،پدرم عصبے شد و داد و بیداد راہ انداخت. خواست از خانہ بیرون برود ڪہ مادرم بیدار شد و وضع بدتر شد،مادرم همراہ گریہ فریاد میڪشید و از پدرم گلہ مے ڪرد. پدرم عصبے تر شد و گفت نباید حرف هاے شهاب را باور ڪند! #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۰ بحثشان بالا گرفت و مادرم هرچہ مے پرسید پدرم جوابے نمیداد،تا اینڪہ مادرم تهدید ڪرد وسایلش را جمع میڪند و میرود مگر اینڪہ پدرم با شهاب و مادر و خواهرش رو بہ رو شود و آزمایش دے ان اے بدهد تا ثابت ڪند حرف هاے شهاب دروغ است و بگوید سر چہ مسئلہ اے با شهاب خصومت دارد! پدرم هرچہ گفت مادرم از حرفش ڪوتاہ نیامد و گفت تنها یڪ هفتہ فرصت دارد تا قبول ڪند! جو خانہ ڪاملا بہ هم ریختہ بود و رفتار مادرم ڪاملا تغییر ڪردہ بود! از فرداے آن روز دیگر با پدرم صحبت نمے ڪرد،پدرم در پذیرایے روے مبل مے خوابید و سڪوتش عجیب بود!مادرم حتے براے آمادہ ڪردن صبحانہ و ناهار و شام هم از اتاقش بیرون نمے آمد و با من و نورا و یاسین هم در حد چند ڪلمہ بہ زور صحبت میڪرد! بعد از سہ روز پدرم طاقت نیاورد و دوبارہ دعواے سختے ڪردند! مادرم بہ هیچ وجہ حاضر نبود ڪوتاہ بیاید مگر اینڪہ پدرم عڪسِ حرف هاے شهاب را ثابت ڪند! یڪ هفتہ براے همگے مان با استرس و آشفتگے و حال بد گذشت،روز هفتم پدرم گفت شرط مادرم را قبول ڪردہ و حاضر است با آن ها رو بہ رو شود! مادرم شمارہ شهاب را بہ پدرم داد و گفت در هر صحبت و قرارے همراہ پدرم خواهد بود! همان روز پدرم با شهاب تماس گرفت و گفت آخر هفتہ بہ خانہ مان بیاید،روزها مثل برق و باد گذشتند و آخر هفتہ شهاب تنها بہ خانہ مان آمد! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ نورا یاسین را بہ بهانہ اے با دوستانش بیرون فرستاد،شهاب روے مبل دست بہ سینہ نشستہ و بے هدف بہ میز خیرہ شدہ. مادرم بہ پدرم اشارہ میڪند حرفے بزند،پدرم نگاهے بہ مادرم مے اندازد و سپس بہ من و نورا! سرش را پایین مے اندازد و آرام مے گوید:هرچے گفتہ درستہ! قلبم مے ریزد،من و نورا هاج و واج بہ هم نگاہ میڪنیم،مادرم گیج بہ پدرم زل زدہ! پدرم ادامہ میدهد:آرہ چند سال پیش مادرشو صیغہ ڪردم! شهاب نگاہ خمشگینش را بہ پدرم مے دوزد و لبش را بہ دندان مے گیرد،پدرم بہ زور از روے مبل بلند میشود و چشمانش را مے بندد:نیازے بہ آزمایش و معطلے نیست! شهاب پوزخندے میزند و از روے مبل بلند میشود،پدرم چشمانش را باز میڪند و غمگین بہ چشمانش زل میزند:همینو میخواستے دیگہ! همہ چے رو شد خانوادہ م فهمیدن برو! شهاب لبخند پر رنگے میزند و نگاهے بہ من مے اندازد،نگاهش تنم را مے لرزاند! دوبارہ بہ چشمان پدرم زل میزند:همہ چے اینجا تموم نمیشہ حاج مصطفے! پدرم با حرص دندان هایش را روے هم مے سابد و بلند مے گوید:لعنت بہ شیطون! شهاب لبخند میزند و خونسرد خداحافظے میڪند و میرود،همین ڪہ شهاب از خانہ خارج میشود مادرم حلقہ اش را با حرص از انگشتش در مے آورد و بہ سمت پدرم پرت میڪند. با حرص مے گوید:لیاقت حرص خوردنم ندارے! من و نورا درماندہ بہ هم نگاہ میڪنیم و میخواهیم بہ سمت اتاقِ من برویم ڪہ مادرم فریاد میزند:نورا! آیہ! وسایلتونو جمع ڪنید بریم! سرجایمان میخ ڪوب میشویم،پدرم آرام مے گوید:ڪجا پروانہ؟! مادرم بدون توجہ بہ سمت اتاقش میرود و چند لحظہ بعد صداے پرت شد اشیایے بہ گوش میرسد‌‌. با ترس میخواهم بہ سمت اتاق مادرم بروم ڪہ نورا جلویم را مے گیرد و مے گوید:برو تو اتاقت! بلند مے گویم:نمے بینے حالش بدہ؟! پدرم با عجلہ بہ سمت اتاق مے دود و درماندہ مے گوید:پروانہ بذار توضیح بدم! مادرم فریاد میزند:فقط ساڪت شو! برو بیرون! پدرم چیزهایے مے گوید ڪہ واضح نیست،قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد! چقدر خوش خیال بودم،چقدر سادہ از ڪنار حرف هاے شهاب گذشتم! نورا بازویم را تڪان میدهد:با توام آیہ! برو اتاقت تا یاسین بیاد. منم حاضر میشم با مامان میرم تنها نباشہ! سریع مے گویم:منم میام! نمیتونم جو این خونہ رو تحمل ڪنم! سرش را تڪان میدهد:تو بیاے یاسین چے میشہ؟! یا باید تنها و آشفتہ بمونہ یا باید با ما بیاد و همہ چیو بفهمہ و بہ هم بریزہ! بے حال بہ سمت اتاقم عقب گرد میڪنم و در را مے بندم،چند دقیقہ بعد صداے خواهش ڪردن هاے پدرم بلند میشود و پشت بندش محڪم ڪوبیدہ شدن در حیاط! پشت در مے نشینم و زانوهایم را در بغل مے گیرم،حس میڪنم از هر زمانے تنهاترم! امروز پدرم را از دست دادم... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ یڪ هفتہ از رفتن مادرم و نورا گذشتہ،نورا تماس گرفت و گفت بہ باغ ڪوچڪے ڪہ پدربزرگم در دماوند داشتہ رفتہ اند. یاسین مدام بهانہ گیرے میڪند و میخواهد پیش مادرم برود،حال پدرم زیاد خوب نیست و چند روز سرڪار نرفت. نہ من با او صحبت میڪنم نہ او با من! از اینڪہ زیاد جلوے چشمم باشد دورے میڪند! این روزها یڪ لحظہ چهرہ ے آرزو از جلوے چشمم دور نمیشود،مدام بہ او و مادرش فڪر میڪنم،حتے بیشتر از اینڪہ بخواهم بہ خودم و مادرم و خواهرانم فڪر ڪنم! #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۱ بہ زور سرڪار میروم،درخواست مرخصے دادم اما روزبہ قبول نڪرد و گفت وضعیت شرڪت طورے نیست ڪہ بتوانم چند روز نباشم و بہ وجودم در شرڪت احتیاج دارد! بے اختیار پوزخند زدم و در دل گفتم حداقل اینجا وجودم مفید و داراے اهمیت است! نفس عمیقے میڪشم و بہ ساعت نگاہ میڪنم،حدود یڪ و نیم است و وقت ناهار! اشتها ندارم،یاسین باید تا الان بہ خانہ آمدہ باشد موبایلم را برمیدارم و شمارہ ے خانہ را میگیرم‌. چند لحظہ بعد صداے نفس نفس زنان یاسین مے پیچد:بلہ؟! خستہ مے گویم:سلام داداشے! خوبے؟! ڪم انرژے جواب میدهد:سلام! آرہ آبجے الان رسیدم خونہ! _باشہ عزیزم! یاسین توے یخچال برات ڪتلت گذاشتم میتونے گرمش ڪنے بخورے؟ من من ڪنان مے گوید:باشہ! سرم ڪمے درد میڪند،لبخند ڪم رنگے میزنم و مے گویم:قوربونت برم ڪہ با درڪے! شام میام دونفرہ میریم پیتزا میزنیم بہ رگ فعلا ڪارے ندارے؟ _نہ! خستہ نباشے آبجے! لبخندم پر رنگ تر میشود:توام خستہ نباشے،فعلا خدافظے! موبایل را از گوشم جدا میڪنم و داخل ڪیفم برمے گردانم،ڪامپیوتر را روشن میڪنم تا چندتا از مطالبے ڪہ روزبہ گفتہ تایپ ڪنم. صداے حامد از نزدیڪ مے آید:خانم نیازے براے ناهار نمے رید؟! نگاهم را از مانیتور مے گیرم و بہ حامد مے دوزم. _نہ آقا حامد! اشتها ندارم! سرے تڪان میدهد و مے رود،نگاہ خستہ ام را بہ مانیتور مے دوزم. دلم ڪسے را براے حجم تنهایے ها و غم هایم میخواهد... #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۲ چهار روز دیگر هم گذشت و مادرم حاضر بہ صحبت با پدرم و برگشت بہ خانہ نبود. نورا میگفت مادر اصرار دارد تنها بماند و نورا برگردد،یاسین ڪمے غر غر و بهانہ گیر شدہ گاهے اصلا حوصلہ اش را ندارم! مطهرہ دو سہ بار تماس گرفت ڪہ من بروم خانہ شان اما بهانہ آوردم و نرفتم. آذر ماہ هم رو بہ اتمام است،نگاهے بہ گل هاے رز سفیدے ڪہ در دست دارم مے اندازم و وارد بهشت زهرا میشوم. مردد بہ سمت گلزار شهدا قدم برمیدارم و دستہ گل را ڪمے بہ قفسہ ے سینہ ام مے فشارم،انگار اولین بار است میخواهم بہ دیدارش بروم! مثل قرار اول خجالت میڪشم و ڪمے استرس دارم،چند ثانیہ بعد خودم را رو بہ روے مزار هادے مے بینم. عڪس خندانش از قاب بہ من خیرہ شدہ و روے مزارش چند شاخہ گل سرخ دیدہ میشود این یعنے هیچوقت تنها نیست! از سرعت قدم هایم مے ڪاهم و آرام نزدیڪش میشوم،ڪنار مزارش مے نشینم و دستہ گل را روے پاهایم مے گذارم. همانطور ڪہ شیشہ ے گلاب را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم آرام مے گویم:سلام! در شیشہ را ڪہ باز میڪنم بوے خوشش بینے ام را نوازش میدهد،با احتیاط گل ها را از روے سنگ قبرش برمیدارم و گلاب را آرام آرام رویش مے ریزم و با دست سنگ را نوازش میڪنم و مے شورم! _نمیدونے ازم ناراحتے یا نہ؟! اما بخاطرہ حرف خودت بهت سر نمے زدم! با دست نامش را نوازش میڪنم و دوبارہ گلاب مے ریزم. _امروز دیگہ طاقت نیاوردم و اومدم پیشت! پاے قولم هستم هادے. این روزا دارم تمرین میڪنم ڪمتر بهت سر بزنم،ڪمتر خانوادہ تو ببینم،ڪمتر بهت فڪر ڪنم،ڪمتر دوستت داشتہ باشم! نمیدونم موفق بودم یا نہ اما آسون نیست! گلاب تمام میشود،شیشہ ے خالے اش را داخل ڪیفم بر مے گردانم و دوبارہ گل هایے ڪہ روے مزارش بود روے سنگ قبرش برمے گردانم. نگاهم را بہ عڪسش مے دوزم و آرام مے گویم:ولے تو انگار یاد گرفتے ڪمتر دوستم داشتہ باشے! براے همتا پیغام پسغوم مے فرستے یارِ بے وفا! بغض گلویم را مے فشارد:حالت خوبہ آرہ؟! من هنوزم دل نگرانتما! سرم را پایین مے اندازم و گل هاے رز سفید را از داخل ڪاغذ بیرون مے ڪشم. یڪے از شاخہ هاے گل را با احتیاط نزدیڪ نامش میگذارم و لب میزنم:از حالِ من نپرس! میدونم همہ چیو میبینے و میدونے! شاخہ گل دیگرے میگذارم و ادامہ میدهم:بیشتر از همیشہ تنها و درموندہ ام هادے! همہ ے گل ها را روے مزارش مے چینم و لب میزنم:نمیدونم رز سفید دوست دارے یا نہ؟! بغضم شدت مے گیرد اما همچنان حاضر بہ اشڪ ریختن نیستم،انگشتانم را روے ڪلمہ ے "شهید" میگذارم و با لحنے نرم مے گویم:اومدم بگم من پاے قولم و آرامشت هستم،از این بہ بعد پیشت میام ولے خیلے ڪم! خداڪنہ دلت از بابت من آروم گرفتہ باشہ و با خیال راحت پر ڪشیدہ باشے! راستے! سرم را خم میڪنم و تن صدایم را آرام! _براے حالِ این روزام خیلے دعا ڪن از خدا بخواہ صبرم بدہ حرمت بابامو نشڪنم خوب نیست این حرف ولے...‌انگار دیگہ دوستش ندارم! انگار برام خیلے غریبہ ست،هادے میدونے چرا زود دلبستہ ت شدم؟! ڪمے مڪث میڪنم و با شرم ادامہ میدهم:بیشتر بخاطرہ اینڪہ یڪم شناختمت و شیفتہ ے خودت شدم اما... اون...اون تَہ تہ هاے قلبم دوستت داشتم چون شبیہ بابام نبودے! سنت ڪم بودا اما انگار خیلے بیشتر از سنت مے فهمیدے! تو رو هم‌ جاے شوهرم میخواستم هم پدرے ڪہ انگار هیفدہ هیجدہ سال نداشتم! بغض دیگر اجازہ نمے دهد بیشتر از این صحبت ڪنم و سڪوت میڪنم. دیگر دلم نمے آید از غم ها و تنهایے هایم گلہ ڪنم چون مطمئنم اگر مے توانستم صدایش را بشنوم‌ میگفت: "پس خدا چے آیہ؟! چرا از اینڪہ خدا رو دارے چیزے نمے گے؟!" بدون حرف ڪنار مزارش نشستہ ام و بہ جاے صورتش بہ سنگ‌ مزارش خیرہ شدہ ام. چند دقیقہ بعد بلند میشوم و با لبخند مے گویم:ببخش اگہ پر حرفے ڪردم فعلا خداحافظ! دستے برایش تڪان میدهم و بے میل از مزارش دور میشوم. عطرِ یاس را احساس میڪنم... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ چشمانم را چند بار باز و بستہ میڪنم،خوابم مے آید و احساس میڪنم ڪمے فشارم افتادہ! دیروز عصر ڪہ از بهشت زهرا برگشتم حالم یڪ جورے شد و نتوانستم شب خوب بخوابم. فنجان قهوہ را بہ لبانم مے چسبانم و چند جرعہ مے نوشم،میخواهم چشمانم را دوبارہ ببندم ڪہ صداے باز و بستہ شدن در اتاق باعث میشود صاف روے صندلے ام بنشینم. فرزاد نگاهے بہ من مے اندازد و بہ سمت در خروجے مے رود،نفسم را بیرون میدهم و باقے ماندہ ے قهوہ ام را مے نوشم. فنجانم را ڪہ روے میز میگذارم صداے قدم هاے ڪسے مے پیچد،سرم را بلند میڪنم. دخترے حدود بیست و پنج شش سالہ را مقابلم مے بینم،پالتوے مشڪے رنگے بہ تن دارد و شال بنفشش را آزادانہ روے موهاے طلایے رنگش قرار دادہ. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۳ چشمان عسلے اش را بہ صورتم مے دوزد و جدے میگوید:سلام! گلویم را صاف میڪنم و جواب میدهم:سلام بفرمایید! چند قدم نزدیڪتر میشود و میپرسد:مهندس ساجدے هستن؟ _بلہ ولے جلسہ دارن! نگاهے بہ ساعت مچے اش مے اندازد و مے گوید:ڪار فورے دارم! گوشے تلفن را برمیدارم و همانطور ڪہ بہ گوشم مے چسبانمش مے پرسم:اسم شریف تون؟! _ملڪے هستم! چند لحظہ بعد صداے روزبہ مے پیچد:بلہ؟! آرام مے گویم:یہ خانمے تشریف آوردن میگن ڪار فورے دارن! خانم ملڪے! چند لحظہ مڪث میڪند و سپس مے گوید:الان میام! گوشے تلفن را میگذارم و با دست بہ مبل ها اشارہ میڪنم:بفرمایید بشینید! چند قدم از میز فاصلہ مے گیرد و بدون توجہ بہ حرفم شروع بہ قدم زدن میڪند! ابرویے بالا مے اندازم و نگاهم را از ملڪے مے گیرم و بے حال مشغول یادداشت ڪردن برنامہ هاے فردا میشوم‌. چند دقیقہ بعد صداے باز و بستہ شدن در مے آید،سرم را ڪہ بلند میڪنم روزبہ را مے بینم. نگاهے بہ من مے اندازد و بہ سمت ملڪے قدم بر مے دارد،ملڪے مے ایستد و بہ سمت روزبہ بر مے گرد‌د. همانطور ڪہ بہ چشمانش زل زدہ لبانش را تڪان میدهد:سلام! روزبہ سرفہ اے میڪند و آرام جواب میدهد:سلام! سپس دوبارہ بہ سمت من بر مے گردد و جدے نگاهم میڪند،احساس میڪنم نباید اینجا باشم و مزاحمم! روزبہ گلویش را صاف میڪند و رو بہ ملڪے مے پرسد:ڪار مهم تون چیہ؟! فنجانم را از روے میز برمیدارم و بلند میشوم،بدون اینڪہ نگاهشان ڪنم بہ سمت آبدارخانہ قدم‌ بر میدارم. صداے ملڪے را مے شنوم ڪہ سعے دارد آرام صحبت ڪند:آوا! ناگهان گوش هایم سوت مے ڪشد و قدم هایم سست میشوند،ڪم‌ ماندہ فنجان از دستم بیوفتد ڪہ محڪمتر نگهش میدارم! چند قدم ماندہ بہ آبدارخانہ برسم ڪہ حامد جلویم ظاهر میشود،متعجب نگاهم میڪند و لبانش را تڪان میدهد صدایش را خوب نمے شنوم! تند تند چیزهایے مے گوید تصویرش را ڪمے تار مے بینم،چشمانم را باز و بستہ مے ڪنم ڪہ بتوانم خوب ببینمش اما فنجان از دستم مے افتدد. صداے سوت ڪشیدن ڪم میشود و بہ جایش صداے شڪستہ شدن فنجان در گوشم مے پیچد. حامد بلند مے گوید:خانم نیازے! صدامو مے شنوید؟! چشمانم را محڪم روے هم مے فشارم میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صداے روزبہ نزدیڪ مے شود:چے شدہ؟! روزبہ را نزدیڪم مے بینم با اخم بہ من خیرہ شدہ،دیگر چیزے نمے فهمم چشمانم سیاهے مے رود... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ آرام چشمانم را باز میڪنم،چند بار پلڪ میزنم تا بتوانم چشمانم را ثابت باز نگہ دارم. بوے تند الڪل و چند مادہ ے شیمیایے در بینے ام مے پیچد،سرم را ڪہ مے چرخانم سوزن سرم را در دستم مے بینم،نگاهے بہ اطراف مے اندازم روے تختے فلزے در اتاقڪے ڪوچڪ ڪہ عجیب دلگیر است دراز شدہ ام. سرم ڪمے درد میڪند،دست آزادم را روے پیشانے ام میگذارم و نالہ میڪنم. پردہ ے ضخیم سفید رنگے ڪہ جلوے در نصب شدہ ڪنار مے رود و پرستارے با روپوش سفید و یلدا مهدوے یڪے از ڪارڪنان جوان و خوش برخورد شرڪت مقابلم ظاهر مے شوند. پرستار بہ سمتم مے آید و با لبخند پر رنگے مے گوید:ساعت خواب! اخمانم در هم مے رود با صداے گرفتہ مے پرسم:چند ساعتہ خوابیدم؟! یلدا سریع مے گوید:همش یہ ساعتہ اینجاییم! خوبے آیہ جان؟! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ پرستار زودتر مے گوید:چرا خوب نباشہ؟! سرمش ڪم موندہ براش آمپول تقویتے هم زدم! نگاهے بہ پرستار مے اندازم و رو بہ یلدا مے پرسم:چے شدہ؟! فقط یادمہ از حال رفتم! یلدا نزدیڪ میشود و روے تخت مے نشیند،پرستار مے گوید:سرمش تموم شد خبرم ڪن! یلدا سرے بہ نشانہ ے باشہ تڪان میدهد و تشڪر میڪند،پرستار مے رود و یلدا مے گوید:مثل اینڪہ فشارت خیلے پایین بودہ جلوے آقا حامد و مهندس ساجدے از حال رفتہ بودے سریع رسوندیمت درمانگاہ نزدیڪ شرڪت. مهندس ساجدے گفت همراهت باشم تنها نباشے،اینجا ڪہ رسیدیم زنگ زد شمارہ ے خونہ تونو داد زنگ بزنم خانوادہ ت بیان ڪہ دو سہ بار زنگ زدم ڪسے جواب نداد شمارہ ے دیگہ اے هم از خانوادہ ت نداشتیم. خجول مے گویم:شرمندہ بہ خدا انداختمتون تو زحمت! لبخند مهربانے میزند:نگران نباش رو نصف حقوق این ماهت حساب باز ڪردم! لبخند پر رنگے میزنم و چیزے نمے گویم،چند لحظہ بعد هزینہ هاے درمانگاہ یادم مے افتد سریع مے گویم:هزینہ هاے اینجا رو ڪہ ندادے؟! اخم ساختگے اے میان ابروهایش جاے میدهد:حالا بذار سر‌ پا شے بعد حساب و ڪتاب میڪنیم! لب میزنم:ساعت چندہ؟! نگاهے بہ ساعت مچے اش مے اندازد و مے گوید:چهار و نیم! نگاهم را بہ سرم مے دوزم ڪم ماندہ تمام بشود،نفس عمیقے میڪشم و چشمانم را مے بندم. دو سہ دقیقہ ڪہ میگذرد یلدا مے گوید:من برم بگم پرستار بیاد سرمتو بڪشہ! صداے قدم هایش در گوشم مے پیچد،ڪمے بعد پرستار وارد اتاق میشود و سرم را میڪشد. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۴ بہ ڪمڪ یلدا از روے تخت بلند میشوم و چادرم را سر میڪنم،باهم از اتاقڪ خارج میشویم. چند قدم بہ زور برمیدارم دعا دعا میڪنم زودتر بہ خانہ برسم و فقط بخوابم! نزدیڪ پلہ ها ڪہ مے رسیم روزبہ را مے بینم ڪہ با عجلہ بہ سمتمان مے آید! نگاهش بہ من مے افتدد،بہ یڪ مترے مان مے رسد نفس عمیقے میڪشد و ڪیفم را بہ سمتم مے گیرد:داشتم از شرڪت مے اومدم دیدم موندہ رو میزتون گفتم براتون بیارم. همانطور ڪہ ڪیف را از دستش مے گیرم زیر لب تشڪر میڪنم،نگاهش را بہ یلدا مے دوزد:خانم مهدوے لطف ڪردید خستہ نباشید! یلدا لبخند پر رنگے میزند و مے گوید:خواهش میڪنم وظیفہ بود. روزبہ دوبارہ نگاهش را بہ من مے دوزد:حالتون بهترہ؟! سرم را نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:خدا رو شڪر خوبم! همراہ هم از درمانگاہ خارج مے شویم،همراہ یلدا میخواهیم بہ سمت خیابان بروم ڪہ روزبہ مانع میشود! جدے مے گوید:من دارم میرم سر ساختمون میتونم خانم نیازے رو برسونم! معذب مے گویم:نہ خیلے ممنون با تاڪسے میرم! لبخند ڪم رنگے میزند،چیزے ڪہ ڪم پیش مے آید در صورتش ببینے! _بذارید بہ حساب عذاب وجدان! متعجب نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:عذاب وجدانِ مرخصے ندادن! راستے دو روز براتون مرخصے رد ڪردم! یلدا آرام مے گوید:خب با مهندس برو دیگہ،تا وایسے تاڪسے بیاد و برسونتت دوبارہ حالت بد میشہ ها! با این هوا یہ سرماخوردگے هم مهمون میشے! روزبہ بدون هیچ حرفے بہ سمت ماشینش قدم بر مے دارد،از یلدا تشڪر و خداحافظے میڪنم و پشت سر روزبہ راہ مے افتم‌. سوار ماشینش میشود،معذب نگاهے بہ صندلے جلو مے اندازم و در ماشین را باز میڪنم. همانطور ڪہ روے صندلے مے نشینم مے گویم:عذر میخوام مزاحم شدم! ڪاپشن نوڪ مدادے رنگش را در مے آورد و روے صندلے عقب مے گذارد. همانطور ڪہ ماشین را روشن میڪند مے گوید:خواهش میڪنم! مسیرامون یڪیہ! چند لحظہ بعد حرڪت مے ڪند،همانطور ڪہ نگاهش را بہ رو بہ رو دوختہ بے مقدمہ مے پرسد:حال خانم هدایت چطورہ؟! گونہ هایم رنگ مے گیرند،سعے میڪنم واڪنش خاصے نشان ندهم! _فڪر ڪنم خوبہ! یعنے چند وقتہ ازش خبر ندارم! ڪنجڪاو مے پرسد:چرا؟! اتفاقے افتادہ؟! سریع مے گویم:نہ! یہ مقدار درگیرم چند روزہ وقت نمے ڪنم از دوستام خبر بگیرم! آهانے مے گوید و سڪوت میڪند،بہ چراغ قرمز ڪہ مے رسیم ترمز میڪند. سرش را بہ سمت من بر مے گرداند و مردد نگاهے بہ داشبورد مے اندازد،با اجازہ اے مے گوید و دستش را بہ سمت داشبورد مے برد. از داخل داشبورد پاڪت سیگار و فندڪے بیرون مے ڪشد و مے پرسد:اذیتتون میڪنہ؟! با رو دربایستے جواب میدهم:نہ! ڪمے شیشہ ے پنجرہ را پایین مے دهد و سیگارے از داخل پاڪت بیرون مے ڪشد و روشنش مے ڪند. نگاهم را بہ رو بہ رو مے دوزم،چراغ سبز میشود و دوبارہ ماشین حرڪت میڪند. زیر چشمے مے بینم ڪہ بہ سیگار پڪ محڪمے میزند و دودش را بیرون میدهد،نگاهش بہ رو بہ روست اما فڪرش جایے دیگر! بدون اینڪہ نگاهش را از رو بہ رو بگیرد مے گوید:میدونم بین شما و خانم هدایت انقدر صمیمت هست ڪہ گفتہ باشہ چرا نخواستم دیگہ شرڪت بیاد! آب دهانم را با شدت قورت میدهم و چیزے نمے گویم،ادامہ میدهد:من قضاوتے راجع بہ ایشون نمے ڪنم،نسبت بہ سن و سالشون حق میدم ڪہ احساساتے باشن و ... اجازہ نمے دهم حرفش تمام بشود،با اینڪہ میدانم درست مے گوید و مطهرہ اشتباہ ڪردہ دلم میخواهد از مطهرہ دفاع ڪنم! _یعنے هیجدہ نوزدہ سالہ ها حق عاشق شدن ندارن یا نمے تونن واقعا عاشق بشن؟! خواهش میڪنم طورے صحبت نڪنید ڪہ انگار شما بیست و خوردہ اے سالہ بہ دنیا اومدید! بلند مے خندد،همانطور ڪہ سعے میڪند خندہ اش را قطع ڪند مے گوید:من فقط روحیات و احساسات ایشونو گفتم اصلا همچین منظورے نداشتم! شاید دختر و پسراے هیجدہ نوزدہ سالہ اے باشن ڪہ خیلے بیشتر از منِ سے سالہ بفهمن اما هر طور حساب ڪنیم آرمان ها و احساسات یہ آدم توے بیست و چهار پنج سالگیش با هیجدہ نوزدہ سالگیش زمین تا آسمون فرق میڪنہ! من سعے تو ڪوچیڪ ڪردن ایشون یا تمسخر ڪردن احساساتشون ندارم فقط خواستم بہ نوع خودم ڪمڪ ڪنم ڪہ احساسات و قلبشون جریحہ دار نشہ همین! نفس عمیقے میڪشم و آرام مے گویم:بابت این توجهتون خیلے ممنونم! ممنونم بے تفاوت از ڪنار این مسئلہ رد نشدید تا مطهرہ تو آیندہ سرخوردہ و دل شڪستہ بشہ! لبخند پر رنگے میزند و بہ همراهش پڪے بہ سیگارش. نگاهے بہ سیگارش مے اندازم،اصلا بہ او نمے آید سیگارے باشد! انگار متوجہ نگاہ هاے خیرہ ام میشود ڪہ مے گوید:فقط وقتایے ڪہ ذهنم آشفتہ ست یا عصبے ام مے ڪشم! شانہ اے بالا مے اندازم و نگاهم را بہ خیابان مے دوزم،انگار دوست ندارد سڪوت حڪم فرما بشود! _من یہ معذرت خواهے بہ شما و پدرتون بدهڪارم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 به رسانه مردم بپیوندید👇 https://eitaa.com/javanan_enghelabi313 https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 درنشر لینک حذف نشود

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۵ متعجب نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:براے دیدار اولمون!‌ همون موقع ڪہ پدرتون یہ گل روے صورت فرزاد ڪاشتہ بود! لبم را بہ دندان مے گیرم و سرم را پایین مے اندازم،مے گوید:اون روز هم خستہ بودم هم یڪم درگیرے داشتم قبلا هم پدرتون باهام یڪم بد تا ڪردہ بود دیدم با فرزاد دعوا ڪردہ و بهش سیلے زدہ خیلے عصبانے شدم و نتونستم خودمو ڪنترل ڪنم وگرنہ آدم بے ملاحظہ اے نیستم! آرام لب میزنم:نمیدونم چرا بحثشون شدہ بود با این حال عذر میخوام! نزدیڪ سطل زبالہ اے میرسیم ڪہ تہ ماندہ ے سیگارش را داخل سطل پرت و سرعت ماشین را ڪمے بیشتر میڪند. نزدیڪ خیابان اصلے ڪہ مے رسیم مے گوید:هواے خانم هدایت رو این مدت داشتہ باشید،نذارید تنها بمونہ! دلم میخواهد بگویم من خودم از همہ افسردہ تر و تنها ترم تو بقیہ را بہ من مے سپارے؟! اما تنها بہ گفتن چشمے اڪتفا میڪنم و دیگر چیزے نمے گویم. نزدیڪ ڪوچہ ڪہ مے رسیم سریع مے گویم:ممنونم همینجا پیادہ میشم! سرے تڪان میدهد و توقف میڪند،میخواهم از ماشین پیادہ بشوم ڪہ ڪارهاے شرڪت یادم مے افتد! _توے این دو روز میتونید ڪسے رو جام بذارید؟! چشمانش را باز و بستہ میڪند:آرہ میز و صندلے تونو دو روز بہ یڪے از بچہ ها ڪہ ڪارش ڪمترہ قرض میدم. لبخندے میزنم و مے گویم:بازم ممنون خدانگهدار! سرش را تڪان میدهد:خداحافظ! از ماشین پیادہ میشوم و چادرم را مرتب میڪنم،همانطور ڪہ بند ڪیفم را روے دوشم تنظیم میڪنم قدم برمیدارم. سرڪوچہ ڪہ میرسم بہ سمت روزبہ بر مے گردم،سیگارے میان دو انگشتش گرفتہ و از پنجرہ بہ خیابان خیرہ شدہ. معلوم است چیزے خیلے عصبانے اش ڪردہ!شانہ اے بالا مے اندازم و بہ سمت خانہ قدم برمیدارم،چقدر احساس ضعف میڪنم! ❄️❄ همان شب پدرم ڪہ یاسین را براے گردش بیرون بردہ بود بہ خانہ آورد و راهے دماوند شد! فردا صبح نورا بہ خانہ برگشت،گفت بهتر است پدر و مادرمان باهم تنها باشند. از چهرہ اش آشفتگے و خستگے مے بارید،نورا ڪہ آمد با خیال راحت حال ندارے ام را بروز دادم! از اینڪہ نشان بدهم خیلے بزرگ شدم خستہ شدہ بودم،هنوز طاقت و ظرفیتش را نداشتم! ڪسے را براے تڪیہ ڪردن و مرهم شدن بر روے زخم هایم میخواستم... ❄️❄ همانطور ڪہ پرتقال پوست میڪنم مے گویم:من سرم گرم ڪارہ تو چرا بے معرفت شدے؟! مطهرہ لبخند ڪم رنگے میزند و جواب میدهد:حال و حوصلہ ے هیچے رو نداشتم! نگاهے بہ چشمان غمگینش مے اندازم و آرام مے گویم:چرا انقدر خودتو اذیت میڪنے؟! اونم براے یہ علاقہ ے یہ طرفہ؟! سپس پر پرتقالے داخل دهانم مے گذارم،مطهرہ سرش را تڪان میدهد و مے گوید:نمیدونم! دلم مدام براش پر میڪشہ! میخندم و بہ شوخے مے گویم:دل تو ڪہ انقدر نقاشیش خوبہ بگو بہ جاے پر ازش دست بڪشہ! لبخندے میزند و چیزے نمے گوید،همانطور ڪہ پر پرتقال دیگرے داخل دهانم مے گذارم مے گویم:بہ نظرم تو خونہ نشستن و تنها موندن دارہ قضیہ رو برات سخت میڪنہ باید سرتو گرم ڪنے! ابروهایش را بالا مے اندازد:نچ!‌ حوصلہ ے هیچ ڪارے رو ندارم! _مگہ دست خودتہ؟! همین فردا میریم باشگاہ ثبت نام میڪنیم هرچے غم و غصہ ت آب میڪنیم! بالشت را بہ سمتم پرت میڪند و مے گوید:ڪوفت! همچین میگہ آب میڪنیم انگار ما چند ڪیلوییم؟! خودمو خودتو نگاہ ڪن شدیم دوتا تیڪہ استخوون! باز من یہ ذرہ گوشت بہ تنم هست تو استخوون خالصے بدون ذرہ اے گوشت یا چربے! بلند میخندم و مے گویم:نمیرے تو! لبخندش ڪمے جان میگیرد:والا! پیش دستے ام را بہ سمتش مے گیرم:جدے میگم فردا بریم باشگاہ یہ رشتہ ے خوب ثبت نام ڪنیم! پرتقالے برمیدارد و سرش را بہ نشانہ ے باشہ تڪان میدهد. نگاهش را از چشمانم مے گیرد و مے پرسد:اوضاع شرڪت چطورہ؟! _اوضاع شرڪت یا روزبہ؟! چیزے نمے گوید،مهربان مے گویم:بیخیالش مطهرہ! من میگم بهش فڪر نڪن سرتو گرم ڪن تو حال و احوالشو از من مے پرسے؟! لب میزند:ببخشید! میخواهم چیزے بگویم ڪہ صداے زنگ موبایلم مانع مے شود،موبایلم را برمیدارم و بہ شمارہ نگاہ میڪنم. سریع رو بہ مطهرہ مے گویم:از شرڪتہ! چہ حلال زادہ ست! گلویم را صاف میڪنم و جواب میدهم:بفرمایید! صداے روزبہ مے پیچد:سلام! سریع جواب میدهم:سلام! حالتون خوبہ؟! بدون اینڪہ جواب احوالپرسے ام را بدهد مے گوید:من بهتون چند روز مرخصے دادم خانم نیازے؟! نگاهے بہ مطهرہ مے اندازم و مے گویم:دو روز! _پس چرا امروز نیومدید شرڪت؟! مرخصے شما تا دیروز بودہ! سریع جواب میدهم:یلدا...یعنے خانم مهدوے باهام تماس گرفتن گفتن بہ ڪارا مسلط شدن امروزم میتونم استراحت ڪنم! خونسرد ولے با تحڪم مے پرسد:من رئیس شرڪتم یا خانم مهدوے؟! آب دهانم را فرو میدهم:شما! من واقعا... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 به رسانه مردم بپیوندید👇 https://eitaa.com/javanan_enghelabi313 https://sapp.ir/javanan_enghelabi_313 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 درنشر لینک حذف نشود

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۶ اجازہ نمیدهد حرفم تمام بشود:پس شما فقط باید حرف منو گوش بدید و با من هماهنگ بشید نہ ڪسے دیگہ! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ باز مهلت نمے دهد:بابت این بے دقتے تون حتما جریمہ میشید خانم! سریع بیاید شرڪت! نگاهے بہ ساعت مے اندازم و مے گویم:یعنے الان بیام‌ شرڪت؟! جدے جواب میدهد:بلہ همین الان! آرام چشمے مے گویم ڪہ سریع ڪلمہ ے خداحافظ را مے گوید و قطع میڪند! مطهرہ ڪنجڪاو نگاهم میڪند:چے شدہ؟! با اخم مے گویم:میگہ بیا شرڪت! پاشم برم ڪہ شاڪے بود! از مطهرہ خداحافظے میڪنم و سریع بہ سمت خانہ مان مے روم. با عجلہ آمادہ میشوم و بہ نورا مے گویم برایم آژانس بگیرد! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ آسانسور مے ایستد با عجلہ بہ سمت دفتر روزبہ قدم برمیدارم. وارد ڪہ میشوم یلدا را مے بینم ڪہ پشت میز نشستہ و بہ مانیتور خیرہ شدہ! نفس نفس زنان مے گویم:سَ...سلام! سرش را بلند میڪند:سلام خوبے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و نفس عمیقے میڪشم! یلدا از روے صندلے بلند میشود و تند تند مے گوید:این دو روز از ڪارم راضے بود منم امروز بیڪار بودم گفتم جات وایمیسم امروزم استراحت ڪنے ڪہ انگار مهندس ساجدے شاڪے شدہ! _نہ تقصیر خودمہ باید هماهنگ مے ڪردم ممنونم بابت لطف و زحمتت امیدوارم بتونم جبران ڪنم! با خندہ مے گوید:برو بگو اومدے منم دَر برم تا تیر و ترڪش هاش بہ منم نخوردہ! وسایلش را از روے میز برمیدارد و از سالن خارج میشود،ڪیفم را روے میز میگذارم و چند لحظہ مڪث میڪنم تا حالم جا بیاید. دستے بہ روسرے و چادرم مے ڪشم و جلوے در اتاقش مے ایستم و چند تقہ بہ در میزنم. چند لحظہ بعد صدایش بلند مے شود:بفرمایید! سرفہ اے میڪنم و وارد اتاق میشوم،روزبہ پشت میزش نشستہ و مشغول بررسے ڪردن یڪ نقشہ است. همانطور ڪہ بہ سمتش قدم برمیدارم مے گویم:سلام! بدون اینڪہ سر بلند ڪند جواب میدهد:سلام! گلویم را صاف میڪنم:من واقعا عذر میخوام فڪر ڪردم حتما... اجازہ نمے دهد حرفم تمام بشود،در ڪسرے از ثانیہ سرش را بلند میڪند و بہ چشمانم زل میزند:از توجیه ڪردن خوشم نمیاد و دلیلتون برام قابل قبول نیست! شما تو بدترین شرایط هم باید هرطور شدہ اطلاع بدید نمیاید! ڪوتاهے ڪردید خانم! صاف مے ایستم و محڪم مے گویم:عذر میخوام حق با شماست! نیم نگاهے بہ صورتم مے اندازد و دوبارہ نگاهش را بہ نقشہ مے دوزد:جریمہ تونم در نظر گرفتم! سریع مے گویم:هر چقدر میخواید از حقوقم ڪسر ڪنید! بدون توجہ بہ حرفم مے گوید:تا شیش ماہ حق مرخصے گرفتن ندارید حتے براے ڪاراے ضرورے! حالا میتونید برید بہ ڪارتون برسید! با اجازہ اے مے گویم و از اتاق خارج میشوم،نفسم را آسودہ خاطر بیرون میدهم و نزدیڪ میزم مے شوم‌. همانطور ڪہ پشت میز مے نشینم نگاهم بہ ڪاغذے مے افتدد،یلدا تمام رویدادهاے ڪارے و هماهنگے هاے این دو روز را برایم نوشتہ! لبخند پر رنگے میزنم و ڪاغذ را برمیدارم باید در اولین فرصت برایش هدیہ اے بخرم و تشڪر ڪنم! #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۷ چند دقیقہ میگذرد ڪہ صداے دادِ روزبہ باعث میشود از جا بپرم! _تو بیجا ڪردے همچین ڪارے ڪردے! صدایش اوج مے گیرد:میفهمے این ڪارت باعث شدہ چہ برداشتے ڪنہ؟! ڪے بهت گفت همچین ڪارے ڪنے؟! با هر ڪلمہ صدایش بلند تر میشود:مجید! بار آخرہ بهت هشدار میدم از این محبت هاے الڪے و خرڪے براے من خرج نڪن دفعہ ے بعد اینطور برخورد نمے ڪنم! حامد هراسان بہ سمتم مے آید و مے پرسد:چے شدہ؟! شانہ اے بالا مے اندازم:نمیدونم! چند لحظہ بعد در اتاق باز میشود و روزبہ در چهارچوب در نمایان،حامد من من ڪنان رو بہ من مے گوید:گفتید چاے براتون بیارم یا قهوہ؟! روزبہ با اخم براندازمان میڪند،بہ زور مے گویم:چا...چاے! نہ! یہ لیوان آب باشہ بهترہ! حامد سرے تڪان میدهد و با عجلہ بہ سمت آبدارخانہ راہ مے افتدد،روزبہ بہ سمت در خروجے قدم برمیدارد اما انگار پشیمان میشود! همانطور ڪہ بہ سمت دفترش عقب گرد میڪند رو بہ حامد مے گوید:لطفا براے منم نسڪافہ بیار! سرم را خم میڪنم و مشغول خواندن نوشتہ هاے روے ڪاغذ میشوم‌. _مطمئنم شما مثل خیلیا خالہ زنڪ نیستید درستہ؟! متعجب سر بلند میڪنم،روزبہ دستانش را داخل جیب هاے شلوارش بردہ و در چند قدمے میزم ایستادہ،صورتش ڪمے سرخ شدہ! ادامہ میدهد:خوشم نمیاد با ڪارمنداے دیگہ گرم بگیرید و از ریز و درشت اتفاقاتے ڪہ اینجا مے افتہ براشون تعریف ڪنید! با دست بہ بیرون از سالن اشارہ میڪند:اینجا از اون بیرون سَواست! شمام باید از همہ دهن قرص تر و امین تر باشید! متوجهید ڪہ چے میگم؟! با تحڪم مے گویم:من وقتے براے خالہ زنڪ بازے ندارم اگرم داشتہ باشم علاقہ اے بهش ندارم! مطمئن باشید انقدر بیڪار نیستم ڪہ بخوام از اتفاقاتے ڪہ اینجا مے افتہ حرف دربیارم و یہ ڪلاغ چهل ڪلاغ ڪنم! ابروهایش را بالا میدهد:خوبہ! وارد اتاقش میشود و در را آرام مے بندد،بہ آسمانِ ابرے پشت پنجرہ چشم مے دوزم‌. این ماہ هم گذشت و من هنوز بے تو زندہ ام... #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۸ نگاهم را بہ ماهے قرمزهاے داخل تنگ مے دوزم و با لبخند بہ حرڪتشان نگاہ میڪنم. چند دقیقہ اے بہ سال تحویل ماندہ،مادرم و نورا براے انداختن سفرہ ے هفت سین مردد بودند ڪہ خودم دست بہ ڪار شدم! برگزار ڪردن "عید سیاه" براے شهادت هادے؟! پدرم بالاے سفرہ قرآن بہ دست نشستہ و چشمانش را بہ آیہ ها دوختہ،یاسین هم نزدیڪ پدرم نشستہ و با ذوق شیرین دختر یڪ سالہ ے نساء را در آغوش گرفتہ و اجازہ نمے دهد امیرمهدے بہ صورتش دست بزند! مریم و حسام هم ڪنار یڪدیگر نشستہ اند و بہ هم نگاہ هم نمے ڪنند،مشخص است ڪدورتے بین شان پیش آمدہ و قهر هستند! نساء و میلاد هم ڪنار هم نشستہ اند و با خندہ پچ پچ مے ڪنند،نورا و طاها آرام صحبت میڪنند و با لبخند بہ هم زل زدہ اند. مادرم در آشپزخانہ خودش را مشغول ڪردہ فڪر نڪنم تا تحویل شدن سال سر سفرہ بیاید! یڪ ماهے است بہ زور و با اخم و تخم بہ خانہ برگشتہ،بہ پدرم گفتہ دیگر ڪارے با او ندارد و اگر برگشتہ فقط بخاطرہ من بودہ! گفتہ دلش نمے خواهد براے سر و سامان گرفتن من مشڪلے پیش بیاد،تا خیالش از بابت من راحت بشود و ازدواج ڪنم این خانہ و پدرم را تحمل میڪند! نگاهم را از ماهے ها مے گیرم و بہ ڪنارم ڪہ خالیست مے دوزم،پارسال همین موقع هادے سر بہ زیر ڪنارم نشستہ بود و زیر چشمے بہ شوق و ذوق من براے مرتب ڪردن سفرہ ے هفت سین نگاہ میڪرد! دستے روے جاے خالے اش میڪشم و تلخ لبخند میزنم،مطمئنم همین جاست شاید هم اول بہ خانہ ے خودشان سر بزند و بعد ڪنار من بیاید! نورا متوجهم میشود نگاهے بہ صورتم مے اندازد و با لبخند مے گوید:بیا ڪنار من بشین جا هست! همانطور ڪہ گرہ روسرے صورتے رنگم را ڪہ گل هاے ریز سفید و شیرے دارد را محڪم مے ڪنم مے گویم:نہ! همین جا راحتم! بعد از حدود یازدہ ماہ رخت مشڪے را بہ اصرار مادرم براے سال تحویل درآوردم. زمستان از آنچہ فڪر مے ڪردم زودتر گذشت،اوایل دے ماہ بود ڪہ همراہ مطهرہ بہ باشگاہ رفتیم و براے بدنسازے ثبت نام ڪردیم. هر دو سہ هفتہ یڪ بار جمعہ ها باهم بہ استخر و ڪوہ نوردے مے رفتیم،میخواستیم حالِ روحِ یڪدیگر را خوب ڪنیم! چند روز پیش بود ڪہ توانستم مطهرہ را راضے ڪنم خودش بہ شرڪت بیاید و سفتہ هایش را پس بگیرد،اگر میخواهد روزبہ را فراموش ڪند نباید از رو بہ رو شدن با او هراسے داشتہ باشد! با خجالت بہ شرڪت آمد و قراردادش را فسخ ڪرد و سفتہ هایش را گرفت و رفت! حالش این روزها بهتر شدہ و تقریبا دیگر از روزبہ حرفے بہ میان نمے آورد،اوضاع شرڪت تقریبا آرام است. سرم گرم ڪار خودم است و ڪارے بہ ڪسے ندارم،درسم را جدے تر میخوانم و براے امسال یڪ رتبہ ے عالے میخواهم! خبرے از شهاب نیست،هرڪارے ڪردم نتوانستم شمارہ اش را از مادرم بگیرم! فڪرم همچنان درگیر آرزوست،ڪسے ڪہ مثل همہ ے این سال ها فراموش شد! اصلا شاید دردِ شهاب بیشتر از مادرش همین بے توجهے بہ آرزو و نادیدہ گرفتنش است! چشمانم را مے بندم و دستانم را رو بہ آسمان مے گیرم،زیر لب زمزمہ میڪنم:خدایا ڪمڪ ڪن از امسال بندہ ے بهتر و آدم خوبترے باشم! هوامو داشتہ باش ڪہ هرچقدر هم دور و برم شلوغ باشہ من فقط تو رو دارم! براے همہ خوبے میخوام،براے خوب شدن زندگے مریم و حسام،براے مامان و بابام،براے نساء و میلاد موندگارے خوشبختیون،براے نورا و طاها جور شدن پول عروسے شون! براے یاسین عاقبت بہ خیرے،براے مطهرہ آرامش و عشقِ واقعے! براے بابامهدے و فرزانہ سلامتے و صبر،براے همتا و یڪتا یہ دنیا آرامش و خوشبختے،براے نازنین راضے شدن پدرش و برگشتنش پیش خانوادہ ش! براے شهاب قلبے ڪہ از ڪینہ پاڪ شدہ باشہ! حالِ هادے هم ڪہ پیش خودت خوبہ! دستانم را روے صورتم میڪشم و از تہ دل زمزمہ میڪنم:آمین! ڪمڪ ڪن با نو شدن سال قلب و حالِ همہ مون نو نوار بشہ! نساء همانطور ڪہ شڪلاتے داخل دهانش مے گذارد مے گوید:مامان خانم نمیخواے از آشپزخونہ دل بڪنے؟! الان سال تحویل میشہ ها! مادرم همانطور ڪہ ظرف شیرینے خامہ اے را بہ دست گرفتہ بہ سمتمان مے آید و مے گوید:اومدم انقدر غر نزن دختر! ظرف را بہ دستم مے دهد و مے گوید:تعارف ڪن همہ بردارن! سپس ڪنار پدرم مے نشیند،از جایم بلند میشوم و ظرف شیرینے را مے گردانم. ڪم ماندہ بہ سال تحویل ڪہ همہ باهم دعاے "یا مقلب القلوب و الانصار" را زمزمہ مے ڪنند. چند لحظہ بعد صداے شلیڪ شدن توپ و تبریڪ گفتن مجرے مے آید،همہ ڪف مے زنند و مشغول تبریڪ گفتن و روبوسے ڪردن میشوند. زیر لب زمزمہ مے ڪنم:اللّهُم غَیِّر سوءَ حالِنا بِحُسْنِ حالِڪْ. خدایا حال بدِ ما را بہ حال خوبِ خودت تغییر بدہ! پدرم از لاے قرآنش چند اسڪانس در مے آورد و اول بہ دست شیرین میدهد سپس بہ امیرمهدے و یاسین! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۷۹ جعبہ ے ڪوچڪے از ڪنار پایش برمیدارد و بہ دست مادرم مے دهد،همہ با ذوق میخواهند مادرم جعبہ را باز ڪند. مادرم لبخند تصنعے اے میزند و جعبہ را باز میڪند و بہ سمتمان مے گیرد،یڪ سرویس طلاے گران قیمت! چقدر بدم مے آید از اینڪہ قلب یڪ زن را بخواهے با مادیات معاملہ ڪنے! پدرم بہ همہ یڪ اسڪناس دہ هزار تومانے میدهد براے برڪتِ مالشان! نوبت بہ من میرسد ڪہ بے حرڪت سرجایم نشستہ ام،همہ ے نگاہ ها بہ سمت من مے چرخدد. نساء مے گوید:چرا نشستے خواهرے؟! آب دهانم را قورت میدهم و مردد برمے خیزم،هنوز دلم با او صاف نشدہ! آرام بہ سمتش قدم میدارم و مقابل پدرم خم میشوم،بدون اینڪہ بہ صورتش نگاہ ڪنم لب میزنم:عیدتون مبارڪ! پدرم آخرین اسڪناس را از لاے قرآن بیرون میڪشد و همانطور ڪہ مقابلم مے گیرد مے گوید:عید توام مبارڪ باشہ! اسڪناس را مے گیرم و سپس دستش را مے گیرم و مے بوسم! همین ڪہ لبانم را از دستش جدا میڪنم سریع خم میشود و پیشانے ام را مے بوسد! متعجب سر بلند و نگاهش میڪنم،آرام و جدے مے گوید:این بوسہ براے این بود ڪہ آیہ ے پارسال جلوم واینسادہ! یہ دفعہ اے خیلے خانم و آروم شدے فڪر نڪن حواسم نیست! لبخند تلخے میزنم و آرام سر جایم مے نشینم،دوبارہ بہ جاے خالے اش نگاہ میڪنم و دستم را روے فرش میڪشم! در دل مے گویم:میگن رفتنت خانمم ڪردہ! حواسشون نیست رفتنت روحمو ڪشتہ... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ با دقت خودم را در آینہ ے آسانسور نگاہ میڪنم،گودے زیر چشمانم تقریبا ناپدید شدہ! رنگ و رویم برگشتہ و آب زیر پوستم دویدہ و ابروهاے دوبارہ اصلاح شدہ ام جلوہ نمایے مے ڪنند،بدنم هم ڪمے روے فرم آمدہ. روسرے ڪرم رنگم را مدل لبنانے بستہ ام و چادر سادہ سر ڪردہ ام. روز چهارم فروردین ماہ است و دید و بازدیدهاے عید و تعطیلات شرڪت تمام شدہ،آسانسور مے ایستد‌. لبخند بہ لب وارد سالن مے شوم و راهِ دفتر را در پیش مے گیرم،وارد دفتر ڪہ میشوم حامد را مے بینم ڪہ چند گلدان روے زمین چیدہ و با دقت نگاهشان میڪند. همانطور ڪہ بہ سمتش مے روم بلند مے گویم:سلام آقا حامد! سال نو مبارڪ! بہ سمتم بر مے گردد و لبخند زنان جواب میدهد:سلام سال نوے شما هم مبارڪ! نگاهے بہ گلدان ها مے اندازم و مے پرسم:اینا براے چیہ؟! مے خندد:اینا سفارشاے مهندسن براے بهارے ڪردن اتاقشون منتظرم بیان هرجا خواستن بذارم. نگاهم بہ گلدان ڪاڪاتوس مے افتدد و مے گویم:منم باید یہ گلدون بخرم رو میزم بزرگش ڪنم! سریع خم مے شود و یڪے از ڪاڪاتوس ها را برمیدارد،همانطور ڪہ گلدان را بہ سمتم مے گیرد مے گوید:این عیدے من! ابروهایم را بالا میدهم:مگہ براے دفتر مهندس نیست؟! _چرا ولے یہ گلدون اضافہ براے دفتر آبدارخونہ گرفتہ بودم. لبخند میزنم:خودم یڪے میگیرم! _عیدیہ! لبخندم را عمیق تر میڪنم و گلدان را از دستش مے گیرم. _خیلے ممنونم! سرزندہ ترین عیدیہ ڪہ گرفتم! بہ سمت میزم قدم برمیدارم و آرام مے گویم:سلام! چند روز نبودم ڪہ اذیت نشدید؟! سپس آرام مے خندم،بہ اینجا عجیب عادت ڪردہ ام! گلدان را با احتیاط روے میز میگذارم و ڪیفم را از روے دوشم برمیدارم. بسم اللہ الرحمن الرحیمے مے گویم و پشت صندلے ام مے نشینم،پنج دقیقہ بہ هشت ماندہ. خودم را سرگرم خواندن لیست ڪارهاے شرڪت مے ڪنم،دو سہ دقیقہ بعد صداے پیچیدن قدم هایے باعث میشود سر بلند ڪنم‌! روزبہ را مے بینم ڪہ بہ سمت حامد قدم برمیدارد،پیراهن سفیدے همراہ شلوار جین آبے تیرہ بہ تن ڪردہ! همانطور ڪہ ڪیف سامسونتش را بہ دست دیگرش میدهد با لبخند مے گوید:اینجا چہ بهارے شدہ! حامد سریع سلام میڪند و عید را تبریڪ مے گوید،روزبہ جوابش را میدهد و بہ سمت اتاقش مے آید. از روے صندلے بلند مے شوم و مے گویم:سلام سال نو مبارڪ! سرے تڪان میدهد و مے گوید:سلام! سال نوے شمام مبارڪ! متعجب بہ صورتم نگاہ میڪند،حتما متوجہ تغییرات صورتم شدہ! خجول سرم را پایین مے اندازم و روے صندلے مے نشینم. روزبہ در اتاق را باز میڪند ڪہ صداے ظریف دخترانہ اے مانع ورودش بہ اتاق میشود! _آقاے ساجدے! روزبہ متعجب سر بر مے گرداند و نگاهش را بہ دختر مے دوزد،دختر چند قدم بہ سمتش بر مے دارد. چهرہ ے معمولے و دلنشینے دارد،صورتے گندمگون و چشمانے درشت و قهوہ اے تیرہ اے. ابروهایش را بہ رنگ قهوہ اے تیرہ ڪردہ و تنها آرایشش یڪ رژ لب ڪم رنگ صورتے و یڪ خط چشم است! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۰ موهاے قهوہ اے رنگ شدہ اش را یڪ طرفہ بیرون ریختہ،نگاهے بہ من مے اندازد و بہ چند قدمے روزبہ مے رسد‌. روزبہ بدون هیچ حرف و واڪنشے نگاهش میڪند،دخترڪ آرام لب میزند:میتونیم باهم صحبت ڪنیم؟! یا وقت ندارے بعدا قرار بذاریم؟! روزبہ جدے مے گوید:هر حرفے هست همین جا بزنید! دخترڪ آب دهانش را با شدت قورت میدهد و دوبارہ بہ من نگاہ میڪند،با تمام تفاوت ها تہ چهرہ اش شبیہ ملڪے است! روزبہ در اتاق را باز میڪند و بدون حرفے ڪنار مے ایستد تا دختر وارد بشود. با قدم هاے ڪوتاہ وارد دفتر میشود. روزبہ ڪنار میزم مے ایستد و آرام مے گوید:خانم نیازے هرڪے تماس گرفت وصل نڪنید! باشہ اے مے گویم و ڪامپیوتر را روشن میڪنم،روزبہ میخواهد وارد دفترش بشودڪہ فرزاد نفس نفس زنان وارد میشود،همانطور ڪہ با قدم هاے بلند نزدیڪ روزبہ مے آید مے گوید:آ...آوا...بود؟! روزبہ دستش را روے شانہ ے فرزاد مے گذارد و محڪم مے گوید:برو بہ ڪارات برس بہ بابا هم زنگ بزن براے سرڪشے و دیدن حساب ڪتابا بیاد شرڪت. امشب میرسہ ایران! فرزاد نگران نگاهے بہ روزبہ و داخل اتاقش مے اندازد و سرے تڪان میدهد. روزبہ لبخندے میزند و وارد دفترش میشود،فرزاد درماندہ نگاهے بہ در بستہ مے اندازد و رو بہ من مے گوید:خانم نیازے لطفا هر اتفاقے افتاد سریع با من تماس بگیرید! متعجب نگاهش میڪنم بدون حرف دیگرے از دفتر خارج میشود،شانہ اے بالا مے اندازم و مشغول ڪارم میشوم. حامد یڪے از گلدان ها را برمیدارد و داخل آبدارخانہ مے برد،دوبارہ مے آید و یڪے از گلدان ها را برمیدارد همانطور ڪہ بہ سمت آبدارخانہ مے رود زیر لب زمزمہ میڪند:معلوم نیست دوبارہ براے چے برگشتہ؟! متعجب مے گویم:چیزے گفتید آقا حامد؟! حامد نگاهم میڪند و سریع مے گوید:با شما نیستم! نامزدِ سابق مهندسو میگم! زمزمہ میڪنم:نامزد سابق؟! #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۱ حامد یڪے از گلدان ها را برمیدارد و داخل آبدارخانہ مے برد،دوبارہ مے آید و یڪے از گلدان ها را برمیدارد همانطور ڪہ بہ سمت آبدارخانہ مے رود زیر لب زمزمہ میڪند:معلوم نیست دوبارہ براے چے برگشتہ؟! متعجب مے گویم:چیزے گفتید آقا حامد؟! حامد نگاهم میڪند و سریع مے گوید:با شما نیستم! نامزدِ سابق مهندسو میگم! زمزمہ میڪنم:نامزد سابق؟! همانطور ڪہ دور میشود مے گوید:بلہ! شانہ اے بالا مے اندازم و مشغول انجام دادن ڪارهایم مے شوم،نیم ساعت میگذرد ڪہ صداے باز و بستہ شدن در اتاق روزبہ مے آید. بے اختیار سرم را بر مے گردانم،آوا را مے بینم ڪہ بغ ڪردہ بہ سمت در خروجے راہ مے افتدد،هم زمان صداے زنگ تلفن مے پیچد. سریع گوشے تلفن را برمیدارم و مے گویم:بلہ؟! روزبہ خونسرد مے گوید:لطفا بہ آقا حامد بگید برام یہ چایے بیارہ! چشمے مے گویم و تلفن را قطع میڪنم،از حامد میخواهم براے روزبہ چایے ببرد. حامد ڪہ وارد اتاق مے شود فرزاد بہ سمتم مے آید،با سر بہ اتاق روزبہ اشارہ میڪند و مے پرسد:ڪسے داخلہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم،حامد از اتاق خارج میشود و بہ سمت آبدارخانہ میرود. فرزاد میخواهد وارد اتاق روزبہ بشود ڪہ صدایش میزنم:آقاے ساجدے! جدے بہ سمتم بر مے گررد،از روے صندلے بلند مے شوم و صاف مے ایستم:میتونم شمارہ یا آدرسِ مهندس فراهانے رو ازتون بگیرم؟! با تاڪید ادامہ میدهم:شهاب فراهانے! چشمانش را ریز میڪند:با مهندس فراهانے چے ڪار دارید؟! محڪم مے گویم:شخصیہ! چشمانش را درشت میڪند و ابروهایش را بالا میدهد:شخصے؟! مگہ همدیگہ رو میشناسید؟! جدے نگاهش میڪنم:من ازتون یہ شمارہ یا آدرس خواستم،نخواستم ازم سوال بپرسید! پوزخند میزند:شما ڪہ باهاش ڪار شخصے دارید حتما باید شمارہ یا آدرسے هم ازش داشتہ باشید! قصد میڪند براے باز ڪردن در ڪہ سریع مے گویم:شما میدونید بین مهندس فراهانے و پدرِ من چہ خصومتے وجود دارہ درستہ؟! نگاهے بہ چشمانم مے اندازد و مے گوید:از اول بہ روزبہ گفتم نباید شما رو استخدام ڪنہ! ابروهایم را بالا مے اندازم:براے چے؟! _چون نمیخواستم براے ما و شرڪتمون مشڪلے پیش بیاد،شما و پدرتون هر مشڪلے با شهاب دارید بہ ما مربوط نمیشہ! جملہ اش ڪہ بہ پایان مے رسد در اتاق باز میشود،روزبہ نگاهے بہ من و سپس بہ فرزاد مے اندازد. _چے شدہ؟! فرزاد میگوید:هیچے! سریع مے گویم:انگار ایشون از اینجا بودن من خوششون نمیاد! مدام راجع بہ اینجا بودنم تیڪہ میندازن و میگن نباید اینجا مے اومدم! روزبہ نگاہ پرسشگرش را بہ فرزاد مے دوزد:فڪر ڪنم راجع بہ این قضیہ صحبت ڪردیم و تصمیم گیرندہ ے شرڪت منم! فرزاد نفس عمیقے میڪشد و چند قدم بہ سمت من برمیدارد! انگشت اشارہ اش را بہ سمتم مے گیرد و مے گوید:اصلا میدونید چرا با این جا بودنتون مشڪل دارم؟! چون احتمال میدم اینجا بودن شما اتفاقے نیست و بہ خواستہ ے شخص خاصیہ! گیج نگاهش میڪنم ڪہ روزبہ با تحڪم مے خواندش:فرزاد! فرزاد عصبے بہ سمت روزبہ بر مے گردد و مے گوید:خواهش میڪنم نخواہ باور ڪنم با اون همہ داوطلب و سخت گیرے هات همینطورے قبول ڪردے یہ دختربچہ ے هیجدہ سالہ ے دیپلمہ رو استخدام ڪنے! روزبہ با اخم بہ من اشارہ میڪند و مے گوید:مراقب حرف زدنت باش! فرزاد بے توجہ بہ سمت من بر مے گردد و نگاہ خشم آلودش را بہ من مے دوزد:با شهاب چے ڪار دارید؟! با آرامش مے گویم:بہ شما مربوط نیست! فرزاد دستش را مشت میڪند و روزبہ نزدیڪمان میشود،دستانش را داخل جیب هایش مے برد و با تحڪم مے گوید:شمام دارید زیادہ روے میڪنید خانم! نگاهش را بہ فرزاد مے دوزد:برو سرڪارت! فرزاد چپ چپ نگاهم میڪند و بدون حرف از دفتر خارج مے شود،روزبہ همانطور ڪہ وارد اتاقش مے شود مے گوید:یہ لحظہ بیاید! نفس عمیقے میڪشم و پشت سر روزبہ وارد اتاقش میشوم،روے مبل مے نشیند و آستین هاے پیراهنش را تا روے آرنج بالا میدهد. بہ مبل رو بہ رویے اش اشارہ میڪند:لطفا بشینید! مردد روے مبل مے نشینم،نگاهش را بہ صورتم مے دوزد و مے پرسد:مشڪل شما با فرزاد چیہ؟! متعجب نگاهش میڪنم میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ سریع مے گوید:اصلاح میڪنم! مشڪل فرزاد با شما چیہ؟! _چرا از خودشون نمے پرسید؟! راحت بہ مبل تڪیہ مے دهد:ازش پرسیدم چیز خاصے نمیگہ،با استخدامتونم بہ شدت مخالف بود! گیج سرم را تڪان میدهم:من واقعا نمیدونم برادرتون چرا با اینجا بودنم یا در واقع با خودم مشڪل دارہ؟!‌ شناخت من از ایشون در حد دورا دیر دیدنشون سر ساختمون رو بہ روے خونہ مون بودہ همین! #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۲-۲۸۳ متفڪر نگاهم میڪند:و مهندس فراهانے؟! مڪث میڪنم،باید بہ او اعتماد ڪنم و سر بستہ موضوع را بگویم؟! بدون حرف بہ صورتم خیرہ شدہ،نگاهم را بہ میز مے دوزم. _مهندس فراهانے و پدرم یہ سرے اختلافایے با هم دارن ڪہ مهندس فراهانے منو خانوادہ م رو هم درگیر این اختلاف ڪردہ و یہ سرے مزاحمتا براے من ایجاد ڪردن!متفڪر نگاهم میڪند و بلند میشود،بہ سمت میزش میرود و یڪے از ڪشوها را باز میڪند. پاڪت سیگارش را از داخل ڪشو بیرون مے ڪشد:این روزا ڪلا فڪرم آشفتہ ست! نگاهش را چند لحظہ بہ داخل ڪشو میدوزد و سپس ڪشو را مے بندد. همانطور ڪہ با فندڪ سیگارش را روشن مے ڪند مے پرسد:حالا آدرس یا شمارہ ے شهابو چے ڪار میخواید؟! _دنبال ڪسے ام! پڪے بہ سیگارش میزند و ابروهایش را بالا میدهد:شهاب میتونہ براتون پیداش ڪنہ؟! _از نزدیڪان خودشونہ،میخوام راہ ارتباطے رو برام باز ڪنن! روے صندلے اش مے نشیند و مے گوید:با وجود اختلافایے ڪہ گفتید بهترہ مستقیم با شهاب صحبت نڪنید! شهاب پسر فوق العادہ سادہ و خوش قلبیہ اما یڪم ڪینہ ایہ! ڪنجڪاو مے پرسم:خیلے باهاش صمیمے اید؟ سرش را تڪان میدهد:من زیاد نہ! با فرزاد خیلے راحت تر و صمیمے تر بود ڪہ نمیدونم چرا این روزا باهم بہ مشڪل برخوردن و نسبت بہ هم خیلے حساس شدن! حتما حساسیت فرزادم نسبت بہ شما دونستن این اختلافیہ ڪہ مے گید! متفڪر بہ رو بہ رویم خیرہ میشوم،چند لحظہ بعد بہ سمتش برمے گردم و مے پرسم:شما شمارہ یا چیز دیگہ اے از خواهرش دارید؟! متعجب نگاهم میڪند:آرزو؟! _بلہ! _شمارہ ڪہ نہ! فقط چندبارے با شهاب دیدہ بودمش! آهانے مے گویم و بلند میشوم،میخواهم بہ سمت در حرڪت ڪنم ڪہ مے خواندم:خانم نیازے! بہ سمتش برمے گردم:بلہ؟! جدے مے گوید:دوست ندارم دیگہ درگیرے و بحثے بین شما و فرزاد ببینم! از رفتار امروزتون چشم پوشے میڪنم! پوزخندے میزنم و چیزے نمے گویم،بہ سمت در راہ مے افتم و در را باز میڪنم. میخواهم در را ببندم ڪہ مے بینم روزبہ سریع از داخل ڪشوے میز حلقہ ے سادہ ے نقرہ اے رنگے بیرون مے ڪشد و داخل سطل زبالہ پرت مے ڪند! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ از آسانسور خارج میشوم و بہ سمت دفتر راہ مے افتم،سر و صداهایے از داخل سالن مے آید متعجب وارد دفتر میشوم. وارد هفتہ ے سوم فروردین ماہ شدہ ایم،چند نفر از ڪارمندها در رفت و آمدند و بادڪنڪ هاے هلیومے سفید و آبے را بہ سمت سقف روانہ مے ڪنند! یلدا با دقت بہ آن ها چشم دوختہ،متعجب بہ سمتشان مے روم و سلام میڪنم‌. همہ با عجلہ جوابم را مے دهند،میخواهم بہ سمت یلدا بروم ڪہ مهندس امیر میرزایے با عجلہ وارد دفتر میشود و بلند مے گوید:بچہ ها! رضا رو گذاشتم پایین مهندسو بہ حرف بگیرہ و معطلش ڪنہ! همہ چے آمادہ ست؟! همہ یڪصدا مے گویند:بعلہ! درسا یڪے از نقشہ ڪش هاے شرڪت داد میزند:بگید آقا حامد ڪیڪو شمعو بیارہ! از دیشب پدرم در اومدہ تا سالم نگهش داشتم! بہ سمت یلدا مے روم و با خندہ مے گویم:سلام! اینجا چہ خبرہ؟! یلدا بہ سمتم بر مے گردد و لبخند میزند:سلام آیہ جون! بچہ ها میخوان براے مهندس ساجدے تولد بگیرن! متعجب مے گویم:پس چرا ڪسے بہ من چیزے نگفت؟! من ڪادو ندارم بهش بدم! مهربان مے گوید:با دو سہ تا از بچہ ها تصمیم گرفتہ بودیم تولد بگیریم اما مردد بودیم آخر دقیقہ ے نود نهایے شد! فقط امیدوارم مهندس ساجدے همہ مونو اخراج نڪنہ! پشت بند این جملہ مے خندد،با لبخند بہ شور و نشاط ڪارمندان نگاہ میڪنم و گوشہ اے براے تماشا مے ایستم. آقا حامد با ڪیڪ بزرگ دایرہ اے شڪلے ڪہ با گل هاے خامہ اے آبے تزئین شدہ نزدیڪمان میشود و رو بہ یلدا مے گوید:اینو ڪجا بذارم؟! قبل از اینڪہ یلدا دهان باز ڪند درسا سریع مے گوید:آقا حامد لطفا بذارش روے میز آیہ! حامد ڪیڪ را روے میز مے گذارد و سپس شمع هایے ڪہ عدد سے و یڪ را نشان میدهد روے ڪیڪ میگذارد. میرزایے دوبارہ با عجلہ وارد دفتر میشود و مے گوید:دارہ میاد بالا! همہ آرام ڪنار هم مے ایستند و میرزایے و دو نفر دیگر از مهندسان شرڪت برف شادے بہ دست پشت در مے ایستند. چند لحظہ بعد صداے قدم هایے مے پیچد و روزبہ در چهارچوب در ظاهر میشود. میخواهد اولین قدم را بردارد ڪہ مهندس میرزایے و دو نفر دیگر سریع از پشت در بیرون مے آیند و شروع میڪنند بہ زدن برف شادے روے صورت روزبہ! هم زمان تمام ڪارمندهاے ڪف میزنند و بلند مے گویند:تولدت مبارڪ! روزبہ هاج و واج سعے دارد از دست میرزایے و دوستانش فرار ڪند اما اجازہ نمے دهند. همہ شروع بہ خندیدن مے ڪنند،چند لحظہ بعد میرزایے و دوستانش دست بر مے دارند. #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۴ حرفے نمیزنم،ربان بادڪنڪ ها را مے گیرد و از سقف جدایشان مے ڪند زمزمہ میڪند:معلوم نیست محل ڪارہ یا مهد ڪودڪ؟! لبخند میزنم و دوبارہ بہ سمت پنجرہ بر مے گیردم،صداے قدم هاے روزبہ را نزدیڪم مے شنوم. ڪنارم بادڪنڪ بہ دست مے ایستد و بہ نیم رخم خیرہ میشود،آرام مے گوید:میتونید اینا رو بین بچہ ها تقسیم ڪنید؟! از حرفش خندہ ام مے گیرد،لبم را بہ دندان مے گیرم تا نخندم! سریع اضافہ میڪند:یا ڪار دیگہ اے میشہ باهاشون ڪرد؟! آرام مے گویم:هرطور صلاح مے دونید! نگاهش را از نیم رخم مے گیرد و بہ منظرہ ے شهر خیرہ میشود،مے پرسد:شما با این همہ بادڪنڪ چے ڪار مے ڪردید؟! توقع ندارید ڪہ با خودم ببرمشون بیرون؟! نگاهے بہ نیم رخ آرامش مے اندازم و مے گویم:شاید از پنجرہ تو آسمون رهاشون مے ڪردم! پیشانے اش را بالا میدهد و سعے میڪند پنجرہ را باز ڪند،پنجرہ ڪہ باز میشود نسیم خودش را بہ صورتم مے ڪوبد. روزبہ بہ یڪ بارہ تمام بادڪنڪ ها را در هوا رها میڪند و لبخند بہ لب بہ پروازشان چشم مے دوزد. با ذوق بہ بادڪنڪ ها نگاہ میڪنم اما جوابے نمیدهم،روزبہ زمزمہ میڪند:حالا رها شدن! بہ نیم رخش ڪہ حالت خاصے دارد نگاہ میڪنم سرش را برمیگرداند و نگاهم را غافلگیر میڪند. براے اولین بار بہ عمق چشمانِ مشڪے اش خیرہ میشوم،ڪمے شبیہ بہ چشمان هادے ام هستند... #ادامہ_دارد... http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۵ با ذوق بہ بادڪنڪ ها نگاہ میڪنم اما حرفے نمیزنم،روزبہ زمزمہ میڪند:حالا رها شدن! بہ نیم رخش ڪہ حالت خاصے دارد نگاہ میڪنم سرش را برمیگرداند و نگاهم را غافلگیر میڪند. براے اولین بار بہ عمق چشمانِ مشڪے اش خیرہ میشوم،ڪمے شبیہ بہ چشمان هادے ام هستند... سریع نگاهم را از چشمانش مے گیرم و دستم را مشت میڪنم،انگار زین پس تمامِ چشمانِ مشڪیِ جهان با من سَرِ جنگ دارند...حتے اگر شبیہ بہ چشمانِ معصومِ #تو نباشند... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ عینڪ آفتابے ام را روے چشمانم میزنم و بہ جمعیت خیرہ میشوم،همہ گرداگردِ مزارِ هادے با احترام ایستادہ اند. مداح روضہ ے حضرت علے اڪبر را مے خواند و شانہ هاے مهدے مے لرزند! پدرم ڪنارش ایستادہ و دستش را دور شانہ هایش پیچیدہ،فرزانہ با چشمانے اشڪ آلود بہ عڪس هادے خیرہ شدہ و مثل سابق بے تابے نمے ڪند! همتا و یڪتا ڪنارش نشستہ اند و چند نفرے دور و برشان را گرفتہ اند،وجودِ چند عڪاس و یڪ خبرنگار باعث شد عقبِ جمعیت بمانم و جلو نروم! یڪ سال گذشت،یڪ سال از پرواز هادے گذشت! بغضِ نفس گیرے در گلویم نشستہ اما نمے توانم اشڪ بریزم! یاس از دور نگاهم میڪند و چشمانش را با لبخند باز و بستہ میڪند،لبخند ڪم رنگے میزنم و نگاهم را بہ دیگران مے دوزم. پارسال چنین روزهایے در حالِ خودم نبودم،زیاد چیزے یادم نیست! تنها تصویرے ڪہ در ذهنم نقش بستہ قطع شدن تاب خوردن هاے حلقہ ایست ڪہ هیچگاہ هادے دستم نڪرد! سپس دیدنِ هادے در تابوت و وداع ڪوتاهمان! راستش را بخواهے هادے من از همتا و پدرت فرارے ام! چطور مے توان چشمانشان را دید و یادِ تو نیوفتاد؟! چطور مے توان پدرت را دید و تو را اگر بودے تصور نڪرد؟! تصورِ اینڪہ بہ پاے من پیر میشدے! هادے! راستش را بخواهے من چندین بار آخرِ قصہ ے مان را عوض ڪردہ ام! همہ چیز را از اول نوشتہ ام بہ اردیبهشت ماہ ڪہ رسیدہ ام تو را براے خودم بازگرداندہ ام! تو هربار صحیح و سالم از #سوریہ برگشتہ اے،با همان لبخند و برقِ خاصِ چشمانت! من تمام این یڪ سال را ڪابوس دیدہ ام،تو را ڪہ مقابل درِ خانہ مے بینم اشڪ امانم نمے دهد! اشڪ ریزان بہ سمتت مے دوم و بدون حرف براے اولین بار در آغوش مردانہ ات جاے مے گیرم! هق هق میڪنم و مے گویم:نمیدونے وقتے نبودے چہ ڪابوسایے مے دیدم! با همان لحن مهربانِ دستورے میگویی:هیس! حق ندارے گریہ ڪنے تفهیم شد؟! سرم را بلند میڪنم و نگاهِ اشڪ آلودم را بہ چشمانت مے دوزم براے اولین بار رو در رو نامِ ڪوچڪت را میخوانم:هادے! لبخندت را عمیق میڪنے،از آن لبخند حبہ قندے ها! آرام مے گویی:جانِ هادے! بے مقدمہ و شرم براے اولین بار مے گویم:دوستت دارم! پیشانے ات را بہ پیشانے ام مے چسبانے و بہ چشمانم زل میزنے مثل پسر بچہ هاے تخس مے گویی:ولے من بیشتر دوستت دارم تَ... نمیگذارم ادامہ بدهے و سریع مے گویم:تفهیم شد! هر دو بلند مے خندیم،هربار در قصہ ام باهم بہ خرید مے رویم و ڪت و شلوار دامادے ات را خودم انتخاب میڪنم! با شوق و ذوق روزها را مے گذرانیم و خودمان را سرِ سفرہ ے عقد مے بینیم! خجول ڪنارت نشستہ ام و نگاهم را بہ آیہ هاے قرآن دوختہ ام! روحانے در حال خطبہ خواندن است و نگاهِ تو سمتِ من! مشتت را مقابلم باز میڪنے و گل هاے یاس خشڪ را نشانم مے دهے! _گفتم از سوریہ سوغاتے نمیارم اما این فرق میڪنہ! بهترین یاسِ دنیاست یاسِ دمشق! گل ها را بہ دستم میدهے و زمزمہ میڪنی:از این بہ بعد رمز بین مون باشہ گلِ یاس! تفهیم شد گلِ یاسم؟! خجول لبخند میزنم و در قلبم حبہ حبہ قند آب میشود،زمزمہ میڪنم:تفهیم شد باغبونِ گلِ یاس! میخوام بہ مهریہ م یہ چیز دیگہ ام اضافہ میڪنم! آرام مے پرسی:چے؟! _یہ مشت یاس! آرام مے خندی:سبد سبد یاس برات میارم! هربار تو تا ابد محرم و همدمِ من مے شوے و بعد از عقد دوبارہ راهیِ سوریہ! هربار صحیح و سالم از سوریہ برمے گردے و ماہ ها سریع مے گذرند و یڪ مجلس عروسے سادہ مے گیریم! خرج مراسم عروسے مان را بہ زوج دیگرے هدیہ میڪنیم و یڪ مراسم جمع و جور در خانہ تان مے گیریم! خودت لباس عروسم را گرفتہ اے! لباسے سفید و سادہ ڪہ روے بالا تنہ اش چند گل سفید و ڪمے سنگ ڪار شدہ و دامنش ڪمے پف دارد! تورش بلند است و بہ جاے تاجے مملو از نگین برایم تاجے از گل گرفتہ اے! شب عروسے مان میگذرد و زندگے مشترڪمان را در خانہ ے نقلے مان ڪہ خودت بہ تنهایے اجارہ ڪردہ اے شروع میڪنیم! دوبارہ اعزام شدن هایت شروع میشود و من در خانہ ے خودمان بہ انتظار بازگشتنت مے نشینم! #ادامہ_دارد... ✍نویسنده: لیلے سلطانے http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۸۶ هر روز چند خطے برایت نامہ مینویسم و از ڪارهایے ڪہ میڪنم فیلم مے گیرم تا بیایے و نشانت بدهم من از پسِ نبودنت برمیایم اما بہ شرطِ اینڪہ روزے برگردے! در قصہ ام ڪلڪِ داعش را مے ڪَنم و خیالم براے همیشہ راحت میشود! تو براے همیشہ پیشِ خودم بر مے گردے... یڪے از روزهاے بارانے پاییز ڪہ خستہ از سرڪار برگشتہ اے همین ڪہ ڪفش هایت را در مے آورے سریع بہ سمتت مے آیم و مے گویم:مهمون داریم باید برے خرید! متعجب نگاهم میڪنے و مے پرسی:چرا زنگ نزدے برم خرید؟! سعے میڪنم نخندم و جواب میدهم:مهمونِ ناخوندہ ڪہ میگن همینہ! سریع ڪفش هایت را مے پوشے و عقب گرد میڪنی:چے باید بخرم؟! لبخند میزنم و مے گویم:لواشڪ،آلو،آب زرشڪ و ڪلے چیزاے ترش دیگہ براے نُہ ماہ! متعجب نگاهم میڪنے ڪہ ادامہ میدهم:و یہ بابا هادے! پسوندِ بابا بہ نامت مے آید نہ؟! بابا هادے،مثلِ بابا مهدے! مطمئنم مثل پدرت پدرِ فوق العادہ اے میشدے! با خندہ نگاهم میڪنے و مے گویی:من فداے این مهمون و صاحب خونہ ش بشم،تفهیم شد؟! شبش همانطور ڪہ مدام در خانہ قدم مے زنے و بہ صفحہ ے موبایلت چشم دوختہ اے مے گویی:با چہ اسمے صداش ڪنیم؟! یہ عالمہ اسم قشنگ اینجا هست قرعہ ڪشے ڪنیم؟! همانطور ڪہ لواشڪ را دور انگشتم مے پیچم مے گویم:مهمون! میخندے و با ذوق نگاهم میڪنے،ڪمے از لواشڪ میخورم و با دهان پر مے گویم:من دوست دارم اسم رمزمونو روش بذاریم بہ شرط اینڪہ نفهمہ اسم رمزہ! مقابلم مے نشینے و مے گویی:نہ! گلِ یاسِ من فقط تویے! _خب من گلِ یاسم اون یاسِ خالے! بلند بلند میخندے و مے گویی:اگہ پسر بود چے؟! سریع مے گویم:امیرعباس! هربار ما صاحبِ دخترے بہ لطافت یاس و صاحب پسرے ڪہ چشمانش را از تو بہ ارث بردہ مے شویم! هربار تو در قصہ هایم مے آیے و ماندنے میشوے... با انگشت اشارہ اشڪے ڪہ روے گونہ ام لغزیدہ پاڪ میڪنم و ڪمے عقب تر میروم،جمعیت ڪم ڪم پراڪندہ میشود و هادے تنها مے ماند! نگاهے بہ اطراف مے اندازم و بہ سمت مزارش میروم،هنوز آنقدر ازش دل نڪندہ ام ڪہ دیدن مزارش قلبم را بہ درد نیاورد! مشت عرق ڪردہ ام را باز میڪنم و دستِ لرزانم را نزدیڪ اسمش مے گیرم. همانطور ڪہ یاس هاے پژمردہ را روے سنگ قبرش مے ریزم زمزمہ میڪنم:تولد یڪ سالگیت مبارڪ باشہ! عینڪ آفتابے ام را برمیدارم و چشمانم را بہ عڪسش مے دوزم و آرام مے گویم:خیالت راحت! چند شبہ دیگہ براے خودمم قصہ نمے بافم! آخہ تهش نبودنات روے سرم آوار میشہ...! بدون حرف دیگرے از مزارش دور میشوم،از انتهاے قصہ اے ڪہ #او دوست داشت... از واقعیت... بہ آنے سورہ ے "دل ڪندن" نازل میشود،یڪ سال گذشت و تو از من دل ڪندہ اے و میخواهے من هم از تو دل بڪنم... #ادامہ_دارد... ✍نویسنده: لیلے سلطانے http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از #سردارشهید_حسین_بادپا 🔹فصل: دوم 🔸صفحه: ۴۶-۴۵ 🔻#قسمت_۲۰-۱۹ همیشه توی زندگی ام با حسین، به این فکر می کردم که اگر حسین روزی نباشد، حتی یک دقیقه هم نمی توانم زندگی کنم. اما حالا ماه هاست که حسین رفته و هنوز دارم بدون او زندگی می کنم. پسرخاله و دخترخاله بودیم. خیلی از همدیگر شناختی نداشتیم. وقتی می آمدند خانه ی ما،حداکثر با هم سلام و علیک می کردیم. اصلاً رسم نداشتیم که دختر با نامحرم حرف بزند. نمی دانستم چطور آدمی هست. اخلاقش را نمی شناختم. زمانی که می شنیدم حسین جبهه است، برای سلامتی اش دعا می کردم. تا این که بعد از پایان جنگ، حسین به خواستگاری ام آمد و با هم ازدواج کردیم. بعد از عروسی، بابای حسین، یک خانه ی کوچک و مستقل داشت که در اختیارمان گذاشت. زندگی مان را زیر آن سقف با هم شروع کردیم. زمانی که فرزند اولم محمد را باردار بودم، سنّم کم بود و مادر بودن را کمتر احساس می کردم. فاطمه که آمد، حس مادر شدن در من قوی تر شده بود. با آمدن فاطمه، وابستگی حسین به خانه بیشتر شده بود. می گفت《فاطمه، با لبخندهاش، حس زندگی و زنده بودن را بهم میده.》 زندگی مان خیلی خوب بود. سه سال در خانه ی پدرشوهرم زندگی کردیم. خدا کمک مان کرد تا کم کم توانستیم برای خودمان خانه ای بسازیم. 🔹#گُـــلِستٰانِ_خـــٰاطِرٰاٺِ_شُـــــهَدٰا https://eitaa.com/joinchat/1434779652C5643b82bb4 #الّلهُـمَّ‌عَجِّــلْ‌لِوَلِیِّکَـــ‌الْفَـــرَج ──┅═ঊঈ🌹ঊঈ═┅── 🌸نشر با ذکر صلوات جهت سلامتی و تعجیل در امر فرج 🌸

✨📚✨﷽✨📚✨ 📚✨📚✨ ✨📚✨ 📚✨ ✨ صلوات ‌‌و سلام خداوند برارواح طیبه ی شهیدان 📖روایت «#دردانه_کرمان» 🔸خاطراتی از #سردارشهیدحسین_بادپا 🔹فصل : دوم 🔸صفحه: ۴۷-۴۶ 🔻#قسمت_۲۲_۲۱ هر وقت فرصتی پیش می آمد، با هم مسافرت می رفتیم. به تفریح زیاد اهمیت می داد. براش مهم نبود که مسیر، طولانی مثل تهران، مشهد، کرمان یا رفسنجان، یا کوتاه مثل یک پارک باشد. سعی می کرد به من و بچه ها خوش بگذرد. به فکر رفاه ما بود. چیزی که مرا بیشتر از همه خوشحال می کرد، قراری بود که من و حسین، در ورودی صحن با هم می گذاشتیم؛ این که مثلا یک ساعت دیگر کجا به هم برسیم. بعد از زیارت ضریح امام رضا (ع)، همدیگر را می دیدیم. لحظه ای دوست نداشتم دوری حسین را تحمل کنم. دوست داشتم اگر شده، حتی یک دقیقه زودتر از حسین، در ورودی صحن منتظرش بایستم. چقدر لذت بخش بود آن قرارهای بعد از زیارت! حسین به فاطمه خیلی علاقه داشت. از لحاظ مادی، نه از لحاظ معنوی، چیزی براش کم نمی گذاشت. راست می گفتند که دختر ها بابایی هستند! بعضی وقت ها به رابطه ی فاطمه و باباش حسادت می کردم. مثل دوتا دوست خیلی صمیمی، ساعت ها باهم حرف می زدند و درد و دل می کردند. رابطه ی حسین با محمد هم صمیمی بود؛ ولی بیشتر در قالب احترام متقابل؛ شاید بشود گفت با هم رودربایستی داشتند. چندین سال بعد، احسان به دنیا آمد. حسین گفت «می خوام اسمش رو از قرآن مشورت بگیرم.» قرآن را باز کرد. آیه ی «وبالوالدین احسانا» آمد اسمش را احسان گذاشت. دل بستگی خیلی خاص حسین به احسان، باعث تعجبم می شد! احسان که کمی بزرگ تر شد، حسین هرجا که می خواست برود، حتما احسان را با خود می برد؛ مسجد، پارک، مسافرت با دوست هاش و...احسان به قدری به محبت پدرش عادت کرده بود که حتی شب ها منتظر می ماند تا پدرش نمازش را بخواند تا روی دستش بخوابد. 🔹#گُـــلِستٰانِ_خـــٰاطِرٰاٺِ_شُـــــهَدٰا https://eitaa.com/joinchat/1434779652C5643b82bb4 #الّلهُـمَّ‌عَجِّــلْ‌لِوَلِیِّکَـــ‌الْفَـــرَج ──┅═ঊঈ🌹ঊঈ═┅── 🌸نشر با ذکر صلوات جهت سلامتی و تعجیل در امر فرج 🌸