📚#آیه_های_جنون 📚#قسمت_372 سمانہ سریع با لحنے نرم مے گوید:خانم نیازے! گاهے آدم مجبور میشہ بین دوتا مسئلہ یڪے شو انتخاب ڪنہ! منم ترجیحم اینہ بین روانشناس بودن و مادر بودن،مادر بودنو انتخاب ڪنم و هر طور شدہ بہ پسرم براے انتخاب درست ڪمڪ ڪنم! از نظر من،آیہ دختر خوب و خانمیہ! من با آیہ مخالف نیستم! با انتخاب پسرم مخالفم! همینطور انتخاب آیہ! نہ دختر شما مورد بدیہ نہ پسر من! اما این دو نفر آدم همدیگہ نیستن! بہ خدا قسم اگہ بہ جاے روزبہ،فرزاد اینجا نشستہ بود من از صمیم قلبم راضے و خوشحال بودم! چون میدونستم هم آیہ مطابق معیار و اعتقادات فرزادہ،هم فرزاد مطابق معیار و اعتقادات آیہ ست! میدونم شما هم با حرف من موافقید!شمام دلیل مخالفتتون اختلاف سنے و اعتقادے این دو نفرہ!غیر از اینہ؟! پدرم جدے مے گوید:درستہ! سمانہ نگاهش را بہ من میدوزد،با لحنے مهربان میگوید:آیہ جان! من ڪہ هر چے بہ روزبہ میگم نمے شنوہ! واقعا امام علے بہ جا گفتہ آدمے ڪہ بیش از حد بہ چیزے علاقہ مند بشہ ڪر و ڪور میشہ و عیباشو نمے بینہ! روزبہ دارہ سے و دو سالو تموم میڪنہ تا چشم بہ هم بزنے وارد دوران میانسالے شدہ! نمیتونہ خیلے از نیازاے عاطفے و هیجانے تو رو برطرف ڪنہ! اقتضاے سنشہ عزیزم! بہ همون منوال روزبہ نمیتونہ با یہ سرے اخلاقاے تو ڪنار بیاد! پدر روزبہ نگاهے بہ من مے اندازد و با لحنے نرم رو بہ سمانہ مے گوید:بچہ ڪہ نیستن! خودشون سبڪ و سنگین میڪنن! همہ ے عواقبش هم پاے خودشونہ! نگاهش را میان من و روزبہ مے چرخاند و ادامہ میدهد:من آنچہ شرط بلاغست با تو می‌گویم تو خواہ از سخنم پند گیر و خواہ ملال...! آشفتہ میشوم،نگاهم را بہ فرش مے دوزم. عقلم مے گوید "نه" و قلبم مے گوید "آری"! پدر روزبہ سرفہ اے مے ڪند و مے گوید:بهترہ اجازہ بدیم آیہ جان و روزبہ یڪم بیشتر باهم در ارتباط باشن و بعد تصمیم بگیرن! نظر شما چیہ جناب نیازے؟! پدرم نفسش را بیرون میدهد:والا دلم رضا نیست! شمام ڪہ زیاد راغب نیستید! وصلتے ڪہ بخواد اینجورے سر بگیرہ واے بہ حال ادامہ و انتهاش! بندِ دلم پارہ میشود! سرم را بلند میڪنم و نگاهم را بہ روزبہ مے دوزم. رگ گردنش ورم ڪردہ و با اخم بہ فرش خیرہ شدہ،سرش را تڪان میدهد و نگاهش را بہ پدرم مے دوزد. _شما میتونید تضمین ڪنید اگہ دخترتون با یہ جوون هم سن و سال خودش و مذهبے،ازدواج ڪنہ خوشبخت میشہ؟! اگہ میتونید تضمین ڪنید من میڪشم ڪنار! چون... حرفش را ادامہ نمیدهد،پدرش تشر مے زند:روزبہ! پدرم پوزخند میزند:نمیتونم تضمین ڪنم اما بہ قطع مطمئن ترم اگہ با ڪسے هم سطح و هم فڪر خودش ازدواج ڪنہ احتمال خوشبختیش بیشترہ و با ازدواج با شما احتمال پشیمون شدنش بیشتر! سرم را تڪان میدهم،نہ مے توانم بگویم نہ،نہ میتوانم قاطعانہ بگویم بلہ! روزبہ با صدایے خش گرفتہ مے پرسد:نظر خانم نیازے ام همینہ؟! همہ ے نگاہ ها روے من میخڪوب میشود،ذوب میشوم زیر نگاہ ها! آب دهانم را قورت میدهم و مے گویم:نظرے ندارم! روزبہ محڪم مے گوید:یعنے تردید دارید! نفس عمیقے مے ڪشد و ادامہ میدهد:بابت مزاحمت عذر میخوام! سپس نگاهش را بہ پدر و مادرش مے دوزد:بریم؟! سمانہ سرش را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد و بلند میشود،پدر روزبہ هم با ناراحتے مے ایستد. بہ سمت پدرم مے رود و ڪلے عذرخواهے مے ڪند،چند دقیقہ بعد روزبہ بہ همراہ پدر و مادرش مے رود! آنقدر سریع ڪہ یادش مے رود دستہ گل و شیرینے اش را ببرد! گیج و غمگین نگاهم را بہ ظرف میوہ ے دست نخوردہ و فنجان هاے چاے لب نزدہ مے دوزم! رفت... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 روزها از پے هم مے گذشت،پدرم براے اینڪہ مثلا فڪر و خیال روزبہ را از سرم بیاندازد موبایلم را گرفت! چند روز بعد از مراسم خواستگارے،چند روزے بہ یزد رفتیم و خانہ ے مادربزرگم ماندیم. مرداد ماہ و شهریور با دلگیرے و بے حوصلگے گذشتند،فڪر میڪردم اگر از روزبہ دور باشم این حس و حال از بین میرود اما انگار اشتباہ مے ڪردم! روز بہ روز دلتنگے ام بیشتر مے شد! روزبہ در نظرم،حڪم یڪ مرد را داشت! حڪم یڪ تڪیہ گاہ! حڪم یڪ عشق! با شروع مهر ماہ و ترم جدید،پدرم موبایلم را پس داد! اما ڪم و بیش مراقبم بود!بہ خیالشان همہ چیز تمام شدہ بود! دو هفتہ ے اول مهر ماہ با دلگیرے پاییز گذشت،پایم را روے برگ خشڪ زرد میگذارم و نفسم را خستہ بیرون میدهم! صداے خش خشش ڪمے حالم را جا مے آورد! بند ڪولہ ام را روے دوشم جا بہ جا میڪنم و آرام قدم برمیدارم،بہ زور سارہ را دست بہ سر ڪردم تا تنها بہ خانہ برگردم! از دانشگاہ دور میشوم و پیادہ بہ سمت خانہ راہ مے افتم،هواے دلگیر حالم را بدتر ڪردہ! چند قدم ڪہ برمیدارم،ماشینے از پشت سر برایم بوق میزند. متعجب سر بر میگردانم،ماشین روزبہ را میبینم! ✍سلطانی نویسنده:لیلے http://eitaa.com/golestanekhaterat https://sapp.ir/golestanekhaterat 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷