آرایه‌های ادبی: اقتباس اقتباس، در لغت به معنای واگرفتن آتش است و در اصطلاح بدیع، آوردن همه یا بخشی از آیه، حدیث یا سخنی در ضمن شعر خویش است بی آن که به ماخذ آن اشاره شود.در اقتباس، برخلاف تضمین، گوینده می تواند برای ایجاد همخوانی میان آیه، حدیث یا شعری با شعر خود، در آن چه اقتباس می‌کند، اندکی تصرف نماید. شب است و شاهد و شمع وشراب و شیرینی غنیمت است دمی روی دوستان بینی (سعدی) که از این بیت فردوسی گرفته است: ازین پنج شین روی رغبت متاب شب وشاهد و شمع و شهد و شراب در بیت زیر از سعدی: مرا شکیب نمی‌باشد ای مسلمانان ز روی خوب" لَکُم دینُکُم و لی دینی" آیه‌ی ۶ از سوره‌ی کافرون به وام گرفته شده است: لَکُم دینُکُم وَ لِیَ دین. بدیع در شعر فارسی، دکتر عقدایی، ص ۱۴۹ و ۱۵۰ و بلاغت(معانی، بیان و بدیع)، مرحوم دکتر محمدحسین محمدی، انتشارات زوّار، ص۱۷۹ . #آرایه‌های_ادبی #اقتباس https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303