نماد شمع و شعله‌ی آن در اندیشه‌ی مولانا سالک، برای رسیدن به مقامات معنوی، موظف است همچون شمع، از شیره‌ی جانش مایه بگذارد و در راه محبوب بسوزد و فنا شود: بر امید راهِ بالا کن قیام همچو شمعی، پیش محراب ای غلام اشک می‌بار و همی‌سوز از طلب همچو شمع سربریده، جمله شب (مثنوی، دفتر ششم، بیت‌های ۱۷۲۸ و ۱۷۲۹) وحدتِ عاشق فانی در معشوق، نزد مولانا، به شمع و شعله تشبیه شده است. شمع، سالکی است که به مرتبه‌ی فنا نایل نشده است و شعله، عشق الهی است که هستی موهوم سالک را محو می‌سازد و خداوند، شمع‌ساز است: چون فناش از فقر پیرایه شود او محمدوار، بی‌سایه شود... شمع چون در نار شد کلی فنا نه اثر بینی ز شمع و نه ضیا (مثنوی، دفتر پنجم، بیت‌های ۶۷۲ و ۶۷۷) فرهنگ نمادها و نشانه‌ها در اندیشه‌ی مولانا، علی تاجدینی، ذیل شمع و شعله‌ی آن. #شمع‌و‌شعله‌ #مولانا #علی‌تاجدینی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303