*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_جلال_کوشا* * #نویسنده_فاطمه_ملاحت(کوشا)* * #قسم_بیستم⁦* ✅ به روایت اسماعیل رحمانیان سینه خیز جلو می رفتیم.(شهید) محمدرضا غفاری شروع کرد به خنثی سازی مین های گوجه ای . به نزدیکی‌های سنگر کمین که رسیدیم یکی از آرپی جی زن ها را صدا زدم _اگر از سنگر کمین تیراندازی کردند ، سنگر را بزن ! دیگر حواسم به سیم تله ها نبود . لحظه‌ای بعد درگیری شروع شد . آرپیجی زن بلند شد که سنگر را بزند تا اومدم بهش بگم نرو ، کمی جلو رفت و یکباره پایش گرفت به سیم تله ! با انفجار مین والمری سرش قطع شد و جلوی پای ما افتاد .ترکش‌های مین زوزه کشان خورد توی کوله‌پشتی موشک آرپی‌جی ، نفر کمکی اش . خرج های آرپی‌جی پشتش آتش گرفت . صدای فریاد دردناکش درد را تا عمق وجودم نفوذ داد . شعله آتش منطقه را روشن کرده بود . تیربار سنگر کمین دشمن ، بی وقفه سمت میدان آتش می کرد . دهانه از توی تاریکی انگار سرخی زغال گل انداخته بود ! عراقی ها در محورهای دیگر زمین و زمان را به گلوله های رسام و منور بسته بودند و وحشت زده همه جا را آتش می کردند . هر چه انتظار کشیدیم از نیروهای محور ما خبری نبود . محمدرضا مین ها را خنثی می کرد و جلو می رفت . فرمانده گردان را صدا زدم : گردان ترابری بیار جلو. _گردانم عقبه ، تو برو بیارشون . _من برم؟! می تونی با غفاری بری جلو؟! _نه! _پس من چطور هم اینجا باشم هم اونجا؟! حیران و سر در گم شده بودم مسئولیت سنگینی روی دوشم احساس می کردم. توی آسمان گلوله های ضد هوایی دشمن با ستارگان ترکیب می شد .صدای ناله زخمی‌ها را به این سر و صدای کر کننده تیر و انفجارها می‌شنیدم . چشمم به شعله های آتشی که از بدن آن بسیجی مظلوم بر می خاست افتاد . یک بار فکری مثل برق از ذهنم گذشت. _بیسیم بزن بگو برای راهنمایی نیروها آتش روشن کردیم با همین نور آتش بیایید جلو! شهیدی که می سوخت اول معبر ما بود.  بقیه هم با بند معبر مشخص شده بود . آن شب شعله های آتش پیکر سوخته این شهید مظلوم چراغ فروزان راه نیروها شده بود . 🌿🌿🌿🌿 ⁦✔️⁩ به روایت عبدالرحیم کارگر چند روزی از عملیات والفجر یک می‌گذشت . داخل سنگر اجتماعی بچه ها دور هم سرگرم گپ زدن بودند که صدای «یاالله» (شهید) میثم کوشکی پیچید توی سنگر.با همه بچه ها دست داد به من که رسید شوخی اش گل کرد. _عمو رحیم ! شهید جلال نیستش؟ کجا رفته؟! به شوخی گفتم: جلال از همون شبی که عملیات شده از منطقه برنگشته و مفقود شده. یکباره صورت خندان میثم غبار غم نشست. روحش پر آشوب شد .آرام گوشه سنگر نشست و مثل پرنده‌ای نشانه از فرو برد و در افکارش غرق شد . دوساعتی گذشت. پتوی سربازی ورودی سنگر کنار رفت میثم و جلال تا چشمشان به هم افتاد صورتشان انگار گل شکفت.همه را به زدند، همچون عاشقان شیفته همدیگر را در آغوش کشیدند و شروع کردند به بوسه بر پیشانی و چشم و گونه یکدیگر. انگار سالها همدیگر را ندیده بودند . این صحنه را بارها در ذهنم مجسم کردم و به حالشان غبطه میخورم و با خودم می گویم من کجا! آنها کجا! ادامه_دارد ... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿