یه دختر کوچولویی بود ،هر وقت پرنده ای می‌دید که توی قفسه رو به مادرش میگفت : بگیریم، ببریمش حرم امام رضا آزادش کنیم اونجا پرواز کنه ... نمیشد که مادرش قبول کنه، آخه مشهد از اونها دور بود؛ نمیشد ... میگفت : تو قفس کردنش دلش می‌شکنه اذیت میشه، ببریمش پیش امام رضا خوشحال میشه پرواز می‌کنه :) نمیشد که مادرش قبول کنه، آخه مشهد از اونها دور بود؛ نمیشد ... زیاد که بهونه می‌گرفت ،مادرش میگفت : آخه پیش مامان وباباشِ ،نمیشه که ما جداش کنیم ،ناراحت میشه . اونهم میگفت : خب مامان وباباشم می‌بریم دیگه ،تنها که نمیبریمش ... اما نمیشد که مادرش قبول کنه، آخه مشهد از اونها دور بود؛ نمیشد ... حتی پرنده های توی آسمون هم که میدید ، میگفت :بگیریم ببریمشون حرم امام رضا اونجا پرواز کنند . از خدا پنهان نیست از شما چه پنهان ،اون دختر کوچولو من بودم ... همه اینها هم بهانه بود، دلم برای امام رضا تنگ میشد ؛ وقتی پرنده می‌دیدم یاد امام رضا میفتادم :) #فیض_دستان_شما_دانه_برایم_پاشید #تاکبوتر_شدم_داد_مرا_پَر_حرمت... #دلبر_رئوف #خادم_الرضا