#مسیحای_عشق #قسمت_دویست_وچهل_وهشتم قلبے ڪہ تا ابد،جراحتش بہ هیچ نوشدارویے درمان نمےشود... ڪاش تنہا،دو هفتہ از عمرم باقے بود،ڪاش... *نیکی* مڪبر،دستور قامت بستن مےدهد. چادِر نمازم را روے سرمـ مرتب مےڪنم. بلند مےشوم و هنوز فڪرم درگیر تصمیمهاے ناگہانے مسیح است. رفتن... برگشتن... برگشتن با یڪ آشپز... اینها چہ معنے مےدهد ؟ ِ پیشنماز مےآید ڪہ آرام اذان مےگوید. صداے آرام و زمزمہوار هنوز فڪرم درگیر است. پس زدن ها و پیش ڪشیدن هایش را نمےفہممـ. مرا از آشپزے در خانہ اش منع مےڪند، اما یادآورے مےڪند ڪہ روزے سہ بار باید ڪنارش غذا بخورم. باید خودم را بہ دستان مقتدر خدا بسپارم. مگر نہ اینڪہ او رحمان و رحیم است و بر هر چیز بندگانش آگاه... تاریڪخانہ ے ذهنم را از هرچہ جز او پاڪ مےڪنم و توڪل مےڪنم بہ معبودم★ . چادر رنگےام را مرتب و باحوصلہ تا مےڪنم و درون ڪیفم جا مےدهم. چادر مشڪے ام را در دست مےگیرم و آرام،بازش مےڪنمـ. مشڪ ِے براقم جلوے چشمانم مےݪغزد و دلربایے مےڪند. روزے تمام آرزویم این بود ڪہ بےهیچ دغدغہ و نگرانے،براے نمازهاے یومیہ بہ عنوان بانویے چادرے بہ مسجد بیایمـ. حالا ڪہ این نعمت در اختیارم قرار داده شده،چرا شڪرگزار نیستم ؟ الحق ڪہ آدمے فراموشڪار است و "قلی له من عبادے لاشڪور".. ڪش چادرم را دور سرم مےاندازم و با افتخار دوباره مےنشینم. دستهایم را دو طرف تربت سیدالشہدا مےگذارم و سجده ے شڪر را با حالوت "الحمد الله"هایم بہ جا مےآورم. چقدر من ناسپاس بوده ام... چرا یادم رفتہ،من همان بنده ے ناخلف و ناصالح بودم و دست مہربان خدا، تا ڪشتے نجات،هدایتم ڪرد. چرا فراموش ڪرده ام،اوست ڪہ آدمے را جان مےبخشد و مےمیراند... سر از مہر ڪہ برمےدارم،انگار بار روے دوشم سبڪ مےشود. دیگر نگران نیستم.. نگران هیچ چیز... نہ مسیح... نہ جدایے... نہ بازگشت بہ خانہ ے پدرے... مگر مےشود خدا را بنده بود و از آینده،بیمناڪ ؟؟ محال است. آرام از جایم بلند مےشوم. ڪیفم را برمےدارم. مےخواهم از مسجد خارج شوم ڪہ دستے روے شانہام مےنشیند. برمےگردمـ. چہره ے مہربان و صمیمے حنانہ،همسر سیدجواد،پشت سرم مےبینمـ. لحنه دوستداشتنے منحصر بہ خودش مےگوید: بہ بہ نیڪے خانم! لبخند مےزند و با چشممون بہ جمال شما،روشن.... نمٻتوانم صبر ڪنم. محڪم بغلش مےڪنم:واے حنانہ دلمـ برات تنگ شده بود.... حنانہ مےخندد:حالا دلت تنگ شده بود و سال بہ سال خبرے از ما نمےگیرے؟ از حنانہ جدا مےشوم و در چشمهاے سبز روشنش خیره. لبخند مےزنم:بہ جون هر جفتمون گرفتار بودم... نگاهے موشڪافانہ بہ صورتم مےاندازد: بلہ دیگہ... عروس شدے ، ما رو یادت رفت... به قَلَــــم فاطمه نظری _______ @gordan110