#مسیحای_عشق #قسمت_صدوهشتاد_وسوم آه مےڪشم و نگاهے بہ دست چپم مےاندازم. چشمانم جاے خالے حلقہ را مےڪاوند. تازه بہ یاد مےآورم،دعوایمان از همین جا شروع شد.. از حلقہ اے ڪہ موقع وضوگرفتن، جا گذاشتمش.. صداے مسیح در سرم مےپیچد،چقدر ترسناڪ شده بود.. (من حق دارم،اینجا خونہ ے منہ تو هم زن منے.. هر غلطے دلم بخواد توش مےڪنم...( آرنجم را ڪنار شیشہ مےگذارم و انگشت اشاره ام را بین لب هایم. چقدر جملہ اش مےتواند مرا بترساند... اگر بخواهد... نہ... امڪان ندارد... اگر قصد چنین چیزے.... نفسم را باصدا بیرون مےدهم. انگار با دو مسیح روبہ رویم. مسیحے ڪہ سر میزـنہار نشستہ بود،با عشق از نہج البلاغه برایش مےگفتم و او گوش مےڪرد...مسیحے ڪہ هیچ وقت صبحانہ نمےخورد و بہ خاطرـمن... یا مسیحے ڪہ فریاد مےڪشید و اصرار داشت بداند چرا ماجراے تأهلم را ڪسے نمےداند... آخ آقاے شریفے،ظہر وقت زنگ زدن بود؟ اصلا چرا با شماره ے پرستو ؟ سڪوت ماشین را صداے زنگ موبایل مےشڪند. از دنیاے فڪر و خیال بیرون مےآیم. مانے با تلفن حرف مےزند،نگاهم را از پنجره بہ آدم ها میخ مےڪنم. نم نم باران،سنگ فرش عابرپیاده را خیس مےڪند. شیشہ را پایین مےڪشم و دستم را تا مچ زیر باران مےگیرم. صداے مسیح مےآید،بدون اینڪہ برگردد :+شیشہ رو بده بالا،سرما مےخورے... نفس عمیقے مےڪشم و شیشہ را بالا مےبرم. مانے هم چنان با تلفن مشغول است:آخہ الان نمےشہ ڪہ..باشہ.. ببینم چے ڪارـمےڪنم... ڪنار خیابان پارڪ مےڪند،بہ طرف من برمےگردد: زنداداش شرمنده،من باید برم.. یہ ڪارخیلے مہمے پیش اومده،ببخشید... مےگویم:عیب نداره آقامانے دشمنتون شرمنده،ما برمےگردیم خونہ.. مانے مےگوید:نہ بابا،شما برید... ماشین رو بردارین برین.. مسیح مےگوید:پس خودت چے؟ به قَلَــــم فاطمه نظری @gordan110