﴿بھ‌نآم‌ڪسے‌ڪہ‌تـوروا‌بہ‌وجـودآورد﴾ سلام و علیکم عضو کانال نظامیان آینده نیستین😳؟ در کانال نظامیان آینده .....👇👇 استوری های نظامی 😍✨ بیو های مذهبی😍✨ نکات ورود به نظام😍✨ طنز جبهه😍✨ و کلی چالش های باحال😍✨ گذاشته میشه عضو کانال ما بشید امیدوارم از کانالمون خوشتون بیاد😍❤️ ❤️👉@nezamyayan👈❤️ ❤️👉@nezamyayan👈❤️

یوطئون للمهدی سلطانه: دختراۍ مذهبے حتما بخونن🌱↯ جزو کانال ها؎ مذهبۍ و چریڪے‌ ایتاست😎✌️🏾 متن و عڪس براۍ ڪانالت لازم داری! این ڪانال منبـــ؏ اینجور چیز هاست♥️:) 🖇➺@khaymeeenghelab با این ڪانالے‌ دیگهـ براۍ پیدا ڪردن چیز هایے کھ دوست دارۍ غم ندارۍ🍓✨ یهـ همچین ڪانالے‌ رو دخترا لازم دارن😌 🖇➺@khaymeeenghelab 🕊بستھ ام عهد ڪه در راهــ شهیدان باشم؛ چادر مشڪۍ من رنگ شهادت دارد... #ورود‌مذڪر‌ممنوع🚫

سلام

#مسیحای_عشق #قسمت_پنجاه_ویکم مامان،دستش را دور بازوے بابا حلقہ مےڪند و راه مےافتند. زیر لب)اال بذڪر ّللا تطمئن القلوب( مےگویم و پشت سرشان حرڪت مےڪنم. آشڪارا،اضطراب در جانم دویده و حرڪت پاهایم باتعلل و آرام است. وارد ساختمان ویال مےشویم. هرم گرما صورتم را گرم مےڪند. صداے موزیڪ از دور مےآید. خدمتڪارها بہ استقبالمان مےآیند و بارانے بابا و پالتو و شال مامان را مےگیرند. مامان دستے بہ موهایش مےڪشد و مرتبشان مےڪند. خدمتڪار بہ طرف من برمےگردد. پالتویم را درمے آورم و بہ دستش مےدهم. منتظر است،مامان بہ شالم اشاره مےڪند:نیڪے... آرام لب مےزنم:نہ بہ مرد مےگویم:بفرمایید آقا خدمتڪار تعظیم ڪوتاهے مےڪند و چند قدم،عقب مےرود. نگاهے بہ خانہ ڪہ نہ،بہ ڪاخ روبہ رویم مےاندازم. شبیہ قصر رویاهاست. من قبلاهم اینجا آمده ام،سہ سال پیش... آقاے رادان،صاحب ویال و میزبان،بہ همراه همسرش شهره بہ استقبالمان مےآید. رادان دست هایش را باز مےڪند و بابا را بہ گرمے در آغوش مےگیرد. مامان و شهره هم یڪدیگر را بغل مےڪنند. بعد،رادان با مامان دست مےدهد و بابا با شهره. حس مےڪنم سرانگشتانم یخ زده اند. رادان بہ طرفم مےآید:بہ بہ نیڪے جان،مشتاق دیدار و دستش را دراز مےڪند،حس مےڪنم قفل ڪرده ام. همانطور ڪہ عمو سفارش ڪرده،بہ روش اروپایے ها،دو طرف دامنم را مےگیرم و تعظیم مےڪنم. رادان ماتش برده، شهره دستش را دراز مےڪند و با تمسخر می گوید:با من ڪہ دست مےدے؟ به سردی چهار انگشتش را می فشارم. صداے موزیڪ،ڪم است اما سوهان روحم شده.. رادان سرتا پایم را نگاه مےڪند و پوزخند مےزند: قدیما این همہ سرمایے نبودے،چہ پتوپیچ ڪردے خودتو. متلڪش تا مغز استخوانم را مےسوزاند. طرز پوشش و لباس هاے نامناسبم را یادآورے مےڪند. لبخند تلخے مےزنم:سرمایے نشدم؛فقط واسہ چشماے غریبہ محدوده تعیین ڪردم. مامان چشم و ابرو باال مےاندازد و بابا سرفہ مےڪند. رادان خودش را نمےبازد؛عاقل اندر سفیہ نگاهم مےڪند: امیدوارم زودتر بیدار بشے،بعدا مےفهمے این رویاے قشنگ،ڪابوس وحشتناڪے برات مےشہ. سرمـ را پایین مےاندازم. از بلبل زبانے برابر بزرگترها خوشم نمےآید . شهره،سردے جو را حس مےڪند:اذیتش نڪن رادان،جوونہ دیگہ. بفرمایید،خواهش مےڪنم بفرمایید داخل سالن. بہ طرف سالن مےرویم. این تازه اول ماجراست.. هزاران نفر،با چشم هاے تشنہ،منتظر دختر مہندس نیایش هستند ڪہ دو سال است از تمام مہمانے ها و دورهمے ها ڪناره گرفتہ. مےدانم حرف پشت سرم زیاد است... خدایا،تو اینجایے،در قلبم،روے چشمانم. تنہایم نگذاشتے،این بار هم نگذار. داخل سالن مےشویم. صداے موزیڪ بلندتر و واضح تر بہ گوش مےرسد. بہ طرف میزها مےرویم. بابا و رادان از دوستان صمیمے و همڪاران قدیمے هستند. مامان و بابا پشت میز مےنشینند و رادان و شهره هم ڪنارشان. مےخواهم بنشینم اما شهره مےگوید:نہ نیڪے جان،برو پیش بچہ ها )و صدایش را بلند مےڪند(مہتا،مہتا بیا اینجا مہتا را مےشناسم،دختر یڪے از همڪاران بابا و رادان. بہ طرفم مےآید، چقدر عوض شده،قبال چہره ے دخترانہ و معصومے داشت،با چشمهایے تیره و پوستے روشن ،یادم است بینے اش هم عقابے بود و بہ صورتش مےآمد. اما الان برنزه شده،لنزهاے آبے گذاشتہ و دماغش را عمل ڪرده. آرایش غلیظ و زننده اے صورتش را رنگ ڪرده و لباس یڪ وجبے پوشیدهـ. قبلا نگاهش گرم و صمیمے بود،اما حالا نمےدانم چرا زیر سرماے لنزهایش یخ مےزنم. با سرانگشتانش،با من دست مےدهد و مےگوید:چقدر عوض شدے لحن و صدایش،بے تفاوت است اما سرشار از هزار عشوه و ناز. مےگویم_:تو هم همینطور،خیلے عوض شدے لبخند مےزند:خوشگل شدم،نہ؟ :_خب...آره....ولے قبلاهم خوشگل بودے :+بیا بریم پیش بچہ ها،خیلیا منتظرتن. تو این دو سال ڪجا بودے؟ راه مے افتد و بہ دنبالش مےروم. صداے قہقہہ و خنده هاے مستانہ مےآید،بہ طرف ابتداے سالن مےرویم. چہره هاے آشنا،بہ چشمم مےآیند. دخترها و پسرهاے جوان دور میزها نشستہ اند و مشغول بگو و بخند هستند. مہتا بلند و با عشوه مےگوید: بچہ ها ببینید ڪے اومده؟ یڪ دفعہ همہ ے صداها خاموش مےشود و نگاه ها بہ طرف من برمےگردد. چشم ها،سر تا پایمـ را مےڪاود. پریا دختر رادان بلند مےشود و با خنده اے تصنعے بہ طرفم مےآید:نیـــــڪــے...... چقدر عوض شدے..... و سمت چپ صورتم را مےبوسد. به قلم فاطمه نظری @goordan110

#مسیحای_عشق #قسمت_پنجاه_ودوم بہ طرف بچہ ها برمےگردد:چرا ماتتون برده بچہ ها؟ دوباره صداے همہمہ بالامےرود. واژه هاے نامعلوم سلام و احوال پرسے را مےشنوم. ڪنار مہتا و پریا مےنشینم. صداے پچ پچ ها و درگوشے ها بالا مےرود. سرم را ڪہ بالا مےآورم،نگاه هاے دزدڪےشان را مےبینم. مےشناسمشان،ڪامل؛اول پچ پچ مےڪنند و نگاه مےڪنند و پوزخند مےزنند. بعد ڪم ڪم متلڪہایشان شروع مےشود. خدمتڪارها برایم میوه مےآورند. یڪ سینے پر از گیالس هاے مشروب دور میز مےچرخانند. بہ من مےرسد:ممنون نمےخورم. فریبرز پوزخند مےزند،پسر بیست و پنج سالہ ے آقاے حمیدے :چیہ نیڪے؟فڪ ڪنم دیگہ بہ سن قانونے رسیده باشے سعے مےڪنم روے اعصابم مسلط باشم :بستگے داره منظورتون ڪدوم قانون باشہ ملینا،ڪہ ڪنار فریبز نشستہ،مےگوید:حاال این چیہ سرت ڪردے؟نڪنہ ڪچل شدے؟ و صداے خنده ے همہ بلند مےشود . دستانم بہ وضوح مےلرزند،در هم قفلشان مےڪنم. قبل از اینڪہ جواب او را بدهم،فرنگیس مےگوید:چے ڪارش دارین بچہ ها؟ خب شاید مےخواد سہمیہ اے چیزے بگیره،راحت بره دانشگاه. دیگر نمےگذارند من حرف بزنم. انگار تخم ڪفتر خورده اند،هرڪس حرفے مےزند و متلڪے مےپراند. :_قبلا ها خوشگل تر لباس مےپوشیدے! :_السلام علیڪ خواهر :_نیڪے لباستو از ڪجا خریدے؟مےخوام واسہ خدمتڪارمون بخرم. :_حاج خانم؟حجت الاسلام نیڪے،حڪم نوشیدن مشروب چے است؟ :_حرام است،مگہ ندیدے نیڪے لیوانشو برنداشت :_آخہ قبلا مےگفت بابام گفتہ تا هجده سالہ نشے نمے تونے مشروب بخورے،الان چے؟ بلند مےشوم،دیگر تحمل ندارم. سرشان گرم است،بہ خاطر چیزے ڪہ نوشیده اند.حرف می زنند و متوجہ من نمےشوند. بہ طرف خروجے مےروم. سعے مےڪنم جلوے اشڪ هایم را بگیرم. من باید قوےباشم،قوے تر از هروقت دیگر. نباید با این حرفہا غصہ بخورم. آنہا چہ مےدانند شیرینے ایمان چگونہ است؟غرق شده اند در دو روز دنیا و یادشان رفتہ عہدے ڪہ با خدا بستیم. }الم اعہد الیڪم یا بنے آدم ان التعبدوا الشیطان..انہ لڪم عدو مبین{ پناه من!ڪمڪم ڪن... نیڪے،آغوش قدرتمند و مطمئنت را مےخواهد. ضعیف تر از آنم ڪہ دورے تو را تحمل ڪنم.. از ساختمان خارج مےشوم. انبوه ماشین هاے لوڪس خارجے ڪنار هم ردیف شده اند. سرم را بلند مےڪنم،اڪسیژن را با تڪ تڪ سلول هاے ریہ ام مےبلعم. هواے تازه، آرامم مے ڪند. سوز سرماے آخرین روز زمستان،مے لرزاندم. با دست هایم خودم را بغل مےگیرم شاید ڪمے گرمم شود. ناگہان سنگینے و گرماے چیزے را روے شانہ هایم حس مےڪنم،سرم را پایین مےآورم. یڪ پالتوے مردانہ،روے شانہ هایم....سریع برمےگردم. دانیال،پشت سرم ایستاده. پسر آقاے رادان،صاحب ویال. نگاهم مےڪند:سلام ماتم برده،نمےدانم چہ بگویم. از دیدنش شوڪہ شده ام. :_سلام چشمانش را مےبندد و نفس عمیق مےڪشد:چقدر خوبہ ڪہ اینجا از دود و دم تہران خبرے نیست... نگاهم مےڪند:خیلے عوض شدے... پالتویش را از روے شانہ ام برمےدارم و بہ طرفش مےگیرم:آره،خیلے.. پالتو را پس مےزند:بپوش سرده :_ممنون،دیگہ بہتره برم تو سالن،بگیریدش لطفا پالتو را روے دستش مےاندازم و راه مےافتم. صداے نسبتا بلند و عصبانےاش از پشت سرم بلند مےشود. مجبور مےشوم بایستم. :+ڪدوم سالن؟همونے ڪہ اون همہ آدم منتظرن برے تو و مسخرت ڪنن؟ :_خود تو هم یڪے از اونایے :+آره ولے تو هم جزو ما بودے بہ طرفش برمےگردم:آره بودم،ولے دیگہ نیستم. نمے خوام ڪہ باشم. مےخواهم بروم ڪہ بازویم را مےگیرد،حس مےڪنم خون در رگ هایم منجمد مےشود:بہ من دست نزن به قلم فاطمه نظری @goordan110

#مسیحای_عشق #قسمت_پنجاه_وپنجم بغضم را قورت مےدهم و بہ بابا لبخند مےزنم. مامان نیست،وگرنہ بابا،اینقدر بے واهمہ مہربان نمےشد. با هم بہ طرف ماشین مےرویم،حس سبڪے دارم،حس رهایے،حس آزاد شدن از بندے بہ نام ڪنڪور... بابا با خنده مےگوید: خب بالاخره به مردم بگیم دخترمون چے ڪاره مےخواد بشہ.. لبخند بہ لبم مےدود،تصمیمم را سرجلسہ گرفتم. :_وڪیل،خانم وڪیل.. 🌟 صداے موبایلم مےآید،بدون اینڪہ چشمانم را باز ڪنم،با دست بہ دنبالش مےگردم. برش مےدارم و با گوشہ ے چشم اسم فاطمہ را مےبینم. جواب مےدهم. :_الو،جانمـ فاطمہ؟ صداے پر از شادے اش در گوشم مےپیچد :+سلام علیڪم خانم،بابا تو هنوز دل نڪندے از اون رختخواب؟؟ :_باور ڪن تازه چشمام گرم شده بود،هنوز بدنم عادت داره ساعت شش نشده پاشم،چہ خبره حالا ڪبڪت خروس مےخونہ؟ :+اولاڪہ ساعت ده صبحہ،از ساعت شش تا الان چہار ساعت وقت هست،تو مےگے تازه چشمات گرم شده بود؟ بعدم بیا بریم بشر یہ دورے بزنیم از آزادے مون لذت ببریم. :_باشہ،ڪجا بیام؟ :+بیا خونہ ے ما،راستے اشڪالے نداره ڪہ فرشتہ ام باهامون باشہ :_معلومہ ڪہ نہ،چہ بہتر،فقط من قبلش باید یہ سر تا مسجد برم :+باشہ پس مےبینمت زود بیا،خدافظ :_خداحافظ بلند مےشوم،لباس مرتب مےپوشم و راهے خانہ ے فاطمہ مےشوم. مامان بازهم خانہ نیست... سر خیابان چادرم را سر مےڪنم و راه مےافتم . بہ مسجد مےرسم،باز همان حال معنوے بہ سراغم مےآید،دلم مےخواهد پرواز ڪنم.. ولے وقت ندارم الان داخل مسجد بشوم. جلوے در پسربچہ اے پنج،شش سالہ ایستاده،بہ طرفش مےروم. :_سلام گل پسر بہ طرفم برمےگردد :+سلام خانم،من آقاعلے ام،گل پسر نیستم ڪہ.. :_عزیزدلم ڪنارش روے سڪوے مسجد مےنشینم و ڪیفم را در جست و جوے چیزے ڪہ بتواند این جوانمرد را خوشحال ڪند،مےگردم. در همان حال مےگویم :_علے آقا شما مشدے رو مےشناسے؟ :+بلہ ڪہ مےشناسم :_زحمت مےڪشے برے صداش ڪنے؟ :+چشم بالاخره پیدا ڪردم،حاصل ڪاوش مےشود یڪ آبنبات. بہ طرفش مےگیرم، :_بفرمایید علے آقا،این مال شماست.. نگاهے بہ آبنبات و نگاهے بہ صورت من مےاندازد،تردید از چشمانش مےبارد. :+نہ،مامانم گفتہ از غریبہ ها چیزے نگیرم. صدایے از ورودے مسجد مےآید:بگیر علے جان، ایشون غریبہ نیستن. علے بلند مےشود:دایے،مامان بزرگ همہ جا رو دنبالتون گشت. بلند مےشوم،سید جواد است. سرم را پایین مےاندازم _:سلام :+سلام علے مےگوید:خب دایے من مےرم خونہ شمام بیا.. و از ڪنار سیدجواد رد مےشود،سید از شانہ اش مےگیرد:ولے فڪر ڪنم قرار بود یہ ڪارے ڪنے و بہ من اشاره مےڪند،علے انگار تازه یادش آمده مےگوید:واے الان مشدے رو صدا مےڪنم. و بہ طرف مسجد مےدود . سید جواد مےخندد و سر تڪان مےدهد عشقه داییشہ به قلم فاطمه نظری @goordan110

#مسیحای_عشق #قسمت_پنجاه_وسوم دستم را بہ شدت عقب مےڪشم. مےگوید:باشہ باشہ،فقط یہ سوال،چرا؟ :_چے چرا؟ :+چرا حاضر شدے پشته پا بزنے بہ پدر و مادرت و دوستات و همہ چے رو فراموش ڪنے و بشے یہ آدم دیگہ؟ :_فقط فڪر ڪردم :+بہ چے؟ :_بہ خدا :+نیڪے...بس ڪن :_هرطور مایلے،مےخواے باور نڪن... دوباره مےخواهم بروم ڪہ مےگوید:قبلا ما خیلے با هم صمیمے بودیم،یادتہ ڪہ؟ :_بودیم...الان خیلے چیزا عوض شده :+من عوض نشدم :_بس ڪن دانیال لبخند مےزند:خدارو شڪر،فڪر ڪردم اسمم رو هم فراموش ڪردے... )یڪ قدم بہ طرفم مےآید( نیڪـــے...من همون دانیالم...هنوز همونقدر دو ِست.... :_بسہ..لطفا.... و بہ سرعت بہ طرف ساختمان حرڪت مےڪنم. بہ طرف میزها مےروم. بچہ ها،جفت شده اند و مےخواهند برقصند... خدایا،من میان این همہ تفاوت چہ مےڪنم... فریبرز،لایعقل شده،تلوتلو مےخورد:نیڪے...قبلا ڪہ خیلے خوب مےرقصیدے،الان چے؟ دانیال بالای سرم مےایستد،بہ پسرها اشاره مےڪند تا فریبرز را ببرند. ڪنارم مےنشیند. :_مےدونم خیلے فرق ڪردے نیڪے مےخواهم بلند شوم اما ڪیفم را مےگیرد:بشین... :+علاقه اے بہ شنیدن حرفات ندارم... :_نمےبینے...هیچڪس تو حال خودش نیست...من ڪہ اینجا باشم نمےتونن اذیتت ڪنن،تحملم ڪن. بہ خاطر خودت...من اصلا حرف نمےزنم.... راست مےگوید،اینجا امن نیست.... ناچار مےنشینم... میزهاے اطراف تقریبا خالے شده اند...صداے موزیڪ،از دور مےآید.. دانیال مےگوید:شنیدم...رفتے لندن :_آره یہ مدت اونجا بودم... :+چے شد یہ دفعہ رفتے؟بے خبر؟ :_یہویے شد دیگہ :+پیش عمومحمودت رفتہ بودے؟ :_عمومحمود؟؟نہ عمو وحیدم..مگه عمومحمود منو مےشناسے؟ :+آره،مگہ ڪسے هست ڪہ نشناسدش؛یڪے از مہم ترین سرمایہ داراے بخش خصوصیہ، مثل بابات،مثل بابام... :_شما الان چے ڪار مےڪنے؟ لبخند مےزند،گرم،صمیمے:خوبه که یادت افتاد از منم بپرسے..هیچے تو این دو سال درسم تموم شد، الان پیش بابا،تو ڪارخونہ مشغولم... :_موفق باشید :+ممنون،تو چے؟یادمہ اون موقعہا نمےدونستے تو دانشگاه چے بخونے!خانم وڪیل یا خانم فیلسوف؟ :_نمےدونم.... لبخند مےزند. یڪے از خدمہ جلو مےآید و بہ دانیال مےگوید:آقاے مہندس با شما ڪار دارن. :_الان میام.. بلند مےشود:من الان میام،از اینجا تڪون نخورے. سرے تڪان مےدهم. همین ڪہ دانیال مےرود،پریا ڪنارم مےنشیند:چے شد؟ :_چے؟ :+دانیال چے بہت مےگفت؟؟ :_چیز خاصے نگفت... :+نیڪے چرا خودت رو زدے بہ اون راه؟؟ از وقتے تو رفتے دانیال پاشو تو یہ مہمونے هم نذاشت،مدام این طرف و اونطرف دنبالت مےگشت. چون مامان و بابات هیچے بہ ڪسے نمےگفتن. واسہ این مہمونے هم،سہ چہار بار مامان به قلم فاطمه نظری @goordan110

#مسیحای_عشق #قسمت_پنجاه_وچهارم بابام زنگ زدن بہ مامانتینا، خواهش ڪردن هرطور شده تو رو بیارن.البتہ مامان و بابات نمےدونن اصرار ما،بہ خاطر دانیال بود. وقتے بہش گفتم تو اومدے،ڪم مونده بود پرواز ڪنہ. :_چے مےگے پریا؟؟ :+دیدم چقدر سرد باهاش حرف مےزدے. اذیتش نکن؛این دو سال خیلی تنها بود.... اوه دنیال اومد،من اینجا نباشم بہتره. پریا سریع بلند مےشود،دانیال جلو مےآید . :_پریا چے مےگفت؟؟ جوابش را نمےدهم... نمے دانم چہ باید بگویم...اصلا نمےدانم الان چہ حالے دارم...گیج و منگ شده ام. من بہ این مہمانے دعوت شده ام،تا پسر میزبان،بار دیگر بہ جمع دوستانش بازگردد... جز طعمہ شدن مگر معناے دیگرے دارد.... بلند مےشوم،بدون فڪر،بدون تأمل،حتے نمےدانم مےخواهم چہ ڪنم...حس مےڪنم مغزم یخ زده. دانیال صدایم مےزند:نیڪے... توجہ نمےڪنم...بہ میز مامان و بابا مےرسم. مامان و بابا و آقاے رادان و شهره نشستہ اند و مشغول بگو و بخند.... :_مـــــامـــان... متوجہ حضورم نمےشوند،بلندتر،داد مےزنم:مـــامــان هرچہار نفر بہ طرف من برمےگردند :_مےخوام برم خونہ...همین الان... لبم را گاز مےگیرم تا اشڪ هایم جارے نشود... بابا متوجہ حال بدم مےشود:باشہ بابا،بریم... مامان مےگوید:ڪجا بریم؟چے شده نیڪے؟ صدایے از پشت سرم مےآید:اگہ اجازه بدین من مےبرمش آقاے نیایش... برمےگردم،دانیال است... دستم را مشت مےڪنم،بہ سختے جلوے خودم را مےگیرم تا عصبانیتم را نثار صورتش نڪنم... آقاے رادان مےگوید:آره مسعود،بذار دانیال مےبردش... البتہ نیڪے جان،ما خوشحال مےشدیم ڪہ بیشتر مےموندے.... بابا مےگوید:نہ،بہتره مام بریم... و لبخندے بہ صورتم مےپاشد،نگاه مہربانش آرامم مےڪند. در تمام مسیر،مامان غر مےزند ڪہ چرا زود آمدیم و مہمانے تمام نشده بود.. بابا هم،در ڪل مسیر،با مہربانے و حوصلہ،سعے دارد مامان را آرام ڪند.. من هم تمام طول مسیر،با وجود حس بد و ناراحتے هایم،با وجود تمام زخم هایے ڪہ بہ قلبم خورده بود،حس خوبے داشتم... حس قشنگے ڪہ بابا،با حمایتش بہ من عیدے داد... خدایا شڪر نفس عمیقے مےڪشم،دست هایم را تا بالای سرم مےبرم و ڪش و قوس بہ بدنم مےدهم.زیر لب)بسم الله (مےگویم و برگہ ے پاسخنامہ را تحویل مراقب مےدهم. وسایلم را جمع مےڪنم. مقنعہ ام را مرتب مےڪنم و بلند مےشوم. بچہ ها،گروه گروه از ڪلاس ها بیرون مےآیند. از جلسہ ے ڪنڪور بیرون مےزنم. آفتاب چشمم را مےزند. نگاهے بہ دور و بر مےاندازم. دخترها بہ طرف خانواده هایشان مےروند. یڪے مادرش را بغل گرفتہ،یڪے روے زمین نشستہ و گریہ مےڪند،یڪے هم از تہ دل مےخندد. با نگاه بہ دنبال مامان و بابا،مےگردم. روے پنجہ ے پا بلند مےشوم و اطراف را مےڪاوم. دستے روے شانہ ام قرار مےگیرد. برمےگردم،باباست. مہربان نگاهم مےڪند:چطور بود بابا؟ و دست هایش را باز مےڪند،نمےتوانم خودم را نگہ دارم. بہ آغوش پدرانہ اش احتیاج دارم،بغلش مےڪنم و بابا،دست هایش را دورم حلقہ مےڪند. ناخودآگاه گریہ مےڪنم. بابا مےگوید:چرا گریہ مےڪنے نیڪے؟فداے سرت..هرچے بشہ فداے سرت.. امسال نشد،سال دیگہ،دانشگاه آزاد...هرچی.. غصہ خوردن نداره ڪہ. خودم را از او جدا مےڪنم:خوب بود بابا،خیلے خوب :_راست مےگے؟ با ڪناره ے انگشت،اشڪ هایم را مےگیرم و سرم را تڪان مےدهم. بابا بہ پہناے صورت مےخندد. :_بیا بریم،تعریف ڪن ببینم گل کاشتی یا نه؟ پس حدسم درست بود،او نیامده...مامان،حتے اینجا هم نیامده.. بعد از مہمانے سال تحویل،من خودم را درگیر درس ڪردم و حتے از خیر امامزاده رفتن گذشتم،تا مجبور نشوم بہ باج دادن. مامان هم از همان روز،قہر ڪرد. رابطہ ے بینمان،سرد بود؛سردتر شد... به قلم فاطمه نظری @goordan110

‹📓🗞› - حِـیرـٰان‌وآشُفتِہ‌یَعنِۍ حـٰال‌ڪَسِۍڪِہ‌مَرگ‌ رآنَخوـٰآهَدامّـٰالـٰایِق‌ِ شَھـٰادَت‌هَم‌نَبـٰاشَد...ｼ! - •┈┈••✾❣✾••┈┈• @goordan110 (｡◕‿◕｡) •┈┈••✾❣✾••┈┈•

به وقت تبادل😍

بـــــــه کوری چشــــــــ🙈ــــــــم آنهای که نمی توانند بببند از تمام مشــــــــکلات بیرون خواهیم رفت😍 فرمایش حضرت آقا☺️ @goordan110😍