. #امانت_داری #حکایات 💠داستان روزی عـقـیـل خـدمـت حضرت علی(ع) شرف یاب شد و گفت: (یا علی تو بـرادر مـنـی و خـزانه بیت المال در دست تو است، من نیز فقیر و عـیـالـوار هستم; لطفا سهم بیش تری از بیت المال را به من بده. عـلـی(ع) فـرمـود: ای عقیل! بیت المال حق عموم مردم و امانت در دسـت مـن هـست و هرگز چنین کاری را (خیانت در بیت المال) مرتکب نـخـواهـم شد. و آن گاه که اصرار عقیل را می بیند، آهنی داغ بر کـف دسـت او مـی گـذارد. عـقیل می گوید: سوختم! حضرت علی(ع) می گـویـد: تـو از ایـن آهـن داغ این گونه فریاد می زنی؟ چگونه می خواهی مرا با انجام این کار در آتش جهنم بسوزانی. 💠داستان روزی مـردی فـقـیـر از اهل مکه بعد از طواف خانه خدا به هنگام بـازگـشت در بین راه کیسه ای زر می یابد، آن را به خانه می برد و[ مـاجـرا] را برای زنش بازگو می کند. زن به او امر می کند که کـیـسـه را سـرجایش بازگرداند. مرد[ در حین بازگرداندن کیسه زر ]مـی شـنـود که فردی فریاد می زند آیا کسی کیسه زر را یافته یا نـه؟ او فورا خود را به فرد رسانده و کیسه را به او می دهد. آن فـرد مـی گـویـد: کـیسه از آن خودت با من به خانه بیا و بعد در خـانـه نـه کـیسه زر دیگر به او می دهد. مرد فقیر می گوید: مرا مـسخره می کنی. آن مرد می گوید: نه به خدا قسم تو را مسخره نمی کـنـم; فـردی از اهـل عراق این ها را به من داده و گفته... اگر فـردی کـیـسـه را به نزد تو آورد، او امین است. و شخص امین، هم خـودش از ایـن مال می خورد و هم به دیگران می دهد و صدقه ما هم به تبع صدقه او مورد قبول خداوند واقع خواهد شد. جـوان آن ده هزار اشرفی را برداشت و به خانه رفت و به خاطر صفت امانت داری از ثروت مندان روزگار شد. 💠داستان مردی رمه دار بـود و چـوپانی پارسا در خدمت او بود. چوپان، شیر گوسفندان را مـی دوشید و نزد صاحب رمه ها می برد. او بر شیر آب می افزود و به دیگران می فروخت. هرچه چوپان می گفت: آب بر شیر مریز و به مـال دیگران خیانت نکن که آخرش تباه خواهی شد، فایده نداشت. تا ایـن کـه شـبـی بهاری گله گوسفندان داخل دره بودند و شبان بالای تپه، سیل جاری شد و گوسفندان را هلاک کرد. روز بـعد شبان نزد مرد رفت بدون شیر; مرد از او پرسید: چرا شیر نیاوردی؟ شبان گفت: به تو پند دادم که آب بر شیر نریز و با این کـار بـه مـال دیـگران خیانت نکن. آن آب هایی که بر شیر ریختی، جمع شدند و گوسفندان را هلاک کردند. 💠داستان در روضات الجنّات، در شرح حال و ترجمۀ أبو العُلاء مُعَرِّى آورده است كه: در اوقاتى كه از شام به بغداد براى ادراك محضر علم الهدى سيّد مرتضى، مسافرت كرده بود؛ روزى در مجلس وى از روى اعتراض به مقتضاى إلحادى كه در دين داشت، اين بيت را انشاء كرد: يَدٌ بِخَمْسِ مَئينٍ عَسْجُدٍ وُدِيَتْ  مَا بَالُهَا قُطِعَتْ فِى رُبُعِ دِينَار يعنى: دستى كه ديه و عوض بريدن، و قطع نمودن آن را در شرع، پانصد دينار طلاى مسكوك خالص معيّن كرده‌اند؛ چه بر سرش آورده است كه: بايد در برابر دزديدن به قدر يكربع دينار بريده شود؟! سيّد مرتضى علم الهدى، پاسخ وى بدين بيت انشاء فرمود: عِزُّ الامَانَةِ أغْلَاهَا وَ أَرْخَصَهَا  ذُلُّ الْخِيَانَةِ فَافَهْم حِكْمَةَ الْبَارِى یعنی: عزت امانت داری آن را ارزشمند کرده بود و ذلت خیانت او را بی ارزش کرد. ــــــــــــــــــــــــــــ #ماه_شعبان .