#اقبال_قلبی_در_دعا🕊
مقصود از اقبال قلبي اين است كه وقتي انسان چيزي را به زبان از خداوند طلب ميكند، با روح و قلب خود نيز همان را بخواهد. اگر در همه حال قلبش متوجه مطلبوش نيست. لااقل در هنگام دعا كردن خواسته دلش را به زبان بياورد. مبادا فقط به زبان چيزي را بگويد، اما قلبش رو به سوي آن نداشته باشد.
در دعا براي امام عصر عليه السلام – به خصوص در تعجيل فرج آن حضرت – بايد با رعايت اين شرط توجه كافي نماييم. آيا وقتي خداوند را ميخوانيم تا فرج مولايمان را به جلو اندازد، روح و قلب ما هم اين خواندن را همراهي ميكند يا فقط لقلقه زبانمان است؟ معمولاً اگر تحقق چيزي برايمان اهميت داشته باشد و دلبستگي روحي به آن داشته باشيم، اقبال قلبي مان در هنگام خواستن آن بيشتر و عميق تر است.
هم چنين اگر نفس دعا كردن براي ما يك عمل با ارزش و اساسي تلقي شود و آن را ناچيز و كم ارزش ندانيم، در هنگام دعا اقبال قلبي بيشتري خواهيم داشت. كسي كه قلباٌ حساب زيادي براي دعا باز نمي كند و آن را مهم و تعيين كننده اصلي نمي داند، به طور طبيعي در وقت دعا توجه و اقبال روحي كمتري خواهد داشت.
📚عنوان و نام پديدآور: سلسله درسهاي مهدويت / محمد بني هاشمي.
@goshayesh_doa