اوهام ذره کی برسد تا وصال مهر؟ ادراک هجر عین وصال است بنده را

دوباره وقت زیارت دوباره وقت سفر دوباره نوبت آغوش و گوشه‌های جگر دوباره آمده از راه روح تازه‌ی عشق دوباره چرخش هرچه ستاره دورِ قمر دوباره شهر پر از خواهش و تمنا شد ز دست‌های کرَم‌دار و آسمانِ نظر بگو به مرغ سحر باز ناله از سرگیر خبر رسیده ز پروانه‌‌های در اخگر خبر رسیده رسیده ز بحر خان‌طومان سفینه‌های نجات و چراغ راه بشر سفینه‌های نجاتی که در تلاطم شهر میان ارّه‌ی نجار و پُتک آهنگر میان سوزن خیاط و چرخ نقاله میان حجره‌ی بازار و مشق در دفتر رسیده‌اند؛ که غفلت ز قلبمان برود... وَ دل برای که باید تپید جز دلبر؟

تقدیم به فرزندان نازنین شهدای خان‌طومان یاد دارم که لقمه‌ای #کوچک #نازنین را گرفت راهِ گلو خانه شد یکسره پریشانی مثل وقتی که باد در گیسو... یک نفر سوی آشپزخانه دیگری زد به پشت او محکم مادرش جیغ و ناله می‌زد که چه کسی می‌رسد به فریادم؟ خُردسالی میان این آشوب گفت مادر عروسکم گم شد پیرمردی به خواب خوش می‌دید مزرعه غرق عطر گندم شد ناگهان در سکوت و حیرت رفت همه جا در کرور ثانیه‌ها با صدایِ جوانِ خوشرویی کُندتر شد عبور ثانیه‌ها نازنین را گرفت در آغوش شکمش را کمی فشار آورد لقمه بیرون پرید از حلقش روی لب‌هایِ‌غم، بهار آورد شام‌ِخود را یکی‌یکی خوردند هر کسی خورد و گفت شکر خدا ظرف خواهر هنوز پُر بود و پاشُدو بُردو گفت شکر خدا چقدَر صحنه‌ی قشنگی بود کاسه‌ی آب و نور و آئینه زیر قرآن و باز بوسیدن دست در دست... سینه بر سینه رفت و می‌گفت می‌روم چون شیر سوی کفتارها تو می‌دانی تو ولی مثل آهویی #خواهر پیش این بچه شیر می‌مانی می‌روم... راستی بیار آن را آری آن چفْیه‌ای که #مادر داد روضه‌ها رفته با من این چفیه ناگهان یاد روضه‌ای افتاد.... *** رفت و ماندیم دورِ این سفره جایِ خالیِّ ماه ما قابی‌ست شد زمین از #گلوی او #قرمز آسمانِ زمینِ ما #آبی‌ ست رفت و دیگر نمانده توی گلو لقمه‌های بزرگ و کوچک هم.... پایِ دشمن به خانه باز شود نشناسد بزرگ و کودک هم..... نازنین رفته بود مدرسه تا بشود مثل مادرش دانا طعنه‌ی کودکی ولی آزُرد خاطرِ نازنینِ خانه‌ی ما اشک او روزهای پی در پی جاری از چشم‌های نازش بود چفیه را می‌گرفت از عمه چفیه‌ای را که جانمازش بود عمه یک روزِ سرد آمد و گفت سر کن آن چادر سیاهت را آنقدر نور، مثلِ خورشیدی که نبینند رویِ ماهت را رفت و تابوت و استخوان را دید دست بر صورت قشنگش زد عمه او را گرفت با تابوت بوسه بر پرچم سه رنگش زد یاد دارم که بُغضِ کودکی‌اش #نازنین را گرفت راه گلو گفت حالا که من یتیم شدم به‌فدای سه ساله‌ات بانو..........

از"هستی‌"اش‌عطابکند،هرکه‌وقت‌بذل دست‌کریم‌می‌دهداز"هست‌ونیست"ها...

کریم، هرچه که دارد امانتِ غیر است برای ردّ امانت نیاز خواهش نیست

خواهش نکرده‌ایم ز دست کریم او گردن شکسته‌ایم ز بالاییِ قدش...

طلب مکن ز کریمان که کوه عزتشان اگر طلب کنی از شرم، کوه آب شود

وَاذْکرْهُ فِی الکتاب توییّ و خطاب تو علمٌ من الکتاب نه! علمُ الکتاب تو راه خطاست غیر تو راه ثواب تو باقی فسانه‌اند و تویی شعر ناب تو یا مَن هَرَبتُ مِنکَ اِلی دست‌های تو تا ساق سیم دست تو چون مست‌های تو هم بی‌قرارم از غم تو...بر قرار هم شمسِ میانِ جانی‌و قطبِ مدار هم سویت رواست آمدنِ ما، فرار هم کآغوش شد میسر و بوس و کنار هم یا من هربت منک الیک ایها الکریم باشد که بی‌حرم، بنِشانیم در حریم مَن‌مَن کنان که از تو سرودیم، او شدیم خود را گره به زلف نمودیم مو شدیم آهی ز هایِ آینه بودیم هو شدیم از بس که زیر دست وجودیم رو شدیم یا من هربت منک الی ذوالفقار تو حیدر دوباره آمده در روزگار تو آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند باشد که راز عشق تو را برملا کنند دورت طواف کرده خدایا خدا کنند در گوشه‌ی بقیع تو سعی و صفا کنند یا من هربت منک الی چشم‌های تو "آنان که خاک را..." همه اندر سرای تو بخشیده دست تو به دو عالم وجود را از فضلت آفریده خدا فضل و جود را حُسن تو داده حکم وجوب سجود را هم جنگ و صلحت اَمرِ قیام و قعود را یا من هربت منک الیک ایها العزیز احلی من العسل به دل خون‌مان بریز نام تو رفت در دهنم یا حسین شد هرکس که بود با تو یقین با حسین شد در خانه آمدی تو و برپا حسین شد زآقایی تو بود که آقا حسین شد یا من هربت منک الی کربلای تو از بس تویی حسین و حسین است جای تو سگ را به لقمه دادن خود مبتلا کنی جام مقربین غمت پر بلا کنی اول تمامه! نذرِ شه کربلا کنی وانگاه گنبد حرمت را طلا کنی یا من هربت منک الی عشق ماترین در حصر عشق روی توام انماترین

کسی به منت اهل کرم دچار نشد که مال اهل کرم هست همچو مال مشاع...

در این زمانه‌ی زخمِ نگاهِ حسرت‌ها نمی‌کنند به هم رحم، بی‌مروّت‌ها چه اصل‌ها که شده محو، از میانه‌ی دین چه فرع‌ها که دریده‌ست تیغ بدعت‌ها طلب ز گلّه‌ی نامردها شده واجب به زیر پای سگ افتاده سنگ عزت‌ها بگیر و سخت بیانداز تاب این افسار به گردنی که ندارد رگی ز غیرت‌ها ز چشم مردم این شهر رفته‌ زیبایی کجاست دیده‌ی بسته به روی زینت‌ها؟ کجاست دیده‌ی شاهد چو چشم آوینی کجاست غیرت چمران و همّ‌ِ همت‌ها کجاست مردی مردان مرد چون تختی کجاست زن که دریده نداشت عصمت‌ها نچیده توشه، زِ باران عشق و عبرت کس ز ابر در گذرِ آسمان فرصت‌ها کجا نظر بکند عشق را دو چشمی که- درآمده‌ست به گردش میان قیمت‌ها کسی برابر کس نیست وقت خوش‌بختی کسی برادر کس نیست وقت محنت‌ها شده‌ست زهر هلاهل نصیب مستضعف نصیب دون صفتان گشته شهد و شربت‌ها ندای فقر و نداری به گوش نِی نرسید نوای فخر و غنی شد زبان بربط‌ها... هزار ناله و نفرین بر این زمانه‌ی زشت زمانه‌ای که شده متر عشق ثروت‌ها زمانه‌ای که هنرمند می‌فروشد خویش زمانه‌ای که هنر انعکاس نفرت‌ها.... رسیده سود به سرمایه‌دار و محروم است کشیده هر که به تولید، رنج و زحمت‌ها قسم به مردی مردانِ باز در میدان قسم به عصمت‌ زن‌ها و با اصالت‌ها قسم به عشق به امّید و زخمِ دیده و دل قسم به قرمزِ خونِ گذشته از خط‌ها قسم به پینه‌ی دستان و رشته‌ی تسبیح که پاره گشته به تیغِ شراب فکرت‌ها قسم به قطره‌ی دریانِشان خون شهید نمی‌رود ز دلم خاطرِ محبت‌ها نمی‌رود ز دلم بغض ظلم و بدعهدی نمی‌رود ز سرم یاد و مهر حجت‌ها... مخواه از منِ عاشق که دل ببرّم ...نه مرا جدا نکند هیچ کس ز الفت‌ها زبان شعر من امروز تیز نیست... فقط مثال شقشقه‌ای هست بین صحبت‌ها...

نه شادی به رویی بکاریم ما نه در دل غم یار داریم ما نه دریا نه ساحل، نه شیشه نه سنگ نه گلبرگ سرخ و نه خاریم ما کمی گرگ و میش است احوالمان نه چون صبح و شب، نور و تاریم ما نه مرغی که تخمی کند، نی شتر شترمرغ بی‌ تخم و باریم ما نه دنیای‌مست و نه عقبی‌پرست چنان برزخی در خماریم ما نه عزت نه خفت، نه بالا نه پست گهی فخر و گه ننگ و عاریم ما نه عابد نه زاهد، نه صوفی نه مست نه در کاخ و نه کنج غاریم ما نه جاه و مقام و نه چون برده‌ایم همیشه سر کار و باریم ما نه گلزار و نه بَرّ بی‌آب و خشک کمی زیر پا سبزه‌زاریم ما نه در انتظاریم و نه منتظَر مسیر عبورِ قراریم ما نه چون آفتابیم و نی چون زمین مذبذب شده، چون غباریم ما نه از راه وا مانده و نی سوار خود ایستگاه قطاریم ما اسیری نخواهیم همچون فرار اسیریم و از خود فراریم ما نه چون کدخدائیم و نی چون غریب تمامی ایل و تباریم ما نه بر سر زند کس چو گردویِ‌مان نه تاجی به سر چون اناریم ما نه سرما نه گرما نه برف و ثمر خزانیم یا... یا بهاریم ما خلاصه نه خوبی، نه زشتیّ محض خلاصه چنین بی‌عیاریم ما ولی شکر حق بین این خوب و بد به یک نام امّیدواریم ما #حسین...

بیهوده پای‌بسته به شاخ جهان مباش وقتی خزان ترانه‌ی پرواز برگ‌هاست...

بیهوده پای‌بسته به شاخ جهان مباش وقتی خزان ترانه‌ی پرواز برگ‌هاست... پاییز برای من همیشه نماد زردی و سردی و مرگ شادابی و نشاط بوده. در هیچ کدام از آثار بزرگان ادب فارسی هم پیوندی بین عشق و پاییز پیدا نکردم. اصولا نگاه عاشقانه به پاییز یک مضمون و مفهوم و نگاه مدرن و غربیه. تصویر دختری که پوتین پوشیده و چتر روی سرش گرفته و روی نیمکت یک پارک در هوای پاییزی تنها نشسته برای ما ساخته شده و شاعر امروز هم این تصویر رو استفاده کرده در خیال‌پردازی خودش. طبیعت و خلقت خدا یک باطن معنایی دارند که تغییر دادن اون فقط از دست تمدن غرب بر میاد. تمدنی که میتونه شب رو به جای روز جا بزنه قطعا می‌تونه جای پاییز و بهار رو عوض کنه. در بین تمام اشعار شاعران معاصر که به مضمون پاییز پرداختند شعر میلاد عرفان‌پور از جنس مضمون نو در عین حال با اصالته. اون‌جایی که میگه پاییز بهاری‌ست که عاشق شده است. اصالت رو به بهار میده و زردی پاییز رو برای توصیف روی زرد عاشق استفاده می‌کنه. جدید بودن لزوما چیز خوبی نیست. مخصوصا وقتی قراره در مقابل اصالت قرار بگیره. پاییز و خزان باید ما رو یاد مرگ بیاندازد همانطور که بهار ما را یاد زنده‌شدن می‌اندازد. طبیعت و خلقت خدا پر است از حکمت که نگاه اومانیستی باعث می‌شود آن را در آیینه‌ی وجودی خودمان ببینیم. آن هم نه وجود صاف و زلال. بلکه همین منِ حیوانیِ شهوت‌پرست خودخواه... همین منِ افسرده‌ی ناامید و نشسته‌ی خسته‌ی بسته به شاخ درخت!

بزن به مجلس اسپندِجهل آتش‌ِعقل که دادِ خامیِ هر دانه‌ دود خواهد شد

ثمر از شاخه‌ی طوبی ببرد هر که چو ما خاک زهد است به سر دانه‌ی رویاهایش

با ظلم و زخم و جور و جفا اوفتاده‌ است چون لیلة المبیت به جان امید من...

چه‌اشک‌های‌زلالی‌که‌می‌شودجاری به‌قبرخالیِ‌این‌عشق‌های‌بازاری... نمی‌شود‌زکسی‌آب‌‌ِمِهرومستی‌گرم نمی‌شودبه‌سرنعشِ‌عاشقی‌زاری .....

خمار چشم تو را دیده‌ام که شب تا صبح میان خوف و رجا حیرتی چنان دارم...

حال مرا جن در جهنم درک خواهد کرد...! در من دلی آتش میانِ سینه می‌سوزد

یارم از سجده گشت معاف گفت وقتی "خلقتنی من ناز"...

اگر سلام به تو در جهان مرام شود ز هر بلندی و پستی به تو سلام شود کتاب و دفتر و الفاظ می‌شود نامت چرا که معنیِ تو روح هر کلام شود به خدمتت همه‌ی اولیاء برخیزند چگونه نوبت ارباب یا غلام شود؟ به باد هرزه بگو عطر را به جنگ بیا که شرّ اندک تو خیر هر مشام شود بگو به اهل اهانت که غرق خواهد شد وَ سنگ وهن نبی موج احترام شود به اذن چشم تو دنیاست در قیام و قعود قعود پلک تو آغاز هر قیام شود تبسم‌ت دل هر سنگ را کند فاضل به درس و بحث تو عالِم چنان عوام شود غبار دامن تو چیست؟ گنج صد قارون کجاست مومن رویت که صید دام شود؟ تویی معلم انسان و بعد تو گشتیم نبود پخته‌ی عشق و ادب که خام شود؟ به حضرت تو سکوت است شرط و بعد از آن هر آنچه گفت و نگفتیم صرف جام شود... #محمد_رسول_الله صلوات‌الله‌علیه‌وآله #یا_محمد #پیامبر

مسیر رود خروشان چو سنگ‌ هرزه مگیر ز روی نحس تو آب روانه خواهد رفت... #محمد_رسول_الله ❤️

نشان عشق تو را دل نشانه خواهد رفت به سمت پای تو لب بی‌بهانه خواهد رفت به پیشواز تو ای عشق اگر خبر برسد نه اهل خانه که از جای، خانه خواهد رفت اسیر بند زمان کی شود "توراعاشق" برای دیدن رویت زمانه خواهد رفت گذر کنی تو ز نخجیرگاه، پشت سرت- شکار و اسلحه و دام و دانه خواهد رفت به هستی‌اش بخرد هر کسی نگاه تو را به یمن عشق ز بازار چانه خواهد رفت به لفظ زشت شیاطین بدقواره بگو که تیر معنیِ حق از کمانه خواهد رفت غمی که در دل عشاق احمد افتاده ز بی‌حد آمده تا بی‌کرانه خواهد رفت مسیر رود خروشان چو سنگ‌ هرزه مگیر ز روی نحس تو آب روانه خواهد رفت... #محمد_رسول_الله ❤️

بشکن مرا به ناز و غرورت ولی مرو شیشه‌شکسته، دشمن پایِ رونده است...

نسیم بی‌حرکت را نسیم کِی خوانند؟ برو که راه، وجود است و ماندن است عدم